Ο Σωτήρης Κακίσης για τον Χρήστο Βακαλόπουλο

(Βακαλόπουλος - Κακίσης - Μπακιρτζής - φώτο: Αρχείο Σωτήρη Κακίση)

Κάθε Φεστιβάλ τον Χρήστο τον Βακαλόπουλο σκέφτομαι. Και κάθε Ντόλτσε όμως, κάθε Φίλιον, το φίλο μου δεν μπορώ να ξεχάσω, τη γλυκύτητά του τη μεγάλη του τελευταίου καιρού, τις συζητήσεις μας τις ελλειπτικές για τον Ντάγκλας Σερκ και τον Φορντ, εκείνες τις πολύ προσωπικές Αθηναϊκές Ιστορίες μας, τη Μαρία, την Κευή, την Αριάνα, την Έλσα, τη Ρούλα, την Όλια, τη Γιώτα, την Ηλέκτρα. Κι ύστερα, πάλι κάθε φθινόπωρο, ραντεβού στο Φεστιβάλ, για ακόμα πιο νέες, θεσσαλονικιώτικες, Χειμερινοί Κολυμβητές, με τον Αργυράκο μας τον Μπακιρτζή πάντα να μας περιμένει, πάντα να έχει στη διάθεσή μας την αόρατη ασημένια του, αρχαία Μερσεντές, τα όνειρά του κι αυτός, δηλαδή, μαζί με τα δικά μας, πάντα σε πρώτη ζήτηση, παρακαλώ, Σταύρο, Χάρη, Μάκη, μην κλαίτε. Από τις «Βεράντες» του τις κινηματογραφικές ως την «Υπόθεση Μπεστ-Σέλερ» του, που μαζί, για ένα ωραίο φεγγάρι, το βγάλαμε με τα «Παραμύθια σαν αστεία άστρα» τα δικά μου, από την «Όλγα Ρόμπαρτς» του και τον πολύπλοκο υποκριτικά ρόλο μου στα είκοσι εκεί μέσα μου δευτερόλεπτα, ως τον «Τζέρι Λούις» το βιβλίο μας, το αφιερωμένο στον άλλο αγαπημένο μας, τον Θανάση Βέγγο, Θανάση, πολλά περάσαμε με το Χρήστο τον χριστό, συχνά κι από μακριά, κάθε φορά μάλιστα που ο Παναθηναϊκός σας ο αμφιλεγόμενος τα ’φτυνε, το τηλέφωνό μας τότε το αναλυτικό κι αναλγητικό έπιανε εξαίσια φωτιά, κι ο Χρήστος, πάντα ΑΝΤΙ, πάλι είχε την άποψή του την ιδιαίτερη για όλους κι όλα, από τον Δομάζο, θέλω να πω, ως τον Χιούστον, από τον Ντεμέλο και τον Βερόν ως τον Χοκς και τον Ρενουάρ διαλεγόμενος, διαλέγοντας με ιερή διάθεση και διάχυση πάντα εκλεκτά πρόσωπα και πράγματα. Γιατί πάντα, ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ’ΜΕΝΕ και του Χρήστου του εκλεκτού, από τον «Κουασιμόδο» και το οπισθοδρομικό «Άλσος» ως το καταραμένο «Decadence» και τον ανάμεικτο «Βρούτο», το ξέρεις.

Τι να λέω; Ο Χρήστος μια μουσική υπέροχη θ’ ακούει πάντα, όπως τη μέρα εκείνη τη μοιραία, μετά τη σκληρή εκκλησία, με τα κλαρίνα. Μια μουσική σαν τη ζωή του μαγική και λιτή, σαν τον καιρό του πλήρη κι, ευτυχώς, αιώνια ανικανοποίητη. Και κάθε Φεστιβάλ πιο πολύ κι από το Φεστιβάλ κι απ’ όλα, εγώ για το Χρήστο το Βακαλόπουλο λέω να λέω, τον χωρίς ορισμούς κι όρια, τον πέρα κι από συγγραφέα και κριτικό και σκηνοθέτη, τον πάντα, πάλι ευτυχώς, τον ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, πάλι και πάλι, ΠΑΙΔΙ. Μετρώντας στη Γη πιο πολύ τα πεσμένα άστρα, τσουρουφλίζοντας κάθε φορά τ’ ακροδάχτυλά του ο Χρηστάκης, όσο ήταν μαζί μας, ζώντας ουσιαστικά, βρήκε κι άγγιξε πρώτος ένα σωρό Χαμένους Θησαυρούς, αφήνοντάς τους μάλιστα γενναιόδωρα σ’ άλλους, ακόμα κι από μας, πιο Φτωχούληδες των Θεών.

Σωτήρης Κακίσης

Πηγή: περιοδικό Symbol, Επενδυτής, 1998

(Χρήστος Βακαλόπουλος - φώτο: Αρχείο Σωτήρη Κακίση)