Σιωπώ κι εγώ από εδώ και στο εξής. Σταματώ να τραγουδώ, μέχρι νεωτέρας κι αυτό φυσικά είναι μια απόφαση που πονάει πολύ. Γιατί ένας τραγουδιστής, τραγουδάει, όπως αναπνέει. Και χωρίς αναπνοή δεν υπάρχει ζωή. Συνεπώς και η ζωή χωρίς μουσική, ειδικά για έναν τραγουδιστή ή μουσικό δεν υφίσταται.
Μα ούτε κι ο μουσικός φαίνεται τελικά να υφίσταται σαν οντότητα σε τούτον τον κόσμο, από τη στιγμή που αφενός του απαγορεύεται να εργαστεί, με τη δικαιολογία του "κοινού καλού", αφετέρου, όμως δεν του προσφέρεται καμία οικονομική βοήθεια για όλο αυτό το διάστημα που θα παραμένει άνεργος. Το ίδιο ισχύει, φυσικά και για τους χορευτές, τους ηθοποιούς κτλ. Κι αν ορισμένοι εξακολουθούν να θεωρούν την καλλιτεχνία ένα "παιχνιδάκι" και μία δουλειά ήσσονος σημασίας, τους διαβεβαιώ ότι ο καλλιτέχνης πλήττεται διπλά, καθώς από τη μία παλεύει να επιβιώσει και να ικανοποιήσει τις βιολογικές του ανάγκες, από την άλλη πασχίζει να δαμάσει όλη αυτή την ασυγκράτητη ορμή για δημιουργία και επικοινωνία των συναισθημάτων του με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το τελευταίο αυτό μάλιστα αποτελεί μια πολύ επώδυνη διαδικασία. Γιατί, καλές είναι και οι διαδικτυακές συναυλίες και τα βίντεο που ανεβάζουμε κατά καιρούς. Μα σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αληθινή, διαπροσωπική επικοινωνία με τον άλλον. Ο μουσικός, ο χορευτής, ο ηθοποιός, ως πομπός, αισθάνεται πλήρης και σίγουρος ότι επιτελεί το έργο του, όταν εισπράττει το άμεσο χειροκρότημα, την αύρα και την ενέργεια του δέκτη. Γνωστά όμως αυτά. Ας μη γίνομαι γραφική.
Εύχομαι σε όλους υγεία, υπομονή, επιμονή και αισιοδοξία, παρ' όλο που τα δυσκολότερα είναι στο δρόμο. Ευχή και προσευχή μου να ανταμώσουμε, όσο γίνεται πιο σύντομα, να πούμε τις μικρές μας ιστορίες και να τραγουδήσουμε παρέα. Την αγάπη μου.
Δέσποινα Ραφαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου