Η γελοιότητα του νεοπλουτισμού
Ήθελα κάποτε να το σημειώσω.
Τα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο είδα δύο φανέλες εντυπωσιακές. Η μια
φανέλα ήτανε εντυπωσιακά ωραία και η άλλη εντυπωσιακά γελοία.
Με την εντυπωσιακά ωραία
φανέλα κατέβηκε σε μερικά ματς ο Πανιώνιος. Ήταν μπλε και κόκκινη, χωρισμένη
κάθετα, αλλά με υπέροχη ένωση στη μέση, υπέροχο γιακά, και με τις αποχρώσεις
του μπλε και του κόκκινου καταπληκτικές. Δεν κράτησε βέβαια για πολύ η
καλόγουστη κίνηση. Το ασανσέρ Πανιώνιος δεν μπορεί παρά να είναι σε όλα
ασανσέρ. Η φανέλα αυτή ξεχάστηκε μες στις πολλές άσχημες που ακολούθησαν, όπως ξεχάστηκε
κι η μεγάλη νίκη στον τελικό επί της Α.Ε.Κ., οι δόξες.
Με την εντυπωσιακά γελοία
φανέλα κατέβηκε σ’ έναν τελικό Κυπέλου στο Καραϊσκάκη ο Π.Α.Ο.Κ. Ήταν τόσο
φοβερή εκείνη η εμφάνιση, που εγώ τώρα αδυνατώ να ανακαλέσω την παραμικρή της λεπτομέρεια,
μόνο τη γενική εντύπωση θυμάμαι καλά και μελαγχολώ. Ε, λοιπόν, οι παίκτες του
Π.Α.Ο.Κ. ήτανε σαν να φοράγανε σμόκιν!
Κι όπως είναι και μ’ εκείνη
την κνίτικη σοβαροφάνειά του ο επικεφαλής Κούδας, κάνανε το ματς δεξίωση στο
Προεδρικό Μέγαρο. Ευτυχώς που υπήρχε και η μαύρη φυσιογνωμία του Τερζανίδη, να
ισορροπεί τη γελοιότητα του νεοπλουτισμού.
Σωτήρης Κακίσης
Περιοδικό "Ντέφι", Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1983, σελ. 65
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου