...Νύχτωσε. Από αύριο θα αρχίσει πάλι να μικραίνει το φεγγάρι… Οι στίχοι της Ιουλίτας κάνουν κύκλους στ’ αυτιά μου στα 6/8. Η Χριστίνα Βαρσάμη, μαέστρος των παιδιών, έκανε και πάλι το θαύμα της. Η χορωδία του σχολείου μου τραγουδάει μαζί με τον Χρήστο «Στου βάλτου το θολό λιμάνι, στου ύπνου την κοφτή πλαγιά, το ξύλινο αλογάκι φτάνει για να μας πάρει μακριά, μακριά, μακριά, μακριά…».
Η Σαβίνα μαζί με τη Λεωνή και την Κατερίνα, μας αποκαλύπτουν ψιθυριστά «πού πηγαίνουν όλα, όταν πέφτει το σκοτάδι και κανένας δεν τα βλέπει…». Η Ελεωνόρα αγνοεί το νύχτωμα του χρόνου και μας ξεσηκώνει να χορέψουμε μάμπο, ενώ ο Βασίλης Καζούλλης επιμένει να μας μεταφέρει στον αμερικάνικο νότο. Η Δάφνη κάνει κούνια λικνίζοντας τη φωνή της στη νοσταλγική μου παιδική χαρά, ενώ η Σοφία στροβιλίζεται λίγο πιο πέρα. «Xο, το κρασάκι μου θα πιω», σιγοτραγουδά ελαφρώς μεθυσμένη η Ειρήνη. Το Δελτίο καιρού, όπως μας αποκαλύπτει ο Βασίλης Γισδάκις, λέει: «Άστατος καιρός τις επόμενες μέρες». Απτόητοι ωστόσο ο Κώστας και η Αφροδίτη χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι βαλς στην άκρη του ορίζοντα…
Ανοίγω και πάλι τα μικρά μου φτερά, σε καιρούς όπου για μια ακόμη φορά κανείς δεν ακούει τα παιδιά και τη συχνά σπαρακτική φωνή τους.
Τατιάνα Ζωγράφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου