Ένοχη απόλαυση

Κάθε νέο τραγούδι της ελληνόφωνης Μόνικα είναι και μια βουτιά στην τέχνη της αποσύνδεσης στίχου, μουσικής και ερμηνείας, μορφής και περιεχομένου, λέξεων και ήχων. Και είναι και μια προσωπική δοκιμασία για μένα, στην οποία έμαθα να ανταποκρίνομαι με ωριμότητα. Στην αρχή, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αντιδρούσαν, εναντιώνονταν - αν άκουγα ας πούμε το "Αίμα μου" πριν από 1-2 χρόνια, θα καθόμουνα να σκεφτώ τι ακούω, θα ασχολιόμουν με τις ομοιότητες και τις αντιφάσεις, θα αναρωτιόμουνα "μα καλά, όσοι γεννιούνται σε κλέφτικα λημέρια μιλάνε με πεφταστέρια;", θα σκεφτόμουνα ότι είναι ασύντακτο να λες "γεννήθηκα σε τόπο ευλογημένο / μα δύσκολο καιρό συννεφιασμένο", θα έφερνα στον νου τα "Φεγγαρολούλουδα" του Σάκη Αρώνη ή μια σειρά επιτυχιών του Βασίλη Τερλέγκα, θα άνοιγα τα λεξικά για να βρω τα κοσμιότερα επίθετα ακριβούς περιγραφής τούτης της ερμηνείας, κλπ. κλπ.

Τώρα πλέον, όμως, έμαθα να θέτω το ωτορινολαρυγγολογικό μου σύστημα εκτός μάχης και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Απολαμβάνω δηλαδή τη στιγμή μετά την απόγνωση, όπου έχεις χάσει κάθε ελπίδα μετασχηματισμού του σύμπαντος και απλώς αποδέχεσαι και αγαπάς. Πώς το λένε, I did it, τα κατάφερα αγαπημένη μου αναγνώστρια - έφτασα στη στιγμή της απόλυτης αποδοχής ή της παραίτησης. Και αποφάσισα να το δω αλλιώς: δεν είναι ενόχληση πια, είναι η ένοχή μου απόλαυση. Είναι η απόλαυση του να ακούω Τόνι Σφήνο ντουέτο με τον Μουτσινά στο Καλό Μεσημεράκι, ή την Άννα Γούλα στο "Σ' έχω κάνει θεό" της Στανίση.

ηρ.οικ.

ΥΓ: Δεν διακατέχομαι από το ίδιο χριστουγεννιάτικο πνεύμα αποδοχής για τους συντάκτες της Lifo που ανέλαβαν με ζέση την προώθηση του δίσκου. "Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα ακουγόταν π.χ. το 'Αίμα μου' αν το τραγουδούσε η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού" γράφει η αγαπητή συνάδελφος στις 3 Δεκεμβρίου. Μα είναι δυνατόν; Υπάρχει άνθρωπος που ακούει αυτό το τραγούδι και σκέφτεται τη Μοσχολιού; Σαν να βλέπεις τον Θύμιο Μπακατσιά να σουτάρει τρίποντο και να σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν θα το σούταρε ο Σπανούλης... Όσο για την έτερη προσέγγιση της Lifo στον νέο δίσκο της Μόνικα, εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: "Όλος ο δίσκος θυμίζει ωραία, νοσταλγικά πράγματα δοσμένα διαφορετικά (αλλά όχι κοροϊδευτικά). Σαν να έχουν μπει στο μπλέντερ χορικά άσματα αρχαίας τραγωδίας, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Ξαρχάκος, Κλακ Φιλμς, λαϊκά πάλκα – πάντα με γενναίες δόσεις Monika" περιγράφει ο γνωστός αρθρογράφος στις 2 Δεκεμβρίου. Προσοχή! Μην το δοκιμάσετε στην κουζίνα σας! Έτσι και βάλετε στο μπλέντερ όλα αυτά τα συστατικά, το καημένο το μηχάνημα θα βραχυκυκλώσει, θα αρχίσουν τα ελατήρια να πετάγονται από παντού, και όχι δίσκο δεν θα βγάλει το μπλεντεράκι, αλλά ούτε σαλάτα ρώσικη, ούτε ένα κοκτέιλ να το πιείτε και να ξεχάσετε αυτά που ακούτε και που διαβάζετε...