Ο Νίκος Καββαδίας, ο μεγάλος αυτός «λαϊκός» ποιητής, είναι
πάντα ο αγαπημένος των ανθρώπων της μουσικής. Έχουν γίνει, μπορώ να πω, πάρα
πολλές δουλειές πάνω στην ποίησή του. Λίγες είναι κατά τη γνώμη μου οι καλές.
Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι η ποίηση, και ειδικότερα η ποίηση του Καββαδία, δεν
έχει ανάγκη από μελοποίηση για τον απλούστατο λόγο ότι η μελωδία και ο ρυθμός
βρίσκονται και βγαίνουν μέσα από τον ίδιο τον λόγο.
Γι’ αυτό λοιπόν στάθηκα στη δουλειά των δύο φίλων από το
Ναύπλιο, των «Ξέμπαρκων», όπως σωστά τους ονόμασαν. Αυτά τα παιδιά δεν παίξαν
τους «συνθέτες» εις βάρος της ποίησης. Πήραν δύο κιθάρες και με τις
«ακατέργαστες» - αν μπορώ να πω - φωνές τους απαγγείλαν μελωδικά τα ποιήματα
του Καββαδία. Έτσι, σαν ν’ ακούς δύο φωνές μέσα από την κουκέτα ενός φορτηγού
στ’ ανοιχτά κάποιας μεγάλης θάλασσας.
(…)
Δήμητρα Γαλάνη
Οκτώβριος 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου