"Ίσως και να είναι ο άνθρωπος που με συγκίνησε περισσότερο"
Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης για τον Μάνο Ελευθερίου
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, Οκτ. - Δεκ. 2014, "Η νέα γενιά Ελλήνων συνθετών για τον Μάνο Ελευθερίου", επιμέλεια: Σπύρος Αραβανής, Ηρακλής Οικονόμου)
Το όνομα, Μάνος Ελευθερίου, ήταν μεγάλο στο κεφάλι μου πριν ακόμα διαβάσω ή ακούσω οτιδήποτε. Όταν άκουσα, μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Ίσως και να είναι ο άνθρωπος που με συγκίνησε περισσότερο, δίνοντάς μου ταυτόχρονα κι ένα γερό πάτημα στο χώμα. Ακόμα και όταν μια φράση του μπορεί να μην την καταλαβαίνω, το συναίσθημα είναι εκεί, βρίσκοντας άλλο δρόμο προς την εξήγηση. Εικόνες και μυστήριοι τύποι, απωθημένα ψυχών, μπλέκονται με λέξεις καθημερινές δημιουργώντας στ' αυτιά μου έναν λόγο πραγματικά απολαυστικό.
Η επαφή μου με τις λέξεις του Ελευθερίου με έκαναν να δω τη σύνθεση πιο σοβαρά, αλλά και να είμαι πιο αυστηρός με τις δικές μου λέξεις. Η ματιά του με έκανε να σκεφτώ ότι το πραγματικό και πηγαίο ταλέντο δεν γερνάει ποτέ και δεν ξεπερνιέται από καμία μόδα.
Τα δύο πρώτα που πήρα στα χέρια μου ήταν το «Μου φτάνει ένα παράθυρο» και το «Ας αγαπιόμαστε κρυφά». Γραμμένα σε γραφομηχανή. Μου τα έδωσε η αγαπημένη μου δασκάλα, Ελισάβετ Καρατζόλη για να τους βάλω μουσική και να τα τραγουδήσει. Η χαρά διπλή γιατί είχα απ' τη μια στα χέρια μου ένα κομμάτι από τον τρόπο σκέψης του Ελευθερίου και μπορούσα να το επεξεργαστώ και απ' την άλλη, έπρεπε να βρω μελωδία για μια φωνή με σπάνιο μέταλλο και τεράστιες δυνατότητες.
Το πρώτο τραγούδι βγήκε σχεδόν με το που γύρισα σπίτι, όπως επίσης και η βασική ιδέα για το δεύτερο. Νομίζω ότι είναι σαν να γράφει μαζί με το στίχο και τη μουσική ταυτόχρονα. Έχουν μια μελωδικότητα από μόνα τους, μια ωραία στρογγυλάδα στις λέξεις και μια ατμόσφαιρα που δεν μπορείς να την προσπεράσεις. Μετά από λίγο καιρό, μου ήρθαν κι άλλα, απ' το ίδιο χέρι και προέκυψε ένας δίσκος για τον οποίο καμαρώνω πολύ. Η βάση του, οι στίχοι του Μάνου. Τα κείμενα αυτά σε συνδυασμό με την φωνή της Ελισάβετ μου βγάλανε μια λυρικότητα στις μελωδίες που με ξάφνιασε, αλλά και μια ανάγκη να ισορροπήσω, την λυρικότητα αυτή με έναν ήχο σκληρό και ανεπιτήδευτο.
Το πρώτο τραγούδι βγήκε σχεδόν με το που γύρισα σπίτι, όπως επίσης και η βασική ιδέα για το δεύτερο. Νομίζω ότι είναι σαν να γράφει μαζί με το στίχο και τη μουσική ταυτόχρονα. Έχουν μια μελωδικότητα από μόνα τους, μια ωραία στρογγυλάδα στις λέξεις και μια ατμόσφαιρα που δεν μπορείς να την προσπεράσεις. Μετά από λίγο καιρό, μου ήρθαν κι άλλα, απ' το ίδιο χέρι και προέκυψε ένας δίσκος για τον οποίο καμαρώνω πολύ. Η βάση του, οι στίχοι του Μάνου. Τα κείμενα αυτά σε συνδυασμό με την φωνή της Ελισάβετ μου βγάλανε μια λυρικότητα στις μελωδίες που με ξάφνιασε, αλλά και μια ανάγκη να ισορροπήσω, την λυρικότητα αυτή με έναν ήχο σκληρό και ανεπιτήδευτο.
Χαίρομαι που τον γνώρισα, και που αντάλλαξα και κάποιες κουβέντες μαζί του. Εύχομαι να έρθουν κι άλλα κείμενά του στα χέρια μου και στα χέρια άλλων συναδέλφων της γενιάς μου. Είναι σημαντικό.
Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου