Το τραγί
Μουσική - Στίχοι - Τραγούδι : Βασίλης Φλώρος
‘ρῖγος ψυχῆς φορεμάτων
Την πόρτα άφησ’ ανοιχτή
τη νύχτα κι ήρθε να με βρει
του ύπνου το τελώνιο.
Έφερε και δυο σύννεφα,
με πήραν απ’ τα κύματα,
με ξέβρασαν στο Ικόνιο.
Στου Ταύρου την οροσειρά
μ’ αντάμωσε ο Μεβλανά,
με πήρε από το χέρι.
Μ’ ανέβασε στο ξάγναντο
να δω του κόσμου το άφθαρτο,
μ’ αντί για το αστέρι,
είδα το θείο το τραγί,
βαθιά να κείται μες στη γη,
απ’ τ’ άλγος διπλωμένο.
Να ‘χει την όψη ανθρωπινή
και με μια γλύκα αξήγητη
για το τετελεσμένο.
Μεστών' η γνώση και γεννά
σοφία, που όποιος κατακτά
δεσπόζει του θανάτου.
Κι αυτός που ψάχνει το τραγί,
δεν θα το βρει βαθιά στη γη,
μα μέσα στην καρδιά του.
Την πόρτα άφησ' ανοιχτή...στο όνειρο...!!
...Βύρωνας, 4 Φεβρουαρίου 2017. Ξημέρωμα Σαββάτου.
Ένα όνειρο - οιωνός, που έγινε τραγούδι…
Η μέθη της κούρασης με έστειλε στο ογκώδες κι επιβλητικό ορεινό σύμπλεγμα της οροσειράς του Ταύρου, στην Καππαδοκία. Από εκεί αγνάντευα ανέμελος κι ανίδεος για όσα θα ακολουθούσαν στο όνειρο, αλλά και στη ζωή, προς δυσμάς, την περιοχή της Φρυγίας, την αρχαία Λυκαονία με κέντρο την περίφημη πόλη του Ικονίου.
Άξαφνα, ένα χέρι με τραβά και με σέρνει αποφασιστικά στην κορυφή ενός κτιρίου, στην άκρη της πόλης. Στο ξάγναντο δέσποζε ένα πυκνό και κατάφυτο δάσος από βελανιδιές, τις οποίες δρόσιζε το ολοκάθαρο νερό των βουνών που κατέβαζαν ασταμάτητα οι ακούραστοι καταρράκτες. Τότε το χέρι μου δείχνει τον έναστρο ουρανό, αν και μέρα μεσημέρι. Τα όνειρα βλέπετε, έχουν τη δύναμη να αυθαιρετούν σε κάθε έννοια του λογικού και του πραγματικού, όπως ο χωροχρόνος...!!!
Με καλεί λοιπόν επιτακτικά να κοιτάξω κι εγώ το μεγαλείο του άφθαρτου κόσμου. Παραταύτα, μη γνωρίζοντας ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις ψύχραιμες θαρρώ σκέψεις, αν ήταν λόγω της άρνησής μου ή ένα είδος διάσπασης προσοχής, που συμβαίνει συχνά όταν ένα πιο ισχυρό γεγονός ή συναίσθημα ανακόπτει τη ροή κάθε σκέψης ή δράσης, το βλέμμα μου κοιτά πρός τα κάτω. Είδα τ' απομεινάρια ενός αρχαίου νεκροταφείου, γεμάτο κεραμιδόχωμα κι αμέτρητα λευκά κενοτάφια, όλα εκτός από ένα. Μέσα του, αβοήθητο κι ανήμπορο, ένα λευκό τραγί ν' αγκομαχεί να σηκωθεί στα πόδια του. Κι όμως, το βλέμμα του ήταν καθαρό και χαμογελαστό, σαν συμφιλιωμένο με το επικείμενο τέλος, εκείνου που έζησε ζωή γεμάτη αλάτι, ζωή...!!
Βγήκα απ' το λήθαργο, με το ρίγος της συνειδητοποίησης του συμβολισμού του ονείρου, για τα δεινά που επρόκειτο να με συναντήσουν λίγο καιρό αργότερα, μα με την ίδια γλύκα, όπως εκείνη που αντίκρυσα στο βλέμμα του τράγου, αποδεχόμενος την ανθρώπινη φύση, που κουβαλά αρετές και αμαρτίες, το φθαρτό και το άφθαρτο μαζί, ως ελάχιστη επιβεβαίωση ύπαρξης.
Αξημέρωτα ακόμη, τράβηξα την κουρτίνα πίσω απ' το παραθυρόφυλλο και κοίταξα ψηλά, τον έναστρο ουρανό, όσο με άφησε η φωτορύπανση της πόλης.
Και μαζί ψήλωσα κι εγώ, μέσα από την σύντομη και ιδιότυπη αυτή συνύπαρξη στο όνειρο, παρέα με τον Τζελαλαντίν Ρουμί, τον Σκαρίμπα και τον Πάνα...!!!
Από τότε, πάντα αφήνω την πόρτα ανοιχτή...!!!
Βασίλης Φλώρος
Κομοτηνή 14/4/2020
...σκέψεις εν μέσω καραντίνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου