Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (23)

Δεν υποστήριξα ποτέ ότι υπήρξα κάτι το εξαιρετικό ούτε τώρα είμαι.

Απλώς είμαι εγώ, έπαιξα και παίζω μουσική, δίδαξα και διδάσκω όπως ακριβώς ζω.

Η μουσική, η τέχνη είναι συνέχεια της ζωής μου. Υπήρξε καλή η ζωή μου υπήρξε και η μουσική μου, υπήρξε άθλια η ζωή μου, άθλια ήταν και η μουσική. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το σίγουρο είναι ένα. Δεν πούλησα την ζωή μου, κατά συνέπεια δεν πούλησα και την τέχνη μου.

Αυτό μπορώ να το υποστηρίξω κοιτώντας τους όλους στα μάτια.

Έχω εχθρούς; από ότι φαίνεται ναι!

Αλλά αυτό είναι καλό σημάδι, σημαίνει ότι κάτι κάνω. Δεν έχω περάσει απαρατήρητος.

Αλίμονο σε αυτόν που δεν έχει εχθρούς, σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτος. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους με αντιπαθούν όσους με κουτσομπολεύουν, όσους με βρίζουν, όσους με εχθρεύονται, όσους με ανταγωνίζονται, όλους όσους αποδεικνύουν τόσο δυναμικά την δική τους μετριότητα και ανικανότητα, ευχαριστώ που με τα αρνητικά σχόλια και την ειρωνεία με ανεβάζετε ψηλά, γιατί ακριβώς αυτό σημαίνει ότι αφήνω γερά το στίγμα μου, γιατί αυτό σημαίνει ότι αυτό που πάλεψα σε όλη μου τη ζωή, να είμαι διαφορετικός το έχω καταφέρει, δεν μπορείτε να με αγνοήσετε γιατί είμαι παρόν.

Σας ευχαριστώ πραγματικά.

Λάθη – πολλά. Ουδείς αλάνθαστος

Κακές στιγμές – πολλές. Τι μιζέρια να υπάρχουν μόνο καλές.

Δυσκολίες – τεράστιες. Υπάρχει εύκολος δρόμος; Και να υπήρχε δεν θα μου άρεσε να τον ακολουθήσω.

Παρεξηγήσεις – ακόμα περισσότερες. Δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός και δεν θα το κάνω ποτέ.

Δεν έζησα σε βάρος κανενός αν και υπάρχει τέτοια φιλολογία.

Ήμουν και παραμένω ανοιχτό χαρτί, το πρόβλημα είναι ότι επιτρέπω στον καθένα να γράφει επάνω ότι θέλει και μετά το διαβάζει σαν δική μου άποψη και θέση. Λάθος μου; Ναι το αναγνωρίζω αλλά τι να κάνω, δεν πειράζει. Αυτός είμαι με τα καλά και τα κακά.

Όλα αυτά βγάζουν πικρία; Μπορεί να θεωρηθούν ως επίθεση; Διαπιστώσεις είναι όπως τις νιώθω εγώ. Προέρχονται και από συναισθηματική φόρτιση; ίσως ναι.

Υπάρχει όμως καπνός χωρίς φωτιά; Μέσα από όλα αυτά ο καθένας μπορεί να βρει τι τον αφορά ή όχι. Μπορεί όλοι να θεωρούν ότι δεν τους αφορά. Αυτό όμως δεν αλλάζει το τοπίο.

Οι Έλληνες μουσικοί είναι καλοί, πολύ καλοί, και αν αυτό το δούμε σε σχέση με τις συνθήκες που έχουν…. πάρα πολύ καλοί!!

Ας ξεπεράσουμε την ξενομανία μας και ας ρίξουμε την ενέργεια και ικανότητα μας στη δημιουργία.

Ας κοιταχτούμε στα μάτια και ας μάθουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας. Θα βοηθήσει πρώτα εμάς και το σημαντικότερο του νεώτερους που έρχονται, που μας εμπιστεύονται που μας ακούνε, και που χρειάζονται πρότυπα που να τους δίνουν θετική ενέργεια και όχι απογοήτευση.

Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε τίποτε – να συνυπάρξουμε χρειάζεται – να μην ειρωνευόμαστε ο ένας τον άλλον, χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Να καταθέσουμε τις απόψεις μας.

Αντί να σχολιάζουμε κουτσομπολίστικα ο ένας την δουλειά του άλλου, να μάθουμε να την ακούμε, να την κρίνουμε δημιουργικά και να καταθέτουμε την άποψη μας.

Ας γραφτούν βιβλία – cd’s – ας δημιουργηθούν video’s με απόψεις τεχνικές, με στυλ παιξίματα, ήχους, πράγματα που δίνουν προοπτική. Να δημιουργήσουμε τη δική μας αγορά, να ανακαλύψουμε το τοπίο μας, για να μπορούμε να διεκδικήσουμε από τους άλλους και από το ίδιο το κράτος καλύτερες συνθήκες, χρήματα, υποδομή, αλλιώς θα κυριαρχεί η γκρίνια και το παράπονο.

Αν δεν συστηθείς πώς περιμένεις να σε φωνάξουν με το όνομα σου;

Η ίδια κίνηση και η ίδια ενέργεια χρειάζεται για να βγάλουμε τα μάτια του άλλου ή να τον πιάσουμε από το χέρι και να πορευτούμε μαζί, η διάθεση είναι αυτή που αλλάζει και καθορίζει το περιεχόμενο της ενέργειας.              

                       

Το σίγουρο είναι ότι αποδεικνύεται πολύ κουραστικό να θάβεις τον άλλον από το να τον δεχτείς όπως είναι και να ανταλλάξεις απόψεις μαζί του. Το πρώτο σε στερεύει, ενώ το δεύτερο σε γεμίζει ιδέες και σκέψεις. Και σε κάνει καλύτερο μουσικό και καλύτερο άνθρωπο.

Η αλήθεια και η ειλικρίνεια σε απελευθερώνει, και αυτό βγαίνει και στη μουσική. Και οι περισσότεροι είμαστε μεταξύ μας ανειλικρινείς. Όταν συναντιόμαστε λέμε ψέματα ο ένας στον άλλον και από πίσω θάβουμε.

Απαράδεκτη εικόνα και συμπεριφορά από ανθρώπους που «υπηρετούν» την τέχνη και μέσα από αυτήν υποτίθεται ότι επικοινωνούν με τον κόσμο μεταφέροντας τις ιδιαίτερες ευαισθησίες που υποτίθεται πως έχουν οι καλλιτέχνες απέναντι στην ζωή, και που εκφράζουν με την μουσική και τον ήχο…..ή μήπως είμαι άρρωστα ρομαντικός και εκτός πραγματικότητας;

Βέβαια είναι λογικό να αναρωτιούνται πολλοί ποια ανάγκη με κάνει να γράφω αυτά τα πράγματα.

Μέχρι σήμερα προσπάθησα να βρω τον χώρο που μου αναλογεί στην ζωή. Δεν ήταν ιδιαίτερα γοητευτικό για μένα να ζήσω τυπικά κυνηγώντας απλώς το φαΐ μου, και το χέσιμο με κάποια αξιοπρεπή ή όχι δουλίτσα, ήθελα κάτι άλλο.

Το πάλεψα πολύ. Αντιμετώπισα την ζωή με δημιουργική διάθεση, θετικά παρ’ όλο που πολλοί με θεωρούν πεσιμιστή. Ότι έχω κάνει το έχω πετύχει με τις δυνάμεις μου. Αξιοποίησα τις ευκαιρίες και έψαχνα να βρω πού είμαι εγώ μέσα σε κάθε κατάσταση.

Όσο πιο δημιουργικός ήμουν τόσο μεγαλύτερες επιθέσεις δεχόμουν.

Ήταν δύσκολο να με αποδεχτούν.

Από τον κόσμο έχω γνωρίσει αποδοχή και σεβασμό. Έχω νιώσει αγάπη και ευγνωμοσύνη, μου έχουν απευθυνθεί με κουβέντες πολύτιμες όπως π.χ. ...να σε έχει ο θεός καλά που σηκώνεις τον Έλληνα εκεί που του πρέπει... και άλλα πολλά τόσο τρυφερά λόγια.

ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΩ, ΑΥΤΟ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ.

Όμως αντίθετα από τους συναδέλφους έχω εισπράξει πολλές φορές ειρωνεία, και ασέβεια, και το χειρότερο αγνωμοσύνη.(δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω ότι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις).

Είχα την πρώτη σχολή στην Ελλάδα, έχουν περάσει από εκεί εκαντοτάδες μαθητές, και καθηγητές. Έχω δώσει ευκαιρίες μέσα από φεστιβάλ, συναυλίες και παραγωγές που έχω οργανώσει όπου έχουν εμφανιστεί δεκάδες μουσικοί. Έφτιαξα το πρώτο συγκρότημα κρουστών, και πολλές ομάδες κάθε είδους μουσικής από όπου έχουν περάσει πολλοί μουσικοί, έχω πάρει νέα παιδιά σπουδαστές ακόμη, (σήμερα επαγγελματίες μουσικοί οι περισσότεροι από αυτούς,) και τους έχω ανεβάσει σε σκηνές όπως ΗΡΩΔΕΙΟ – ΜΕΓΑΡΟ (προ Αρίων) – ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ – συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και στο εξωτερικό, έχω παίξει με το 90% των Ελλήνων μουσικών. Και σε ότι αφορά τα κρουστά νομίζω!!! ότι έχω ένα σημαντικό ρόλο στην ύπαρξη, την ανάπτυξη, την διαμόρφωση αγοράς, την γνωριμία τους με το κοινό σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχω σκάψει με τα νύχια σε άγονο έδαφος πριν 25 χρόνια όταν με αποκαλούσαν περίεργο και γραφικό.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΠΟΛΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΕΓΩ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΖΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.

Γιατί όλοι έχουν παίξει με όλους εκτός από μένα, και όλοι οι έστω οι περισσότεροι έχουν σπουδάσει σε όλο τον κόσμο και κάπου; στην Ελλάδα, αλλά από τις 5 σχολές που είχα από το 1987 δεν πέρασε κανείς. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο που χρήζει ψυχανάλυσης μάλλον είχα την εντύπωση πως σπουδάζανε στις σχολές μου περίπου 300 άτομα εκ των οποίων κάποιοι γνωστοί μουσικοί σήμερα.

Μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα άρρωστου εγωισμού νόμιζα τόσα χρόνια ότι κάτι έχω προσφέρει και εγώ. Δεν πρόκειται για παράπονο, πικρή διαπίστωση είναι, που αφήνει άσχημη γεύση και μυρωδιά πτωμαΐνης.

Πολλές φορές και το κοινό κινείται με τις εκάστοτε μόδες. Και πάντα θα υπάρχουν παραγωγοί που θα τραβάνε μουσικούς από το μανίκι για να μπουν στο παιχνίδι της μόδας την συγκεκριμένη περίοδο ώστε να έχουν οφέλη.

Το θέμα είναι εάν οι μουσικοί βρίσκουν πραγματικά το χώρο τους μέσα σε κάθε κατάσταση ή εάν απλώς την εκμεταλλεύονται και μόλις περάσει η μόδα επιστρέφουν στα σκυλάδικα. Έχω δει πολλούς να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται σαν κομήτες ανάλογα με το πού έχει χρήμα. Και είναι ελάχιστοι αυτοί που παλεύουν με πείσμα για τα μουσικά τους οράματα, που ψάχνονται, που πειραματίζονται, που παλεύουν, άσχετα από τις συνθήκες.

Θεωρώ ότι είμαι από αυτούς τους λίγους, και το λέω χωρίς κανένα ίχνος μετριοπάθειας, γιατί απλούστατα πιστεύω ότι η μετριοπάθεια αφορά τους μέτριους.

Σε τελευταία ανάλυση ο κόσμος και η ζωή αναδεικνύουν την σημασία της προσπάθειας του καθενός.

Παρόλα αυτά όλη αυτή η ιστορία με έχει κουράσει. Έχω αναλώσει πολλές σκέψεις και έχω περάσει πολλές στεναχώριες για όλα αυτά. Από την δική μου πλευρά έχω πάρει θέσεις επανειλημμένως και στα πλαίσια του σωματείου αλλά και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις παλεύοντας για την ανάπτυξη πιο καλλιτεχνικών και πολιτιστικών αντιλήψεων, και δράσεων, όμως κουράστηκα δεν με αφορά πια. Έχω κλείσει 34 και κάτι χρόνια σαν μουσικός επαγγελματίας. Είναι μια ολόκληρη ζωή. Αυτή είναι και η απάντηση στο γιατί ξαφνικά δημοσιεύω τις σκέψεις μου, μια ας πούμε αυτοβιογραφία και μάλιστα στα 50 μου. Έχω ακούσει πολλά δεν ζω σε άλλο πλανήτη. Ξέρω όταν μου μιλάει κάποιος τι σκέφτεται για μένα. Ξέρω ποιοι δεν είναι ειλικρινείς μαζί μου. Ξέρω ποιοι με βρίζουν και με κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη μου. Και βέβαια ξέρω πολύ καλά ποιοι με σέβονται ποιοι με αγαπάνε ποιοι απλώς δεν έχουν ανάγκη να με υποτιμήσουν. Ξεκαθαρίζω το τοπίο και τη θέση μου μια και καλή απέναντι σε όλους και δεν ξανά ασχολούμαι με κανέναν και με καταστάσεις που με βγάζουν από τις προσωπικές μου αναζητήσεις και μου δημιουργούν οποιοδήποτε βάρος. Τους γνωρίζω όλους καλά, ας σκεφθεί ο καθένας την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε ότι ξέρω. Έχουμε μεγαλώσει μαζί με την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που σήμερα καθορίζουν τα καλλιτεχνικά πράγματα στην ΄Ελλάδα, έχουμε περάσει πολλά μαζί, έχουμε ζήσει στεναχώριες, αγωνίες, χαρές, με πολλούς, και όμως σήμερα πολλοί από αυτούς ζουν μέσα στην αυταπάτη του δήθεν star system που έχουν επιβάλλει οι εταιρείες και οι επιλογές τους πια ανήκουν σε κυκλώματα των κάθε είδους life style. κρίμα!!!

Εγώ έχω αποδείξει ότι τους κοιτάω όλους στα μάτια, αυτός είμαι λοιπόν, ας αποφασίσει ο καθένας όταν μου απευθύνεται να με κοιτάει στα μάτια αλλιώς δεν χρειάζεται να κάνει τον κόπο.

Κάνω αυτό που αγαπώ, την προσωπική μου ευτυχία την κατέκτησα με πολύ πόνο και δηλώνω σε αντίθεση με την μιζέρια της εποχής ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Ασχολούμαι με αυτό που επέλεξα, διαχειρίζομαι τον χρόνο μου όπως θέλω εγώ, με όποιον θέλω, όποτε θέλω, με ότι θέλω συμμετέχω μόνο σε ότι επιλέγω και με γεμίζει, δεν ζω με πρέπει αλλά με θέλω. Αποφασίζω για όλα και δεν υποχρεώνομαι από κανέναν ώστε να αναγκάζομαι σε κάθε είδους επώδυνους συμβιβασμούς. Έχω ζήσει με ακραίους τρόπους, έχω περάσει από καλές και κακές στιγμές, έχω περάσει από μεγάλες φιλίες και από απέραντες μοναξιές. είμαι καλά με την ζωή μου. Χωρίς άγχη πορεύομαι στην μουσική μου περιπέτεια, χωρίς ματαιοδοξίες, χωρίς υπερβολές, με μοναδικό στόχο να χαίρομαι με αυτά που κάνω. Χωρίς κόμπλεξ απέναντι σε κανέναν και χωρίς διάθεση υποτίμησης για κανέναν. Δηλώνω συνειδητά ρεμάλι. Τελικά είμαι ικανοποιημένος από την ζωή μου και από την προσφορά μου στον βαθμό που σημαίνει κάτι για μένα και με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να σημαίνει και για κάποιους άλλους. Αυτό μου φτάνει. Χαίρομαι τη καθημερινότητα μου και τίποτα πια δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Νίκος Τουλιάτος