Ο Αργύρης Μπακιρτζής στη Βενετία το 1989
(Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)
(από κείμενο του Αργύρη Μπακιρτζή στην Popaganda, 20 Ιουλίου 2015)
Νομίζω ότι λίγες αποφάνσεις ταιριάζουν τόσο πολύ στα πράγματα της ζωής, ανεξαρτήτως μάλιστα ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης, όσο το «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Κάθε φορά που νιώθω να επαληθεύεται αυτός ο αφορισμός από την πραγματικότητα, έρχεται στο νου το επίγραμμα που κοσμεί τον τάφο του Καζαντζάκη. Συχνά, -δεν το πάω στο «πάντα» αν και κάτι μέσα μου με ωθεί σ’ αυτό-, η πίστη υποκρύπτει κάτι άλλο, ανεξερεύνητο για το υποκείμενο της πίστης. Ακόμη πιο συχνά τα συνηθισμένα ηθικά προκαλύμματα κρύβουν φόβους, αδυναμίες, ανωμαλίες. Άλλοτε συνειδητές, άλλοτε όχι. Θυμάμαι τα «πνεύμα και ηθική» του Αυλωνίτη στην Ωραία των Αθηνών. Αυτό που μας κάνει να γελάμε στην ταινία γίνεται καθημερινότητα όταν ανοίγεις την τηλεόραση και οι περισσότεροι μιλούν όπως ο Αυλωνίτης. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις οι άκαμπτες θέσεις τσακίζονται σαν κλαράκια. Πιστεύεις σε κάτι ακράδαντα, είσαι σίγουρος, όμως πάντα τα γεγονότα της ζωής σε αλλάζουν και διαλέγεις κάτι άλλο να πιστέψεις ακράδαντα. Μόνο να πιστέψεις.
Όταν είχα πρωτοβγεί στη δουλειά, είχα γνωρίσει δυο αδέλφια, ακροοαριστερούς. Ό,τι και να λέγαμε, εμείς οι άλλοι, ήμασταν δεξιοί, πράκτορες του ταξικού εχθρού, νιώθαμε σχεδόν συνεργάτες των Γερμανών αν και γεννημένοι μετά την Κατοχή. Δεν τολμούσαμε να έχουμε γνώμη. Ο ένας, ο πλέον θεωρητικός, πρόκοψε και έγινε μεγάλος και τρανός με το ΠΑΣΟΚ, ο άλλος πήρε των ομματιών του και δεν ξέρω πού πήγε. Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει πολλές φορές όταν κατεβαίνω στην Αθήνα. Ακούω τόσες ακραίες θέσεις που αισθάνομαι αμήχανα, παθαίνω κρίση ταυτότητας, λέω είναι δυνατόν να μην έχω κι εγώ ως «πιστεύω» αυτές τις ωραίες ιδέες και να μην τις ακούν και οι χωρικοί στα χωριά που συχνάζω και οι φίλοι μου εκεί. Και μετά, όταν έρχεται ο καιρός του πράττειν, οι άτεγκτοι ιδεολόγοι στηρίζουν το Ποτάμι και όχι μόνο.
Αργύρης Μπακιρτζής
η συνέχεια ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου