Ich denke dein

Johann Wolfgang von Goethe

Nähe des Geliebten (1795)

Ich denke dein, wenn mir der Sonne Schimmer
vom Meere strahlt;
Ich denke dein, wenn sich des Mondes Flimmer
In Quellen malt.
Ich sehe dich, wenn auf dem fernen Wege
Der Staub sich hebt;
In tiefer Nacht, wenn auf dem schmalen Stege
Der Wandrer bebt.
Ich höre dich, wenn dort mit dumpfem Rauschen
Die Welle steigt.
Im stillen Haine geh' ich oft zu lauschen,
Wenn alles schweigt.
Ich bin bei dir; du seist auch noch so ferne,
Du bist mir nah!
Die Sonne sinkt, bald leuchten mir die Sterne.
O, wärst du da!

***

Johann Wolfgang von Goethe (Γκαίτε)

Η εγγύτητα του αγαπημένου (1795)

Σκέπτομαι ’σένα, όταν σε μένα του ήλιου η λάμψη
Στη θάλασσα λάμπει
Σκέπτομαι ’σένα, όταν του φεγγαριού το φέγγος
Σε πηγές βάφει
Βλέπω εσένα, όταν στον μακρύ δρόμο
Η σκόνη ανεβαίνει, σκορπά
Βαθειά στη νύχτα, σαν απ’ το μονοπάτι,
Ο ξένος περνά.
Ακούω εσένα, όταν το κύμα έρχεται
Σιγά κι ανεβαίνει
Στο δάσος πάω ν’ ακούσω
Σαν η φύση σωπαίνει.
Είμαι μαζί σου, όσο μακριά κι αν είσαι
Εγώ σε θωρώ
Ο ήλιος δύει, θα μου λάμψουν τ’ αστέρια
Ω, να ήσουν εδώ!

(Μετάφραση π. Βασίλειος Φρατζίσκος)