Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (22)

Ποτέ δεν κατάλαβα την γκρίνια μεγάλης πλειοψηφίας μουσικών για αυτά που παίζουν και κάνουν.

Πώς μπορεί κάποιος να φτύνει εκεί που τρώει. Δεν σου αρέσει σταματάς, δεν το κάνεις. Καθαρίζεις με τον εαυτό σου και τη συνείδηση σου. Κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει…

Πάντα πίστευα ότι η καθημερινή δουλειά των μουσικών στην Ελλάδα καταστρέφει το μουσικό περιβάλλον.

Οι μουσικοί σπουδάζουν χρόνια και καταλήγουν να ξεπουλάνε φτηνά την τέχνη τους, που θεωρητικά ασχολήθηκαν από αγάπη γιαυτήν.

Δεν δημιουργούνται συγκροτήματα – ομάδες σε διάφορα στυλ μουσικής και όσα υπάρχουν είναι ελάχιστα μπροστά στο σύνολο των μουσικών.

Δεν υπάρχει έρευνα – δουλειά – ψάξιμο σε καινούργιες ιδέες – φόρμες – περιεχόμενο.

Οι περισσότεροι αναλώνονται στο μεροκάματο, χωρίς διάθεση, φτάνουν να αντιμετωπίζουν τη μουσική σαν αγγαρεία.

Ξενύχτι και συντήρηση της βλακείας και από την άλλη ζήλια για τους ξένους, και το χειρότερο αντίληψη παγιωμένη στην Ελλάδα, υποτέλειας και ραγιαδισμού. Ξενομανία, στείρα απομίμηση ή στην καλύτερη περίπτωση, εκτόνωση. 

Σήμερα βέβαια έχουν γίνει βήματα αυτοπεποίθησης και ανοίγματος σε συνεργασίες με ξένους μουσικούς κάτι που εκφράζεται και στη δισκογραφία. Χρειάζεται να γίνουν και άλλα για να διαμορφωθούν σκηνές με άποψη και μέλλον. Από τους πρωτοπόρους πριν πολλά χρόνια ήταν ο Γιώργος Τρανταλίδης, ο Σάκης Παπαδημητρίου, ο Φλώρος Φλωρίδης, κ.α.

Αυτοί οι ίδιοι μουσικοί της καθημερινής δουλειάς ευθύνονται κατά μεγάλο ποσοστό για το κιτς που έχει κυριαρχήσει στην <<Ελληνική>> μουσική παραγωγή.

Σόλο JAZZ ή FUNK σχήματα σε ζειμπέκικα και τσιφτετέλια χειρίστου είδους και ποιότητας. Σόλο κιθάρες σε ROCK ύφος σε απλά τραγουδάκια.

Η φόρμα όχι σε αρμονία με το περιεχόμενο αλλά σε απόλυτη κόντρα που δείχνει άγνοια ή στην καλύτερη περίπτωση ανάγκη για εκτόνωση της μουσικής μελέτης του καθένα και εκμετάλλευσης του αποτελέσματος από τους <<συνθέτες>>. Για να δημιουργήσουν δήθεν νέο ήχο, οδηγούνται στην απόλυτη ισοπέδωση. 

Τον τόσο παλιό <<νέο>> ήχο που δεν έχει τίποτα να πει σήμερα αλλά που απευθύνεται στα χαμηλότερα ένστικτα ενός μεθυσμένου κοινού που βλέπει σκατά, ακούει σκατά, αναπνέει σκατά, και βέβαια τα τρώει με απόλυτη ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Η αποθέωση της ασχήμιας….

Όσοι ακολουθούν διαφορετικό δρόμο τους δείχνουν με το δάχτυλο και τι ειρωνεία τους υποτιμούν κιόλας τους σνομπάρουν. Κάποτε ο στόχος ήταν να ξεχωρίζεις σήμερα είναι να είσαι ίδιος να 

κρύβεσαι μέσα στην μάζα, πίσω από τους άλλους. Τι μικροί που έχουμε γίνει πια. Τι κατάντια να πρέπει για να δεις τον άλλο κατάματα να ξαπλώσεις στο πάτωμα.

Τους διαφορετικούς τους αποκαλούν γραφικούς, τρελούς, περίεργους και εάν δεν μπορούν να τους εξαφανίσουν δικαιολογούν την πορεία τους όχι σαν στάση ζωής, απόφαση ζωής, ικανότητα, αλλά σαν ανθρώπους των όποιων μηχανισμών.

Έτσι βέβαια δεν κατηγορούν τους άλλους αλλά δημιουργούν άλλοθι για τη δική τους μικρότητα και ανικανότητα.

Για να επιβιώσουν στα κυκλώματα αποσυνδέουν και το όνομά τους από τα << επικίνδυνα>> ονόματα των όποιων γραφικών.

Είναι γνωστή η μέθοδος εάν δεν μπορείς να << θάψεις>> κάποιον αποτελεσματικά (κατά το τρέχον λεξιλόγιο) μπορείς ευκολότερα να τον ονομάσεις ιδιόμορφο – ιδιαίτερο – περίεργο, να τον τοποθετήσεις κάπου ψηλά αλλά έξω από την αγορά, κάτι σημαντικό αλλά που δεν αφορά κανέναν, οπότε είναι μεν πιθανόν καλός, αλλά ακίνδυνος.

