Πού πήγε το αστικό τραγούδι;

Άκουγα πριν από κάτι μέρες το μεγάλο ερωτικό τραγούδι - τι ποιο είναι, ένα είναι το μεγάλο ερωτικό τραγούδι, μην ακούω τέτοιες ερωτήσεις βραδιάτικο...

Περνούν οι μέρες στο σκοτάδι

τα φώτα γίνονται σκιές 

μα σαν θα σμίξουμε ένα βράδυ

θα ναι οι πίκρες μας παλιές

Όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ

στου κόσμου το βαθύ πηγάδι

τα λεωφορεία θα περνάνε

θα παίζουνε τα σινεμά

κι όλα θα μοιάζουν όπως πρώτα

μα κάπως διαφορετικά

όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ

στου κόσμου το βαθύ πηγάδι

Περνούν οι μέρες στο σκοτάδι

μ' αφήνουν πόρτες ανοιχτές

για να γυρίσουμε ένα βράδυ

απ' τη φωτιά κι από το χτες

Όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ

στου κόσμου το βαθύ πηγάδι

ένα τραγούδι θ' ανεβαίνει

απ' το βυθό μέχρι τη γη

κι εσύ θα λες τι μου συμβαίνει

θα ψάχνεσαι για την πληγή

για την πληγή που μας πληγώνει

σαν μένουμε στον κόσμο μόνοι

***

και που λες ξάφνου άκουσα τον στίχο "τα λεωφορεία θα περνάνε θα παίζουνε τα σινεμά" και ένιωσα ένα ρίγος ρε παιδί μου, σαν να ακούω τον Θούριο του Ρήγα, κάτι επαναστατικό τέλος πάντων, κάτι ανατρεπτικό, και δεν είχα ιδέα γιατί το αισθάνθηκα αυτό διότι τίποτε επαναστατικό δεν υπάρχει στο να περνάν τα λεωφορεία και να παίζουνε τα σινεμά.

Ψάχνοντας, το βρήκα: τριγύρω μου δεν ακούω πλέον αστικά τραγούδια, τραγούδια που να έχουν φτιαχτεί για ανθρώπους της πόλης, να περιγράφουν τη ζωή τους εκεί, τις εικόνες και τα μοτίβα της, να έχουν την πόλη ως background, να ξετυλίγονται εκεί. Γι' αυτό και με συγκινούν τα λεωφορεία και τα σινεμά, διότι έχουν κάτι από την πόλη, κάτι αστικό, κάτι που μπορεί να αναφέρεται στη φυγή (των ταξιδιών και του κινηματογράφου) αλλά είναι απείρως λιγότερο της φυγής από το συνεχές κυνηγητό του χωριού και του αγρού που μ' έχουνε φλομώσει.

Πως το λένε αγαπητή μου αναγνώστρια, πήξαμε στα παραδοσιακά. Πήξαμε στον Κωνσταντή και στον Νικολή, πήξαμε στο κλαρίνο και στο νταούλι, πήξαμε στην αγροτιά και στη λεβεντιά, πήξαμε στις στέπες και στα αερικά, και δεν εννοώ ότι πήξαμε στο να ακούμε δημοτικά - όόόχι, αν ακούγαμε απλώς δημοτικά μια χαρά θα' τανε, αλλά πλέον δεν υπάρχει επιλογή, πλέον ο πόνος του χωριού είναι mainstream, έχει μεταγγισθεί στο καθαυτό έντεχνο τραγούδι. Μακάρι να άκουγες δημοτικά αλλά να είχες κι απ' το άλλο, όόόχι, τώρα πας να ακούσεις το άλλο, ροκ, έντεχνο, ό,τι να 'ναι τέλος πάντων, και σου σκάει από παντού αυτό το υβριδικό εντεχνο-δημοτικο-ροκ, και μάλιστα σε βερσιόν αντάρτικη. Και δως του βοσκαδουράκια, και δως του πλατεια του χωριού και μαγγανείες, και δως του το κοινό να του σηκώνεται η τρίχα με το ένα ηπειρώτικο, να του σηκώνεται η πέτσα με το άλλο ηπειρώτικο, και δως του αναρχία και επανάσταση και καπνογόνα με κλαρίνα και λαούτα.

Πάει, τέλος το αστικό τραγούδι, τώρα μόνο ζόμπι που διονυσιάζονται με electro-ηπειρώτικα και levento-τσοπάνικα. Μα γιατί δεν πάνε στα χωριά τους να ησυχάσουμε, επιτέλους; Να ακούσουμε με την ησυχία μας τις τραγουδάρες μας για το τρένο που έφευγε για τη Χαλκίδα, για μια πόλη έφευγε διάολε, κι όχι για την ανδρομέδα και τον αποσπερίτη που δεν τον βλέπω από το διαμέρισμά μου εκτός κι αν το κάνω κάμπριο, άιντε λοιπόν στα χωριά σας και καταργήστε τους συλλόγους ηπειρωτών και νησιωτών και λοιπών τόπων, όχι άλλοι σύλλογοι και συναυλίες στην Τεχνόπολη, δρόμο, μόνιμη μετανάστευση στα χωριά, μπας και μας σηκωθεί κι εμάς η τρίχα με "το στενό και το μηχανουργείο" και μπας και νοιώσουμε και λίγο αστικοποίηση που απ' ό,τι φαίνεται ποτέ δεν ολοκληρώθηκε σ' αυτή τη χώρα!

ηρ.οικ.