Ο γνωστός τραγουδοποιός Νίκος Ζουρνής διαπρέπει στη δισκογραφία και στις αθηναϊκές σκηνές αλλά δεν ξεχνά τη Σύρο, τόπο οικογενειακής καταγωγής και πηγή έμπνευσης για τα όμορφα τραγούδια του. Γι’ αυτό και ανταποκρίθηκε άμεσα στην πρόσκληση να μοιραστεί μαζί μας τις βιωματικές σημειώσεις του για τους δρόμους και τα στέκια της Ερμούπολης. Τον ευχαριστούμε!
***
Στη Σύρο
Η Σύρος είναι δισυπόστατη για εμένα.
Από τη μία πλευρά, αποτελεί ησυχαστήριο και τόπο απομόνωσης και συγκέντρωσης
ώστε να γράφω τα τραγούδια μου. Από την άλλη πλευρά, σε αυτό το μέρος έτυχε
κατά περιόδους να κοινωνικοποιηθώ έντονα και να γνωρίσω πολύ σημαντικούς ανθρώπους
στη ζωή μου.
Η σχέση μου με το νησί ξεκινάει από τη
γιαγιά μου, τη μητέρα της μητέρας μου. Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της
χρόνια εδώ μαζί με τους γονείς της και τα δύο αδέρφια της. Στη συνέχεια,
ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, μετοίκησαν όλοι στην Αθήνα.
Εγώ ξεκίνησα να έρχομαι στη Σύρο από
το 1999 και έπειτα. Κατά κύριο λόγο, για τις διακοπές του Πάσχα μαζί με τους γονείς
μου, τους θείους μου και τα ξαδέρφια μου. Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα (φοιτητής πια)
ερχόμουν και μόνος μου ή με τους φίλους μου. Τότε ήταν που γνώρισα στο νησί τη
σύντροφο της ζωής μου και δύο από τις καλύτερες φίλες μου. Τότε ήταν που κάναμε
και τα πρώτα μας live σε μικρά μπαράκια στη Σύρο μαζί με τον Χάρη Μανουσάκη. Στο
«Ε-αμέ» και στο θρυλικό μαγαζί της Νινέτας, η οποία μας άφηνε τα κλειδιά να
κλείσουμε εμείς όταν το παρατραβάγαμε με το ξενύχτι! Ερχόμασταν καταχείμωνο,
άνοιξη ή καλοκαίρι με δύο κιθάρες και παίζαμε ένα ρεπερτόριο το οποίο ακόμα δεν
είχε γίνει κοινό κτήμα (Περίδη, Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου κ.α.). Ταυτόχρονα,
περνάγαμε στο πρόγραμμα και μερικά από τα πρώτα δικά μας τραγούδια.
Οι δρόμοι της Ερμούπολης και τα στέκια
τα οποία έχουν κρατήσει από τότε είναι γεμάτα με αναμνήσεις. Από γλέντια με
κιθάρες και μπουζούκια ή από συζητήσεις φιλοσοφικού περιεχομένου μέχρι το πρωί.
Βέβαια, το νησί αλλάζει ραγδαία σε σχέση με άλλα μικρότερα νησιά. Άνθρωποι
έρχονται και φεύγουν (φοιτητές, καθηγητές κ.α.) και μαγαζιά ανοίγουν και κλείνουν
συνέχεια. Τα περισσότερα παλιά μου στέκια δεν υπάρχουν πια και έτσι χάνεται κι
ένα μέρος της ιστορίας. Δεν παύουν όμως τα πράγματα να ξαναγεννιούνται. Όλα
είναι ανεξάντλητα, καινούργιες ιστορίες πλάθονται από τους νεοφερμένους και οι
συντροφιές φτιάχνουν τα δικά τους σημερινά στέκια.
Παρόλα αυτά, κάποια στοιχεία
παραμένουν αμετάβλητα. Δεν αλλάζει το πώς αποτύπωσαν τη Σύρο στα έργα τους ο
Μάρκος Βαμβακάρης και ο Μάνος Ελευθερίου. Όταν περπατάω τα βράδια στους
ημιφωτισμένους δρόμους και ανάμεσα στα παλιά αρχοντικά νιώθω πως βρίσκομαι στην
άχρονη εποχή των χρυσανθέμων του Μάνου. Σκιές παλιών ηθοποιών χορεύουν γύρω μου
και από τα γραμμόφωνα ακούγονται απόκοσμες μουσικές.
Και άλλα πράγματα δεν αλλάζουν. Στα
σοκάκια ακόμα συζητούν ως το πρωί οι γειτόνοι. Το ξαναείδα αυτό το καλοκαίρι. Τα
παιδιά ακόμα ζωγραφίζουν καράβια στα σκαλοπάτια της Σύρου. Κι εγώ ακόμα αναζητάω -σαν τη Μαρίνα του
Καραγάτση- τη μεγάλη χίμαιρα.
Νίκος Ζουρνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου