Τα τρία τραγούδια που ακολουθούν τα προσθέσαμε στην αχανή έρημο του youtube, θέλοντας έτσι να "διαμαρτυρηθούμε" για την ολοφάνερα άδικη λήθη που τα περιβάλλει. Είναι όλα σε μουσική Απόστολου Καλδάρα και ερμηνεία Άντρης Κωνσταντίνου, και περιέχονται στο δίσκο "Κάποιο αστέρι". Ο εν λόγω προσωπικός δίσκος της κύπριας ερμηνεύτριας κυκλοφόρησε το 1991, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Καλδάρα (ενώ σημειώστε ότι δεν ευτύχησε να βγει ποτέ σε CD). Τους στίχους στα 9 από τα 11 τραγούδια υπογράφει ο Κώστας Βίρβος, ενώ άλλα δύο είναι σε στίχους του συνθέτη. Οι στίχοι του Βίρβου γράφτηκαν πάνω σε υπάρχουσες μελωδίες του Καλδάρα, μελωδίες που έμελλαν να είναι και οι τελευταίες του μεγάλου λαϊκού συνθέτη. Στο σημείωμά του, ο Βίρβος απευθύνεται στον τότε πρόσφατα χαμένο φίλο του: "Συγχώρα με αν κάποιος στίχος δεν είναι το ίδιο άψογος όπως οι μελωδίες σου και πες ένα εύγε στην τελευταία σου σημαντική επιλογή, στην Άντρη που τόσο τέλεια ερμηνεύει τα τραγούδια".
Την ενορχήστρωση υπογράφει ο έμπειρος Νίκος Κούρος, ενώ στην ορχήστρα συναντάμε μια εξαιρετικά δυνατή ομάδα με τον ίδιο τον ενορχηστρωτή στο πιάνο, τον Μπάμπη Λασκαράκη στην κιθάρα, τον Κώστα Παπαδόπουλο στο μπουζούκι, τον Πλούταρχο Ρεμπούτσικα στο τσέλο, τον Γιώργο Ροϊλό στα ντραμς, τον Φίλιππο Τσεμπερούλη στο κλαρίνο και το φλάουτο, τον Νίκο Τσεσμελή στο κόντραμπάσο, και τον Γιώργο Τσουπάκη στα κρουστά.
Αυτό που προκαλεί αμέσως εντύπωση ακούγοντας τα τρία αυτά τραγούδια (τα τρία πρώτα - και κατά την υποκειμενική μου άποψη τα καλύτερα όλου του δίσκου) είναι η τρομακτική ομοιότητα της χροιάς της Άντρης Κωνσταντίνου με εκείνη της Χαρούλας Αλεξίου. Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Βίρβος έχει δίκιο: τα τραγούδια η Κωνσταντίνου τα ερμηνεύει πράγματι τέλεια. Όπως τέλεια ερμήνευσε το "Της Ομόνοιας οι τύποι" μαζί με τον Ανδρέα Καρακότα και τον Μιχάλη Παπαζήση στις ιστορικές "Μπαλάντες του περιθωρίου", ή όπως τέλεια απέδωσε τα τραγούδια του Καλδάρα και του Κουγιουμτζή στην κοινή τους ζωντανή ηχογράφηση από το "Μισέλ" το 1986. 22 χρόνια μετά, τα τρία τραγούδια που παραθέτουμε από το δίσκο "Κάποιο αστέρι" επικυρώνουν τόσο την τεράστια συνθετική μαεστρία του Απόστολου Καλδάρα, όσο και μία εύλογη απορία γύρω από τους λόγους που δεν επέτρεψαν στην Άντρη Κωνσταντίνου να διαγράψει μία πορεία στη δισκογραφία μας αντάξια της ερμηνευτικής της δεινότητας.
ηρ.οικ.
Η ψυχούλα
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία: Άντρη Κωνσταντίνου
Είμαι μια ψυχούλα μόνη
και σε είχα για τιμόνι
μες στον κόσμο που δεν ξέρει
να γελάει πια
Μα πριν δω στιγμές γαλήνης
πάλι έρημη μ’ αφήνεις
μια ψυχούλα σα βαρκούλα
με χωρίς κουπιά, με χωρίς κουπιά
Μια ψυχούλα, μια ψυχούλα
είμαι που πονώ
μη μ’ αφήνεις σα βαρκούλα
στον ωκεανό
Είμαι μια ψυχούλα μόνη
και σε είχα για τιμόνι
πίστευα θα μ’ οδηγήσεις
για να βρω χαρά
Τώρα όμως που πηγαίνεις
κι όλα πάλι μου τα παίρνεις
μου αφήνεις μια ψυχούλα
να σε λαχταρά, να σε λαχταρά
Μια ψυχούλα, μια ψυχούλα
είμαι που πονώ
μη μ’ αφήνεις σα βαρκούλα
στον ωκεανό
Το ζηλιάρικο φεγγάρι
Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία: Άντρη Κωνσταντίνου
Έτσι που κοιτάς μ’ αναστατώνεις
ανάβεις στην καρδούλα μου φωτιά
στο σταυρό του πόθου με καρφώνεις
με μια μόνο με μία σου ματιά
Είσαι φως μες στη νύχτα
μια στιγμή μαγική
τα ματάκια σου κρυφ’ τα
το ζηλιάρικο φεγγάρι μην τα δει.
Έτσι που κοιτάς μ’ αναστατώνεις
ανάβεις στην καρδούλα μου φωτιά
στο σταυρό του πόθου με καρφώνεις
με μια μόνο με μία σου ματιά
Έτσι που κοιτάς με ξελογιάζεις
δεν ξέρω αν είναι βράδυ ή πρωί
σε πλανήτες άγνωστους με βγάζεις
αγγέλοι με ξυπνάνε την αυγή
Είσαι φως μες στη νύχτα
μια στιγμή μαγική
τα ματάκια σου κρυφ’ τα
το ζηλιάρικο φεγγάρι μην τα δει.
Έτσι που κοιτάς μ’ αναστατώνεις
ανάβεις στην καρδούλα μου φωτιά
στο σταυρό του πόθου με καρφώνεις
με μια μόνο με μία σου ματιά
Η ζωή μου
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία: Άντρη Κωνσταντίνου
Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα
κύμα του πελάγου αγριωπό
και η μόνη φωτεινή ελπίδα
είσαι εσύ που τόσο αγαπώ
Η ζωή μου του χειμώνα μπόρα
ούτε ένα τραγούδι μου να πω
και η μόνη μου ελπίδα τώρα
είσαι εσύ που τόσο αγαπώ
Μόνο εσύ που τόσο αγαπώ
με κρατάς γερά και στέκω
με τα βήματά σου περπατώ
με τα δυο σου μάτια βλέπω
Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα
κύμα του πελάγου αγριωπό
Η ζωή μου μάσκα που γελούσε
κι ας πονούσα μέσα μου βαθιά
έκρυβα το δάκρυ που κυλούσε
ώσπου φάνηκες κάποια βραδιά
Στης νυχτιάς κρυβόμουνα το χρώμα
για να μη με δούνε και ντραπώ
κι ένα χέρι μ’ άρπαξε απ’ το χώμα
το δικό σου χέρι π’ αγαπώ.
Μόνο εσύ που τόσο αγαπώ
με κρατάς γερά και στέκω
με τα βήματά σου περπατώ
με τα δυο σου μάτια βλέπω
Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα
κύμα του πελάγου αγριωπό
και η μόνη φωτεινή ελπίδα
είσαι εσύ που τόσο αγαπώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου