Αλλιώς θα ’πρεπε και αλλιώς
θα ’θελα να αποχαιρετήσω τον Δημήτρη Λάγιο. Τώρα μοιάζει σαν να θέλω να τον
διώξω μέσα από το σπίτι του. Θα ’θελα να τον αποχαιρετώ φεύγοντας από την
Ζάκυνθο, κι εκείνος να μένει με την παρέα του στην προκυμαία. Να τον αποχαιρετώ
πηγαίνοντας εκείνος προς τη Ζάκυνθο και να σκέπτομαι πως σ’ όλη τη διαδρομή θα
τραυλίζει μια μελωδία ή ένα στίχο. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Θα γίνει μόνο
στη φαντασία μου εκείνο που θέλω και εκείνο που συνεχώς θ’ αποφεύγω: Να μαθαίνω
κάθε μέρα το γκρέμισμα του σώματός του και ποτέ να μην τολμώ να του μιλήσω.
Ώσπου το αποφάσισα. Και μου λέει: «Θα το ξεπεράσω! Τον εαυτό σου να προσέχεις!».
Τώρα βέβαια μένει ο ήχος του. Που ποτέ δεν μπορεί να αξιολογήσει ένας φίλος.
Αυτό διδάσκει η πείρα κι αυτό μου υπαγορεύει τούτη η άχαρη ώρα καθώς προσπαθώ
να χαράξω ετούτα τα «δυο λόγια» που αλίμονο, δεν αντιπροσωπεύουν παρά κάτι πιο
φτωχό και από τη σκιά μου. Είναι σίγουρο ότι τον παραστέκουν πλέον και οι δυο
θεομόρφωτοι ποιητές της πατρίδας του. Και τον συνοδεύει πάντα όλη η φιλία των
ανθρώπων που τον αγάπησαν. Του Γιώργου Νταλάρα, κυρίως, που τον αποχαιρετά
ζωγραφίζοντας γυάλινα φυλλώματα και γκρεμούς μιας άλλης ζωής - της υπαρκτής
Ελλάδας.
Μάνος Ελευθερίου
Ερωτική πρόβα, 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου