O νέος και πολλά υποσχόμενος συνθέτης Aποστόλης Αρμάγος (Armagos), μετά το οργανικό του άλμπουμ “The Lonely Piano” (2020), το οποίο άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, επιστρέφει με το άλμπουμ “Promises”.
Το “Promises” περιλαμβάνει 10 υπέροχες συνθέσεις για πιάνο και νέι, ερμηνευμένες από 2 εξαιρετικούς σολίστες: τον Νεοκλή Νεοφυτίδη (πιάνο) και τον Νίκο Παραουλάκη (νέι). Ο ακροατής ζει την εμπειρία ενός ταξιδιού γεμάτο εικόνες, συναισθήματα και μελωδίες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοναδικά κινηματογραφικά soundtracks.
Ο πρωτότυπος συνδυασμός των δυο αυτών οργάνων, του κλασσικού πιάνου και του παραδοσιακού νέι, πραγματοποιείται αρμονικά, με τους δύο κορυφαίους ερμηνευτές να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό μέσα στο Studio Sierra.
Το εικαστικό του εξωφύλλου είναι της Ελένης Άννινου.
Το Μυστικό Μπουζούκι - Πάρις / Κώστας Δουμουλιάκας / Το Μυστικό Μπουζούκι
Στίχοι - Μουσική: Πάρις
Τραγούδι: Κώστας Δουμουλιάκας / Το Μυστικό Μπουζούκι
"Το μυστικό μπουζούκι" - ένας ύμνος στην ένδοξη Ερμούπολη, την ρεμπέτικη Άνω Σύρα και το κουτούκι του Μαρίνου. Ένα αφιέρωμα στην ομώνυμη παρέα μουσικών που σεργιανούν μέρες και νύχτες στα σοκάκια της Ερμούπολης και της Άνω Σύρου, ένα οπτικοακουστικό ταξίδι με την μορφή έγχρωμης ελληνικής βιντεοταινίας.
Τραγουδισμένο από τον Κώστα Δουμουλιάκα.
Δεύτερες φωνές από το Μυστικό Μπουζούκι: Θεόφιλος Ζερβός, Γιώργος Παχής, Λαυρέντης Στρατής, Αλέξανδρος Χαλαβαζής
I am really happy that once again I artistically meet with Pavlos Pavlidis, on the occasion of the release of his new album, "Το Μαύρο Κουτί (The Black Box)”, that will be out on 10 December by United We Fly.
On the cover, my artwork that was created during this year, while listening to the album.
Stefanos Rokos
To μαύρο κουτί, του Παύλου Παυλίδη
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που για άλλη μια φορά συναντιόμαστε καλλιτεχνικά με τον Παύλο Παυλίδη, με αφορμή τη κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, "Το Μαύρο Κουτί", από την United We Fly στις 10 Δεκεμβρίου.
Στο εξώφυλλο ένα έργo μου, που δημιουργήθηκε μες στη χρονιά κατά την ακρόαση του άλμπουμ.
THEIR METHLAB - The Last Second THEIR METHLAB - Tsunami
Οι Their Methlab είναι ένα instrumental rock trio. Ξεκίνησαν στα Γιάννενα το 2011, ενώ τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στην Αθήνα. Ό ήχος τους επηρεασμένος απο την heavy πλευρά της post rock κινείται ανάμεσα σε βαριές κιθάρες, δυνατά τύμπανα και μελωδικό μπάσο. Μέσα στα χρόνια μετρούν πολλές συναυλίες και εμφανίσεις σε φεστιβάλ, στέκια και μπαρ, ενώ το 2019 ολοκλήρωσαν την πρώτη τους Ευρωπαική περιοδεία. Έχουν μοιραστεί την σκηνή με ονόματα όπως οι Jakob (NZ) και οι Toundra (ES).
KIDNEY BLACK- Lychnopolis Sessions
Το συγκρότημα των Kidney Black αποτελείται από παλιές καραβάνες της εγχώριας rock σκηνής, αφού τα μέλη τους έχουν παίξει σε μπάντες που έχουν γράψει ιστορία όπως οι: The Earthbound, Semen Of The Sun & The Raindogs.
Tον Αύγουστο του 2021, ηχογράφησαν live στο Lychnopolis studio, σε παραγωγή του Νίκου Χαλκούση και mastering του Νίκου Στυλίδη (Labyrinth Of Thoughts). Πρόκειται για έξι τραγούδια ''δυναμίτες'' - ορόσημο στην ιστορία των ανεξάρτητων κυκλοφοριών - που σε παραπέμπουν στην underground εποχή των 90’s και σου θυμίζουν τον ήχο των Wipers, την παραμόρφωση των Dinosaur Jr. και το grunge των Sonic Youth.
Την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί συλλογή της Puzzlemusik με αφορμή την συμπλήρωση 15 χρόνων από την ίδρυση της εταιρείας. Ο τίτλος της συλλογής είναι «15» και συμμετέχουν σε αυτή αλφαβητικά:
Η κυκλοφορία αυτή γίνεται με αφορμή την συμπλήρωση 15 χρόνων από την έναρξη των δραστηριοτήτων της Puzzlemusik (φθινόπωρο 2006) και συγκεντρώνει ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις από τους συνεργαζόμενους καλλιτέχνες του τρέχοντος ρόστερ της.
Η Puzzlemusik ανακοίνωσε την λειτουργία της στις 21 Σεπτεμβρίου του 2006 και κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ στις 27 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Πνευματικό παιδί του συνθέτη και παραγωγού Χρήστου Αλεξόπουλου, η εταιρεία ενέταξε από νωρίς στο δυναμικό της καλλιτέχνες με προσωπικό, αναγνωρίσιμο στίγμα, πολύ συχνά από τους ντεμπούτο τους ήδη. Ο ήχος της Puzzlemusik ήταν και παραμένει το άθροισμα των ιδιαιτεροτήτων των καλλιτεχνών της. 'Ενα παζλ δημιουργικών αναζητήσεων της εποχής μας. Κύριες (αλλά όχι και οι μόνες) ηχητικές κατευθύνσεις της η jazz, η eclectic instrumental μουσική, η improv μουσική στις διάφορες εκφάνσεις της, η ελληνική τραγουδοποιία αλλά και σχήματα που τραγουδούν με αγγλικό στίχο.
Όλες οι παραπάνω τάσεις αποτυπώνονται τόσο στη συλλογή "15", όσο βέβαια και στα 70 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει η εταιρεία από το 2006 ως σήμερα (χωρίς να υπολογίζονται τα κατά καιρούς singles).
Η συλλογή "15" αποτελεί την 71η άλμπουμ κυκλοφορία της Puzzlemusik.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου ώρα 7 μ.μ. και Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου ώρα 8.30 μ.μ.
Ο Σπύρος Κουρκουνάκης παρουσιάζει με τους μουσικούς του συνεργάτες (ερμηνεία: Κώστας Μάντζιος, κλασική κιθάρα: Αλέξανδρος Μαούτσος) στο Μπαράκι της Διδότου, σε μια ενιαία παράσταση τέσσερα μουσικά έργα (δύο του Μάνου Χατζιδάκι - Παραμύθι Χωρίς Όνομα, Καπετάν Μιχάλης - και δύο του Μίκη Θεοδωράκη - Κατάσταση Πολιορκίας, Μαουτχάουζεν).
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης υπήρξε ο σπουδαιότερος συγγραφέας του νεοελληνικού θεάτρου, πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Μια εξίσου σημαντική του πλευρά είναι και του στιχουργού που παρουσιάζεται στο νέο τεύχος του Μετρονόμου.
