Μια άλλη Αθήνα
Στίχοι-μουσική: Δημήτρης Βεριώνης
CD: «Το Καλοκαίρι Του Άχυρου-Ιστορίες του καλοκαιριού και της μνήμης» (Μετρονόμος, 2016).
(κείμενο βιβλίου-CD, 2011-2012-2016):
Μια άλλη Αθήνα, αυτή που γνωρίζω, αυτή που θυμάμαι κρύβεται κάτω από τις νέες στρώσεις ασφάλτου, πίσω από τα νέα κτήρια, τα νέα μαγαζιά και τις νέες πινακίδες. Μια άλλη Αθήνα που ξυπνά και ξεπηδά όταν οι άλλοι κοιμούνται, όταν κοιτούν αλλού. Η άλλη Αθήνα χορεύει ελεύθερη πέρα από τον παρόντα χρόνο και ακτινοβολεί πίσω από τα μάτια μου, μέσα στα ξεχασμένα φώτα της και καθώς σβήνει μου ζητάει να την κρατήσω στα χέρια μου, να τη διατηρήσω κοντά μου. Μα είναι άυλη, είναι διάφανη και χάνεται με το πρώτο φως της μέρας. Εσύ δε θα τη δεις ποτέ ξανά, δεν είναι ορατή στα μάτια σου. Αφήνεται μόνο στα μάτια όσων τη θυμούνται. Και σβήνει στην αγκαλιά τους, πάλι και πάλι...
(σκέψεις 2020)
Θυμάμαι μια άλλη Αθήνα. Υπήρξαμε κινούμενα κομμάτια της, κάτω από τον ίδιο ήλιο, κάτω από το ίδιο φεγγάρι, αλλά τόσο διαφορετικοί, τόσο αλλιώτικοι, ίδιοι και άλλοι παράλληλα. Η μνήμη κάνει περιέργα παιχνίδια. Προχωράς σε κάποιον δρόμο, ίδιο φαινομένικά και θυμάσαι στις κολώνες και στους τοίχους άλλες αφίσες, άλλα συνθήματα, άλλα γεγονότα, άλλα μαγαζιά, άλλος κόσμος. Ενας κοσμός χαμένος, που απορροφήθηκε από τον σημερινό.
Οι ίδιοι τόποι, το κέντρο, η Πλάκα, ο Λυκαβηττός, τα Εξάρχεια, η γειτονιά σου. ένα πλήθος ανθρώπων που δε θα είναι ποτέ το ίδιο, ο χρόνος κυλάει, αλλάζει, γεννάει και θανατώνει, το ίδιο πλήθος αποδεκατίζεται και εμπλουτίζεται καθημερινά, ο χρόνος ορίζει νέες αλήθειες και καταργεί τις παλιές. Γκρεμίζει αόρατα τείχη και δημιουργεί νέα. Το μόνο απροσπέλαστο εμπόδιο, το μόνο τείχος που δε μπορείς να υπερνικήσεις είναι ο πίσω χρόνος. Όπου και αν ξαναγυρίσεις, στην πραγματικότητα δεν πας ποτέ πίσω, δε μπορείς ποτέ να πας πίσω. Κρυφοκοιτάζεις πίσω από μια ανύπαρκτη κλειδαρότρυπα και βλέπεις μια αντανάκλαση αυτού που κάποτε υπήρξε, ένα ψεύτικο παιχνίδι σκιών και ύλης που έχουν ήδη εξαφανιστεί από καιρό, μια πραγματικότητα που διαλύεται με τις πρώτες σταγόνες της βροχής, όπως όλα στο “Pale Horses” του Moby, ένας κόσμος ζωντανής κινούμενης απώλειας, ένας κόσμος δικός σου, ένας κόσμος αληθινός, ένας κόσμος ανύπαρκτος. Ονειρεύεσαι τον χρόνο να φρενάρει, να προλάβεις να καταλάβεις, να εμπεδώσεις τις αλλαγές, το δικό σου μεγάλωμα, τη δική σου εξέλιξη, τη δική σου φθορά. Φαντάζεσαι να ξεχύνεται το χθες και οι πρωταγωνιστές του στο σημερινό τοπίο και να αναγνωρίσεις τον βηματισμό τον δικό σου και αυτών που κάποτε γνώριζες. Μα ο χρόνος, σαν καταιγίδα, σε κατακλύζει και ποτέ δεν περιμένει. Κι εσύ δεν ανήκεις εδώ, δεν ανήκεις ούτε εκεί, παραμένεις μετέωρος, έρμαιο εικόνων, μουσικών, παλιών αρωμάτων, μισοξεχασμένων ονομάτων, προσώπων που χάθηκαν, μακρινών απόηχων, ονείρων που επιστρέφουν, εικόνων που ξεθωριάζουν, και όλο το τότε γίνεται διάφανο μέχρι να αφομοιωθεί στο σήμερα. Κι όσο εσύ δεν ανήκεις εδώ, άλλο τόσο ο δικός σου κόσμος είναι αυτός που δέν υφίσταται. Η Άλλη σου Αθήνα κοιμάται στα σπλάχνα της σημερινής, κοιμάται βαθιά μέσα στην ψυχή σου. Και θα υπάρχει όσο θα ζεις.
Το τραγούδι γράφτηκε το 2011-12 και συμπεριληφθηκε στο «Καλοκαίρι Του Άχυρου», το διπλό CD- βιβλίο που κυκλοφόρησε από τον ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ το 2016 και απαρτιζόταν από 24 ιστορίες του καλοκαιρού και της μνήμης. Η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering έγιναν από τον Όμηρο Κομνηνό (που παίζει και το μπάσο), ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχοντες μουσικοί στο εν λόγω τραγούδι είναι ο Χρήστος Ζελελίδης (τύμπανα), ο Χρήστος Ηλιόπουλος (κιθάρες) και ο Στέλιος Καρασταμάτης (keyboards).
Μια εικόνα που θυμάμαι έντονα είναι να ακούω την ολοκληρωμένη ηχογράφηση του εν λόγω τραγουδιού οδηγώντας το αυτοκίνητό μου στην Πανεπιστημίου. Στα αυτιά μου, το τραγούδι έμοιαζε να ανήκει εκει, να αναμετριέται το χθες του με το τριγύρω σήμερα. Παραμένει από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και ανήκει στο πιο αγαπημένο μου από τους δίσκους που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Και μου φαίνεται τόσο παράξενο που αυτές τις μέρες με τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας λόγω της πανδημείας, το τραγούδι αυτό φαίνεται να αποκτά και ένα άλλο νόημα, μια νέα «εφαρμογή», καθώς αναπολούμε την ελεύθερη διαβίωσή μας (πόσο παράξενο ακούγεται όλο αυτό) σε μια πόλη που - στην τωρινή της μορφή - μοιάζει σαν ρέπλικα του εαυτού της.
Δημήτρης Βεριώνης
Δημήτρης Βεριώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου