Τρία ποιήματα του Σωτήρη Κακίση - από το Ημερολόγιο 2021 με έργα του Χρήστου Κεχαγιόγλου

Σωτήρης Κακίσης

Τρία ποιήματα

( για το ημερολόγιο Κεχαγιόγλου 2021 )

 

1.

έλεγα να τους ξαναπάρω όλους στο τηλέφωνο. και τον Χρήστο, και τον Στέφανο, και τον Χρόνη, και τον Δημήτρη. ένα σύντομο τηλεφώνημα με τα λόγια τους να τους ξαναμιλήσω, με των ζωντανών των πεθαμένων τώρα τις άλλες στιγμές, τα κάποτε ωραία μας. ξέρω πως οι ηλικίες τους πια είναι όλες εκεί που σταμάτησαν σταματημένες, ξέρω πως εγώ ακόμα κι από του πατέρα μου την οριστική το ’68 ηλικία είμαι πια μεγαλύτερος. γι’ αυτό λέω να τους ξαναναζητήσω, να ξαναγελάσουμε λίγο μαζί, ανέμελα.

2.

δεν φεύγω πάντως. πού να πάω; ν’ αδειάσει πάλι η δαντελωτή αυτή στον χάρτη πάνω επαναληπτικότητα, να κολυμπούν στις θάλασσές μου άνθρωποι κρύοι κι άγνωστοι, με ακόμα πιο άγνωστα κι από αυτούς τοπία πάνω τους, να μπερδεύονται με δικά μου, πολύ προσωπικά κύματα και νοήματα, των μυαλών, των καρδιών τους τα τόσο, μα τόσο διαφορετικά θέματα, προβλήματα; πού να πάω; ας έρθει πάλι όποιος θέλει, απ’ όπου θέλει, απ’ όπου είναι, να τον δω και να με δει.

 3.

οι πιο άγνωστοί μου άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή είναι, τελικά, οι παλιοί μου εαυτοί, κάθε ηλικίας ο προηγούμενος εγώ, το μικρό παιδί, το μεγαλύτερο, ο νέος ιδιαίτερα, εκείνος που σκεφτόταν και πολλά άχρηστα πράγματα, που όλους τους δρόμους ήθελε να τους πάρει, που όλα μου φαίνονταν ενδιαφέροντα, σημαντικά. αυτός ο Σωτήρης είχε, έχει και καλά: σκεφτόμουν και το μέλλον τότε, αν θα ’μουνα όπως είμαι σήμερα, το ίδιο ίδιος, το ίδιο εγώ. και μόνο τότε μέσα μου φωτιές χωρίς εγωϊσμούς άναβαν πολλές, του Άι―Γιαννιού που άναβε όλη η Ελλάδα τότε, να πηδήξω από πάνω τους. από τις φωτιές εγώ μόνος μου όλες.

 

( από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Μια δάφνη» )

Ζούμε σε μια εποχή όπου ζοφερές πραγματικότητες και όλων των ειδών οι παραδοξότητες, είναι έτοιμες, λίγο ν’ αφεθούμε, να μας καταπιούν.

Χανόμαστε, σ’ έναν ωκεανό τρικυμισμένης πληροφόρησης κι αναρωτιόμαστε τι να ‘ναι στ’ αλήθεια πραγματικό,τι σταθερό, πού θα πατήσουμε, πώς θα υπάρξουμε.

Τι ν’ αντιτάξουμε;

Ο νους, που στις περισσότερες περιπτώσεις λειτουργεί βασανιστικά, κρατά τα κλειδιά των διεξόδων. 

Οφείλουμε συνεχώς να τον κινητοποιούμε, να τον ενεργοποιούμε, να στρέφουμε τη δύναμή του σε υγιείς λειτουργίες.

Είναι ποιητικός, δημιουργικός, πολυμήχανος και ξέρει να ταξιδεύει.

Ας τον εξασκήσουμε σε άλλα μονοπάτια, να διαβάζει, ν’ ακούει, να ευχαριστιέται δημιουργικά, να είναι σ’ εγρήγορση.

Η ποίηση, η ζωγραφική, οι τέχνες γενικότερα, μπορούν, αν τους το επιτρέψουμε, να γίνουν πηγές μιας λυτρωτικής εσωτερικής μεταμόρφωσης.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ

https://www.enploeditions.gr/index.php/gr/ekdoseis/proion/469