Ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα και μάλλον θα γίνουν καθημερινότητα για καιρό ή μάλλον δεν θα γυρίσουμε ποτέ ξανά στο πριν. ΟΙ παγκόσμιες καταστροφές αλλάζουν τον κόσμο και έτσι αλλάζουμε και εμείς. Είτε θα χορεύουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία είτε θα μας καταπίνει βουβά το θηρίο.
Η αμηχανία της σκέψης που κάπου πρέπει να πνιγεί. Οι τοίχοι μου μιλάνε, κάνω παρέα με τον καφέ μου και έχω την κρυφή ελπίδα πως όλα θα γίνουν όπως πρώτα. Αλλά κι αν δεν γίνουν;
Ποτέ δεν σταμάτησε ο άνθρωπος να γεννιέται απ’ τις στάχτες του. Και η αλήθεια είναι πως όταν σκέφτομαι πως είμαστε στιγμές, ακόμα και εμείς οι ίδιοι, αυτό που μένει είναι η τέχνη και όλα όσα αφήσαν οι προκάτοχοι μας και όλα όσα θα αφήσουμε και εμείς για να κρατούν συντροφιά στους επόμενους σε αντίστοιχες στιγμές και μη.
Προσωπικά περνάω τον χρόνο με πολλή μουσική, διαβάζω όσα δεν είχα χρόνο να διαβάσω χρόνια, όσα δεν είχα χρόνο να ακούσω χρόνια. Στέκομαι σε αυτά που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτά που νιώθω μέρα με τη μέρα ή σε αυτά που θα με πάρουν και θα με σηκώσουν, θα με πετάξουν, θα με ανεβάσουν και μετά θα γυρίσουν στην καρέκλα του σπιτιού μου διαφορετικό. Το τραγούδι που με κάνει αν το νιώθω αυτό τον τελευταίο καιρό είναι το «Σιμούν» του Θ.Παπακωνσταντίνου, από την εκτέλεση του δίσκου «ελάχιστος εαυτός». Καλή μας δύναμη παιδιά, θα βρεθούμε σύντομα και θα’ ναι ωραία.
Στέλιος Τσουκιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου