Από τότε που έπιασα τα μουσικο-δημοσιογραφικά, μια φαντασίωση είχα κι εγώ: κοινή συνέντευξη και εξώφυλλο Μικρούτσικου-Σαββόπουλου στο Δίφωνο ή στον Μετρονόμο. Δεν τα κατάφερα - ούτε καν τόλμησα να προσπαθήσω. Θα ήταν η πραγματική εθνική μας συμφιλίωση... Τι να κάνουμε, θα μείνουμε με τον (μέσα μας) διχασμό. ηρ.οικ.
Ο Σαββόπουλος είναι μια ευφυής περίπτωση. Ό,τι έχει βγάλει
ως τώρα έχει αυτή τη σφραγίδα. Στην κατηγορία βέβαια του μοναχικού τροβαδούρου.
Είναι όμως μια 30ετία πια όπου έχει γράψει πάρα πολύ σημαντικά πράγματα. Αν
κριθεί σε αυτή τη διάσταση, δηλαδή με τον ήχο, τον στίχο και τον τρόπο εκφοράς
του, τότε το αποτέλεσμα είναι ιδιοφυές. Και είναι μοναδικό, μπορεί να το κάνει
μόνο αυτός. Και αυτός ασχολείται με αυτή τη μείξη που λέγαμε πριν, ιδίως τα
τελευταία 10-12 χρόνια, με όλα αυτά τα βυζαντινά - που ιδεολογικά με αφήνουν
αδιάφορο, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει. Η φόρμα των πραγμάτων του είναι
πραγματικά ιδιοφυής. Το περιεχόμενό του - αν και φόρμα και περιεχόμενο δεν
χωρίζονται, αλλά ας το πούμε λίγο απλοϊκά - το περιεχόμενό του των τελευταίων
πραγμάτων δεν μου λέει πολλά πράγματα. Είναι όμως ιδιοφυής. Αυτό είναι
δεδομένο. Αυτή είναι η κρίση μου για τον Σαββόπουλο. Είναι απολύτως θετική.
Είναι γνωστό ιδίως στους παλαιοτέρους ότι δεν είχαμε μια, ας πούμε, πολύ καλή
σχέση. Νομίζω ότι αυτά έχουν ξεπεραστεί και εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αυτός
πάντως ως νεοορθόδοξος θα έπρεπε, αν νομίζει ότι φταίω, να με είχε συγχωρήσει.
Θάνος Μικρούτσικος, «Ο Υπουργός Δεν Μένει Πια Εδώ»,
Συνέντευξη στον Νίκο Βατόπουλο, Δίφωνο,
αρ. 6, Μάρτιος 1996, σελ. 51.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου