Έχω κάνει λάθη και με συνεργάτες και με γενικά κοινωνικές συναναστροφές, ίσως νόμιζα άλλα από αυτά που γίνονταν, ή δεν ήθελα να τα δω.
Δεν νομίζω ότι αντέχω πια παρεμβάσεις, γνωστών, συνεργατών, ακόμα και γυναικών, κανενός και τίποτα στην ζωή μου. Σαν περαστικοί, καλοδεχούμενοι, σαν μόνιμες παρουσίες δεν είμαι σίγουρος ότι το αναζητώ πια. Θέλω να ζω τις ανατροπές μου, την μαλακία μου, θέλω να πραγματοποιώ τα όνειρα μου, χωρίς να τα μοιράζομαι με κανέναν, θέλω να ζω με τους όρους της δικής μου ελευθερίας, γιατί κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί το όνειρο κανενός, ο καθένας πάει μέχρι το σημείο που ικανοποιείται η δική του ανάγκη και μετά συνεχίζει μόνος του ή γίνεται τροχοπέδη για τον άλλον.
Τώρα πια σε αντίθεση με παλαιότερα βρίσκω το κουράγιο να κόβω τον ομφάλιο λώρο την στιγμή που πρέπει και συνεχίζω την πορεία μου.
Όταν ενδιαφέρονται να μάθουν τι σκέφτομαι πλάθω ιστορίες αλλά δεν λέω πια την αλήθεια μου, ότι με βασανίζει, ότι θα ήθελα να αλλάξω, ότι με ενοχλεί. Περιφέρω τον λόγο μου σε αντιφατικά μονοπάτια, μόνο και μόνο για να μην αποκαλύψω τις βαθύτερες αναζητήσεις μου, ή να μην πω την αλήθεια μου για τους άλλους έτσι όπως εγώ την αισθάνομαι, και που τελικά θα με λυτρώσει.
Το κάνω τώρα και γραπτώς, παρόλο που δεν ονομάζω. Ο καθένας ξέρει.
Αφήνω να πλανιέται η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, την υποβοηθώ κιόλας, δεν με ενδιαφέρει πια να αποδείξω την διαφορετικότητα μου, αλλά μόνο σε μένα αφού κανείς άλλος δεν την νιώθει, ή δεν ενδιαφέρεται να τη δει. Γιατί άλλωστε.
Αγγίζει τα όρια του μαζοχισμού όταν δέχομαι τις επικρίσεις αλλά και τα σχόλια για το τι είμαι ή πως είμαι. Το αφήνω μου αρέσει, είναι σαν να κοροϊδεύω τους άλλους αλλά και τον εαυτό μου. Μια δοκιμασία που με γοητεύει αλλά με απομονώνει ταυτόχρονα από τους άλλους. Είναι άσκηση μοναξιάς. Παρατηρώ τους άλλους και χλευάζω τις απόψεις τους για μένα.
Όποιος καταλάβει καλώς, αλλιώς δεν πειράζει πια…
Έχω μάθει να το κάνω, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς συναισθηματισμούς,
***
Σε τίποτα δεν υπάρχει μονιμότητα, η μονιμότητα είναι θάνατος. Προσήλωση στο στόχο, στο όνειρο ναι, οι συνεργάτες, το περιβάλλον, οι σχέσεις, όταν δεν μπορούν, αλλάζουν.
Τα δεδομένα τα βάζω εγώ και όποιος μπορεί. Το έκανα το λάθος πολλές φορές στη ζωή μου, οι ζημιές είναι αποτέλεσμα δικής μου αδυναμίας και εκμετάλλευσης των άλλων. Τέλος.
Κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη λέω, φωνάζω τέλος. Ο καθρέφτης δεν μπορεί να μας ικανοποιεί πάντα. Δεν πρέπει να μας ικανοποιεί.
Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε την αλήθεια κατάματα όσο και εάν θα μας πληγώσει, και εγώ την είδα, έστω και αργά, την είδα.
Δεν θα ξαναεπιτρέψω σε κανένα να αμφισβητήσει τις σκέψεις μου, τις διαθέσεις μου, τις εντολές μου στα δικά μου πράγματα, θέλω να έχω την απόλυτη ευθύνη των αποτυχιών μου, αλλά και των επιτυχιών μου,
χωρίς να επιτρέπω από δική μου ανασφάλεια ή αδυναμία να αδικώ τους άλλους, στο καλό ή στο κακό.
Ο καθένας κάνει την δουλειά του μέσα στον χώρο που εγώ επιτρέπω. Εάν επιτρέπω να μου αλώσουν την ψυχή τότε το αποτέλεσμα είναι τραγικό, νιώθω αυτήν την τραγικότητα της ζωής μου έντονα πολλές φορές και σε διάφορα επίπεδα.
Δεν ανέχομαι εύκολα άλλους, θέλω τις προσωπικές στιγμές δικές μου. Όταν μαζεύονται άλλοι γύρω, φεύγω είναι σαν ενοχλούν τις σκέψεις μου, τον τρόπο που εγώ απολαμβάνω την στιγμή, δεν με ενδιαφέρει να μοιραστώ τίποτα, συναισθήματα, καταστάσεις, μερικές φορές ακόμα και θεωρίες που είμαι αρκετά επιρρεπής σε ζητήματα που αφορούν την πολιτική, το περιβάλλον, κλπ.
Που θα με βγάλει αυτός ο δρόμος; Άγνωστο αλλά μου αρέσει αυτή η διάθεση για αλλαγή.
Χρειαζόμαστε συναισθηματικά στηρίγματα;
Και θέλουμε να αλλάζουμε αλλά και θέλουμε μέσα μας και την στήριξη αυτού που αφήνουμε πίσω μας.
Tι μεγαλειώδες συναίσθημα να λες αυτό ή το άλλο χωρίς να χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις σε κανένα και ούτε ίσως και στον εαυτό σου.
Η ζωή είναι μικρές στιγμές, που αν τις χάνουμε και αυτές τότε τι θα μείνει.
***
Θυμάται κανείς πότε έχεσε ή πότε έφαγε; Θυμούνται όλοι την μοναδική στιγμή του έρωτα, το πρώτο άγγιγμα, την συγκίνηση της πραγματοποίησης ενός ονείρου, το πρώτο ραντεβού, το όποιο ηλιοβασίλεμα κλπ, κλπ. Γιατί πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις για αυτά που κάνουν την καρδιά να σκιρτάει, τη φαντασία να πετάει, την ψυχή να αναζητά; Ο άνθρωπος γεννιέται, πορεύεται, και πεθαίνει μόνος του.
Γεννιόμαστε χωρίς να το θέλουμε, πεθαίνουμε χωρίς να το θέλουμε, ας μας αφήσουν να ζήσουμε όπως θέλουμε.
Δεν ξέρω ποιος το είπε αλλά μου αρέσει πολύ και με εκφράζει. Το διεκδικώ καθημερινά.
Ας αφήσουμε τη ζωή να κυλήσει στις φλέβες μας χωρίς φόβο, ας μάθουμε να ζούμε με πάθος την κάθε μικρή στιγμή, να ερωτευόμαστε να δημιουργούμε κάθε φορά την μοναδικότητα που αξίζουμε.
Δεν αντέχω άλλο τους συμβιβασμούς, δεν οφείλω σε κανένα τίποτα. Το μόνο που οφείλω είναι να παραδώσω στην Νεφέλη μου ένα κόσμο με ανθρώπους, με δημιουργικότητα, φαντασία και όνειρο, με αλήθεια κυρίως με ειρήνη. Να παραδώσω αυτόν τον κόσμο που δανείστηκα καλύτερο όσο είναι δυνατόν.
Αυτό σίγουρα το οφείλω και ελπίζω ότι θα καταφέρω να κάνω κάτι γιαυτό. Όλα τα άλλα είναι μικροψυχίες και κατανάλωση του ελάχιστου χρόνου που μου μένει για να τον γεμίσω με ομορφιά και αρώματα.
Όποιος αντέχει πια, δεν μπορώ, δεν έχω δυνάμεις να αντέξω άλλο την μαλακία που κουβαλάει ο καθένας, την βλακεία, την ημιμάθεια, τους εγωισμούς του, την φυλακή που μας επιβάλλουν να ζούμε για να είμαστε δήθεν ασφαλείς.
Δεν μου αξίζει να αποτελώ επίκεντρο ψυχολογικών, εφηβικών, προβλημάτων κανενός, και ασέβειας που έχω δεχτεί αρκετή μέχρι σήμερα. Έτσι είμαι, και δεν το βάζω προς συζήτηση, προχωράω στο όνειρο μου και σε ότι με κάνει ευτυχισμένο, ή μάλλον καλύτερα ήρεμο.
Τι ανακούφιση να φεύγεις και να κλείνεις την πόρτα πίσω σου και να μετατρέπεται η όποια γκρίνια, η ειρωνεία, η διάθεση σαρκασμού, οι φωνές σε σιωπή, σε αυτόν τον υπέροχο ήχο που κάνουν τα παπούτσια στον δρόμο, καθώς απομακρύνεσαι, και κάνει το μυαλό να καθαρίζει από την υποβάθμιση της ψυχής, που σε αναγκάζει σε φωνές, κόντρες, μια εγωιστική μάχη που δεν έχει νικητή, και που φέρνει ταχυπαλμία, γιατί να τα περνάω αυτά; Γιατί τα περνάμε αυτά υπάρχει λόγος; οδηγεί κάπου; Μόνο σε μεγαλύτερη απόσταση, μέχρι να έρθει εκείνη η μαγική ώρα που διαλέγεις μόνος σου όλα αυτά που θα αποτελέσουν την καθημερινότητα σου, που θα αγαπήσεις στο υπόλοιπο μέρος της ζωής σου μέχρι το επόμενο βήμα.
Η ζωή είναι τόσο μικρή που είναι κρίμα αυτό το λίγο που απομένει από τον ύπνο το χέσιμο, το φαΐ, την μαλακία, να αναλώνεται σε προσωπικές καθημερινές μάχες, νεύρα, κόντρες, σε ανούσια προσπάθεια να αποδείξεις στους βλάκες (μέσα σε αυτούς και εγώ) τι άραγε; και εντωμεταξύ είσαι 50 και συνειδητοποιείς ότι τώρα πια δεν προλαβαίνεις, δεν έχεις το κουράγιο, το σώμα φροντίζει να σου υπενθυμίζει ότι είναι αργά για τα μεγάλα άλματα, ότι είναι αργά για αυτά που ονειρεύεσαι, και αρχίζει η κρίση, η απογοήτευση, και εκεί πρέπει να πάρεις τις μεγάλες αποφάσεις.
Το μεγάλο ταξίδι αρχίζει με ένα βήμα. Αποφάσισα ότι θα το κάνω.
Δεν ασχολούμαι πια, δεν προκαλώ συζητήσεις, δεν δίνω σημασία, δεν δείχνω να ενδιαφέρομαι, όταν ανοίγει μια συζήτηση δεν συμμετέχω, και έτσι έχω βρει την ησυχία μου, αν μη τι άλλο δεν γίνομαι φανερά επίκεντρο διαφόρων απόψεων ή σχολίων.
Βαρέθηκα τις κοινωνικές συμβάσεις και το κατά συνθήκη ψέμα που ζουν οι άνθρωποι.
***
Μπορώ να συνυπάρχω αλλά δεν χρειάζεται να μοιράζομαι και τίποτα. Οι σκέψεις μου οδηγούνται από τα δικά μου ερεθίσματα, τα συμπεράσματα μου επίσης, γιατί θα πρέπει να πείσω κάποιον για αυτά, όταν τα ερεθίσματα του ή διάθεση του είναι διαφορετική άρα και τα συμπεράσματα του. Πολύ περισσότερο όταν αυτό φτάσει να γίνει αντιπαράθεση. Δεν με γοητεύει πια.
Με όποιον έχει διάθεση για δημιουργική ανταλλαγή απόψεων λέω ναι, μέχρι εκεί. Ο καθένας όπως στήνει την ζωή του, έτσι ζει. Τι να κάνουμε τώρα. Τώρα πια μιλάω με συνθήματα, και χαίρομαι γιαυτό. Όποιος κατάλαβε ΟΚ. Τι καλά που περνάω μόνος μου στο δωμάτιο με την μουσική μου και το χαρτί μου. Γράφω σε αυτόν που θέλει να διαβάσει, σε μένα σίγουρα. Έτσι γαληνεύω. Φαίνεται ακραίος εγωισμός αλλά όποιος με ανέχεται και με αντέχει πια. Δεν θέλω να πείσω κανέναν για να είναι μαζί μου.
Δεν υπάρχει επικοινωνία πια κανενός με κανένα. Δεν μιλάει κανείς με κανένα. Η ζωή έχει γίνει εφιάλτης, φυλακή που όταν βγαίνουμε από τα κελιά μας απλώς προσπαθούμε να επιβιώσουμε μην δίνοντας σημασία πια στις ανάγκες και προσπάθειες των διπλανών μας. Είναι άλλο πράγμα ζούμε και άλλο επιβιώνουμε, ας το καταλάβουμε.
Όταν υπάρχει χρόνος για ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον εαυτό μας μπαίνουν τα πράγματα στην θέση τους. Ας το κάνουμε μήπως ξαναβρούμε την ψυχή μας. Ανατρέποντας αρχές, αξίες, φιλίες, σχέσεις, ενδιαφέροντα, περιβάλλον, που πιθανόν πολλά από αυτά να ήταν δήθεν, σύμβαση, ψέμα. Ακούμε πιο καθαρά την φωνή της καρδιάς, που μέσα στην δυναμική της καθημερινότητας αφήνουμε πίσω ή χαλαρώνουμε ή το πιθανότερο δεν θέλουμε να ακούσουμε γιατί σημαίνει ανατροπές. Πόσοι άνθρωποι έχουν το κουράγιο για ανατροπές. Πόσοι έχουν το κουράγιο για πραγματική θλίψη, για περίοδο πραγματικής μοναξιάς. Πόσοι μπορούν να αντικρίσουν το κενό και να ξαναχτίζουν σβήνοντας ή προσπερνώντας συνήθειες από το παρελθόν τους.
Θέλει αγώνα καθημερινό πόνο, το έχουμε κάνει μια φορά για να φτιάξουμε αυτά που πρέπει, που επιβάλλονται, από ποιους άραγε, σχέσεις, συνεργασίες, οικογένεια, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, κλπ.
Μπορούμε δεύτερη φορά; υπάρχει χρόνος; Υπάρχει δύναμη; θέληση;
Ο καθένας μπορεί να ονειρευτεί να προχωρήσει μέχρι εκεί που βάζει ο ίδιος τα όρια του, για να προχωρήσει παραπέρα, για να δει πιο μακριά πρέπει να ανοίξει τα όρια, να αλλάξει δεδομένα, να βγει από τα τείχη που έχει χτίσει γύρω του και να φύγει από το μέχρι χθες φως που έχει μετατραπεί σήμερα σε σκοτάδι, σε καινούργιες λάμψεις, σε καινούργιες αναταράξεις συναισθηματικές, πνευματικές, ιδεολογικές….
***
Έχουν περάσει 34 χρόνια από τότε που ξεκίνησα τη μουσική μου περιπέτεια. Υπάρχουν πολλά που έγιναν και πολλά που δεν έγιναν... 34 γεμάτα χρόνια δυναμικά μιας και από την αρχή βρέθηκα στα μεγάλα σχήματα με σπουδαίους συνεργάτες, με δυνατές στιγμές καλές και κακές. Βρέθηκα πολύ μικρός μέσα σε καταστάσεις που χαράζουν την ψυχή και το σώμα... Ήμουνα ταλέντο. Από την πρώτη στιγμή που κάθισα στα τύμπανα έπαιξα. Δεν αξιοποίησα αυτό το ταλέντο όπως έπρεπε... Μελέτησα λίγο. Έγινα μουσικός πάνω στη σκηνή. Έζησα πολλά. Πολλές εμπειρίες και ερεθίσματα... Και σκέφτηκα να γράψω γι’ αυτά...
Έχω γίνει πολλές φορές αντικείμενο κουτσομπολιών και κακοπροαίρετων σχολίων που με υποχρεώνουν να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και με τον εαυτό μου (κάτι σαν αυτοψυχανάλυση) και απέναντι σε όλους: φίλους, συνεργάτες, εχθρούς, ανταγωνιστές... Οι προθέσεις μου ήταν πάντα καλές απέναντι σε όλους. Οι προσδοκίες και τα συναισθήματά μου βάδιζαν παράλληλα. Όπως επίσης και η πολιτική και καλλιτεχνική μου δράση. Λειτούργησαν ισορροπημένα. Δεν άπλωσα ποτέ το χέρι μου πιο μακριά από όσο εγώ νόμιζα ότι θα τα καταφέρω υποτιμώντας μερικές φορές και τις ικανότητές μου... Ότι αποφάσισα και ονειρεύτηκα, σε μεγάλο βαθμό τα έχω πραγματοποιήσει. Με καλύπτει συναισθηματικά ο τρόπος που έχω λειτουργήσει στη μουσική. Ήταν επιλογή μου ο δύσκολος δρόμος και τα κατάφερα. Πολλές φορές στην πορεία πέρασα και απογοητεύσεις και αδιέξοδα όμως δεν το έβαλα κάτω... Πέρασα μεγάλες πείνες και στεναχώριες, αλλά είχα πάντα την πεποίθηση ότι οι δυσκολίες ξεπερνιούνται και δεν έκανα πίσω, στα ε-μπόδια που συναντούσα...
Με ονόμασαν Πρύτανη, Πατριάρχη, Πρίγκιπα των κρουστών κ.α. Επίθετα που ενώ μπορεί να φαίνονται υπερβολικά παρόλα αυτά αναγνωρίζουν την προσπάθειά μου τα τελευταία 25 χρόνια να φέρω τα κρουστά στη θέση που είναι σήμερα και ας έχουν μικρόψυχες αντιρρήσεις ορισμένοι “συνάδελφοι”...
Πέρασα μεγάλες μοναξιές, μεγάλους και δυνατούς έρωτες, όχι όμως μεγάλες φιλίες...
Δεν υπήρξα φιλόδοξος, δεν ζω μάταια, όμως ονειρεύτηκα έστω και μάταια, δεν ζήτησα πολυτέλειες, έζησα και ζω χαλαρά και η μόνη πολυτέλεια που διεκδικώ για τον εαυτό μου είναι οι συνεργάτες μου να σέβονται την πορεία μου και τις ανάγκες μου...
Νίκος Τουλιάτος
