Το ελληνικό καλοκαίρι δημιουργεί μέσα μας πολυεπίπεδες φορτίσεις, γι' αυτό παίρνουν άλλο νόημα οι συνευρέσεις μας σε αρχαία θέατρα, όπως αυτό της Μικρής Επιδαύρου που αντηχεί ήχους και λόγια από το μακρινό παρελθόν μας. Από τους παλιούς καιρούς, αλλά και τους νεότερους, η έκφρασή μας ζυγιάζεται αδιάκοπα ανάμεσα στην ευγένεια και στην ποιότητα των συναισθημάτων. Μόνο που στις μέρες μας, η καλλιτεχνική έκφραση απέκτησε περισσότερο …τα χαρακτηριστικά της διανοητικής άσκησης, έγινε πολύπλοκη, και στέρησε από την ψυχή μας τη βαθιά, ανθρώπινη συγκίνηση.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα πορεύεται διαρκώς στην άκρη των μεγάλων κινδύνων. Αυτό το νοιώθουμε. Έτσι, το παράπονο του Μακρυγιάννη γίνεται δικό μας παράπονο. Το ίδιο και ο ρομαντικός λυγμός του Κάλβου, όταν ανταμώνει με τον πικρό στοχασμό του Σεφέρη, αλλά και τον απέραντο εξυμνητικό λυρισμό του Ελύτη.
Νομίζω θα το έχετε καταλάβει. Η μουσική και τα τραγούδια μου άλλοτε με νοσταλγικούς χρωματισμούς, άλλοτε με λυρικούς, ακόμα και με τραγικές αναφορές στο μύθο, κινείται σε αυτά τα όρια. Είναι τα όρια που μέσα τους αισθάνεται κανείς την Ελλάδα. Αυτή τη λιγότερο ορατή, που όμως μας ταξιδεύει με ασφάλεια στο μέλλον.
ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ
Ιούλιος 2013
(Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται στο έντυπο πρόγραμμα που συνόδευσε τις δύο συναυλίες στο Αρχαίο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου