Μάρω Δούκα: "Αστείρευτος ο Θάνος..."

 

Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο, θα μας αφήσει ο Θάνος.

Τον θυμάμαι γαλήνιο σαν να είχε επιτέλους ελευθερωθεί από την ανάγκη και την ευθύνη του να μας παρηγορήσει.

Ακροβάτης ο Θάνος, χορευτής, τολμηρός στις επιλογές του, ισόβιος ακόλουθος της εφηβείας και της ευφυίας του. Αναγνώστης και λάτρης της ποίησης, ικανός να εντοπίσει και να ανασύρει το νόημα, την ουσία των λέξεων, να απελευθερώσει τη μαγεία τους, να εμπνευστεί απ’ αυτές, να τις διαποτίσει με τη μελωδία της μουσικής του και να τις ανυψώσει.

Αποφασισμένος ο Θάνος. Υπηρέτης και αφέντης. Κωπηλάτης, καπετάνιος, αλλά και παραδομένος, έκθαμβος και αναζητητής, πηγαίος και στοχαστικός, στην απεραντοσύνη της μουσικής του, στη ζωή που δεν αστειεύεται ούτε και χαρίζεται. Δάσκαλος και μαθητής. Με την απορία, τον θαυμασμό αλλά και το παράπονο. Λαχταρούσε τη ζωή ο Θάνος, ζούσε για να δημιουργεί, να προσφέρει, να αγαπάει, να απολαμβάνει. Κι ας μας αποχαιρέτησε με τον γενναίο τρόπο του, αφήνοντας δεκαετιών δουλειά για τους μελετητές του, είχε πολλά ακόμη να δώσει. Πέρα από την καθοριστική συμβολή του στο έντεχνο τραγούδι με τις κορυφαίες συνθέσεις του, πέρα από τα αγαπημένα, τα μοναδικά τραγούδια του, τα ερωτικά, τα επαναστατικά, τα πολιτικά, τα θεατρικά, τα παιδικά — είναι και ο κλασικός Θάνος Μικρούτσικος, ο μουσουργός κατά μήκος όλου του χρόνου.

Αστείρευτος ο Θάνος, ακάματος, αφοσιωμένος στη δουλειά του, αλλά και σαν παιδί ενδοτικός, λαίμαργος στη χαρά, στην ομορφιά, με τη βαθιά, ανομολόγητη λύπη του, με τη μελαγχολία και την ταραχή του, το ξάφνιασμα στα μάτια του, το ανικανοποίητο αλλά και το δοξαστικά χορτασμένο βλέμμα του. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο μαρξιστής, ο κομμουνιστής, ο παθιασμένος, αλλά και ο στέρεος, ο μετρημένος, ο σαφής, ο γενναιόδωρος. Με το πούρο, το γέλιο, το χιούμορ, το σπίθισμα στο μάτι του, το πονηρό μειδίαμά του.

Για την αγαπημένη του Μαρία, τα τέσσερα παιδιά και τα τρία εγγόνια του, για τους στενούς φίλους και τους αγαπημένους συνεργάτες του η απουσία-παρουσία του Θάνου, εδώ κι ένα χρόνο, μετρήθηκε και θα μετριέται πάντα αλλιώς. Για τις χιλιάδες όμως των συνοδοιπόρων του, των νέων που ενηλικιώθηκαν με τα τραγούδια, τις μουσικές και τα λόγια του θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ, πάντα παρών στα θέατρα, στον Σταυρό του Νότου, στη Σφεντόνα, στο Μέγαρο Μουσικής, στους δρόμους και τις πλατείες να μας προτρέπει όλους και τον καθένα χωριστά: Στην Ομίχλη των καιρών / ψάχνε σαν τον ιχνηλάτη/ πανταχού είναι παρών /Ο παλιός των ημερών…

Μάρω Δούκα