Γιατί άραγε μας τρώει αυτός ο χυδαίος ανταγωνισμός σε αυτή τη χώρα;

Εγώ υποστηρίζω ανεπιφύλακτα ότι ο ανταγωνισμός τέτοιου τύπου άρρωστου είναι χαρακτηριστικό της μετριότητας, της μετριότητας όχι μόνο στη μουσική αλλά κυρίως στην σκέψη.

Κατάντησε η μουσική από έκφραση της ιδιαιτερότητας του καθένα, από μέσον επικοινωνίας, αγώνας δρόμου με πρώτους, δεύτερους και πρωταθλητές. Πάλι καλά που δεν μας δίνουν και μετάλλια γιατί τότε θα ντοπαριζόμασταν κιόλας.

Ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν είναι αυτός που επιδεικνύει κάθε στιγμή την τεχνική του αρτιότητα, αλλά αυτός που η τεχνική είναι η υποδομή που δεν φαίνεται αλλά υπηρετεί την έκφραση.

Ο άνθρωπος έχει συναισθήματα, άρα δεν μπορεί να είναι μια εικόνα. Τι άνθρωπος είναι αυτός που έχει ανάγκη να επιδεικνύει τις ικανότητες του σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας;

Βαρετός – ανούσιος – αδιάφορος – στείρος.

Τι μουσικός είναι αυτός που έχει ανάγκη κάθε φορά να μας δείχνει πόσο καλός είναι;

Βαρετός – ανούσιος – αδιάφορος – στείρος.

Η μουσική δεν έχει ανάγκη από πρωταθλητές και στην Ελλάδα το παρακάναμε με τον πρωταθλητισμό. φτάνει πια…

Σε ένα πράγμα διαπρέπουν οι Έλληνες μουσικοί ίσως και παγκοσμίως. Στο θάψιμο, στην κακία, στην κόντρα, στην ειρωνεία, στις κλίκες, σε τελευταία ανάλυση στην χαζομάρα.

Και βέβαια ας διευκρινίσω το τετριμμένο ότι αυτό δεν αφορά φυσικά όλους, αλλά δυστυχώς χαρακτηρίζει το μουσικό τοπίο στην Ελλάδα γιατί είναι κυρίαρχο.

Εκτός από τις άγονες κόντρες υπάρχει και η μουσική στην οποία ο καθένας πρέπει να συνεισφέρει με την δική του προσωπικότητα αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να χαλαρώσουμε και κυρίως να αποκτήσουμε στόχους μουσικούς – δημιουργικούς.

Να αγαπήσουμε τη μουσική άσχετα από τις όποιες δυσκολίες οικονομικές ή επαγγελματικές και να υπηρετήσουμε με συνέπεια ο καθένας στο χώρο του με την δική του ταυτότητα, γιατί αυτό που κάνει την μουσική γοητευτική περιπέτεια που αξίζει της προσοχής του κόσμου είναι η διαφορετικότητα των δημιουργών της.

Αν ήμασταν όλοι ίδιοι και κάναμε τα ίδια με τον ίδιο τρόπο θα ήταν πολύ κουραστική η ζωή πόσο μάλλον η τέχνη..

Δεν έχουμε μάθει σε αυτή την χώρα να υπερασπίζουμε την δουλειά και την προσπάθεια μας και πολύ περισσότερο δεν ξέρουμε να υπερασπίζουμε ακόμα και αυτά που διαφωνούμε.

Και αυτό είναι πιο σημαντικό γιατί έτσι θα διατηρήσουμε την πολυφωνία μας και την πολυχρωμία μας και θα διαμορφώσουμε σκηνή σε όλα τα είδη και τα στυλ μουσικής.

Μόνο ένα στόχο υπερασπίζουμε με σταθερότητα:

Το πόσα θα πάρουμε.

Δεν πάμε σε συναυλίες άλλων συναδέλφων για να δούμε να μάθουμε, να ακούσουμε άλλες ιδέες και εάν πάμε ένα έχουμε στο μυαλό μας, πώς θα βρούμε τις αδυναμίες των άλλων, να δούμε που δεν κινδυνεύουμε και αν κινδυνεύουμε να θάψουμε.

Ακούγονται σκληρά όλα αυτά;

Τα βιώνω 34 χρόνια τώρα με σκληρό τρόπο πολλές φορές.

Μπορεί να αλλάξει σιγά – σιγά το τοπίο με τα νέα παιδιά; Πιστεύω πως μπορεί να γίνει ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Το σίγουρο είναι ότι η γενιά μας τα σκάτωσε.

Παρόλο που αναφέρομαι σε πρώτο πληθυντικό δεν με αφορά η κατάσταση, έχω λειτουργήσει διαφορετικά σε όλη την μουσική μου πορεία όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, εγώ μπορώ να μνημονεύω ανθρώπους συναδέλφους ακόμα και αυτούς που με κατηγορούν με ειρωνεύονται και με αγνοούν δεν έχω κανενός είδους κόμπλεξ γιατί είμαι δημιουργικός άνθρωπος και γιατί έχω σαν αρχή μου να σέβομαι αυτά που βρήκα και δεν υποτιμώ κανέναν αλλά δυστυχώς έχω εισπράξει κακία και χυδαιότητα πολλές φορές. Δεν με στεναχωρεί προσωπικά αλλά για την πραγματικότητα που έχουμε διαμορφώσει.

Νίκος Τουλιάτος