Η συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του, στις 2 Δεκεμβρίου 1921, και 10 χρόνων από τον θάνατό του, στις 29 Μαρτίου του 2011, ήταν η αφορμή για την ανακήρυξη του 2022 ως Έτος Καμπανέλλη από το υπουργείο Πολιτισμού.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ο στιχουργικός λόγος του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Σπύρου Αραβανή
«Μαργαρίτα Μαγιοπούλα», του Γιώργου Παπαστεφάνου
«Ο μπαμπάς μου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, της Κατερίνας Καμπανέλλη
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Γ. Καρτσωνάκη
«Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν», του Αντώνη Μποσκοΐτη
Ιάκωβος Καμπανέλλης και Μάνος Χατζιδάκις, του Αλέξη Λιόλη
Ο πατριάρχης του ελληνικού θεάτρου, του Βαγγέλη Χρόνη
Το μεγάλο μας τσίρκο, του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Στη γειτονιά των αγγέλων με ένα κύκνειο «Άσμα Ασμάτων», του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ
«Στις παραλίες του φεγγαριού», του Σπύρου Εξάρα
Για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, του Αντώνη Μποσκοΐτη
Πώς και γιατί γράφεται ένα θεατρικό έργο, του Ιάκωβου Καμπανέλλη
έχω πολλά σκεφτεί, πάρα πολλά. τα περισσότερα χωρίς θυμό,
ήρεμα. άλλα πάλι με θυμό, σαν άνεμος μες στο μυαλό μου ανάποδα, σαν θύελλα
εξωγήινη, σκληρή. και το μυαλό μου το μικρό τότε γαλαξίας ολόκληρος, με πολλές,
πάρα πολλές παραπάνω από μία Γη, Διάστημα όλο θόρυβο κι εκρήξεις εκκωφαντικές,
Σύμπαν ο νους μου άγριο, άναρχο, ανόητο τελείως. κι όμως: ήρεμος εγώ είμαι
τώρα, με τις ήττες όλες όλες νίκες.
2.
στη Γη, λοιπόν, κι εγώ έζησα. και πιο πολύ απ’ όλα τα νερά
της μ’ άρεσαν, ο αέρας της ο δροσερός ο άνεμος, πάντα προς τα μπροστά μαζί τους
πήγα, με τα πόδια μου οριζόντια μ’ όλο μαζί το σώμα μου να τα φυσάει και να με
κρατάει ψηλά ο άνεμος, τη ζωή μου όλη ως τώρα, ωραίο πίνακα μ’ εμένα μέσα του
φτιάχνοντας, κι η κίνησή μου όλη σινεμά, ταινία, κινηματογράφος. μα πίσω τα
χρώματα σαν μέρες και μήνες και χρόνια περνώντας κι αφήνοντας, σαν σκελετός πια
και μαυρόασπρο σχέδιο έμεινα, φεύγω.
3.
δεν έχω απάντηση. μόνο χαρά. κι εκτός από χαρά και για των
εικόνων τις πιο απόκρυφες γωνίες ξέρω, έχω να πω. τα υπέροχα σκοτεινά τους
σημεία και μέσα μου το ίδιο έντονα, το ίδιο καθοριστικά. γιατί στις άκρες, στις
γωνίες ολοκάθαρα τα πράγματα τα πιο σημαντικά, η σιωπή, η αγωνία, η μοναξιά
αυτή εδώ τώρα. εγώ όπως κάθε άνθρωπος με τις δυνάμεις του πλήρεις, με τα
περιγράμματα των φτερών μου τα μετά θάνατο εκεί ωραία ακουμπισμένα. και τα όσα
πολύ βαθιά μείνανε και να τα πω δεν θέλω, καθόλου πια δεν με νοιάζει.
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Ανάποδα ο άνεμος». Περιλαμβάνονται
στο Ημερολόγιο 2022 με τους πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου (εκδ. Εν Πλω)
Ο χώρος τέχνης Arte Visione φιλοξενεί την 7η ατομική έκθεση της Κατερίνας Ασλανίδου. Η ζωγράφος παρουσιάζει έργα κολλάζ με μεικτές τεχνικές που δημιουργούν υφές και έντονα χρωματικά πεδία, αποτυπώνοντας με την προσωπική της γλώσσα και γραφή την αγάπη για τον άνθρωπο και κυρίως για τη φύση που τον περιβάλει. Τα έργα χαρακτηρίζονται από αντιθέσεις επίπεδων και καμπύλων φορμών και από τη χρήση φυσικών υλικών όπως ξερά φύλλα, άνθη, φτερά. Χαρακτηριστική είναι η μουσικότητα αλλά και ο λυρισμός που αποπνέουν τα έργα, καθώς η ζωγράφος επηρεάστηκε από ποίηση και ήχους κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας.
Η ζωγράφος επιθυμεί να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις του θεατή προκειμένου να αποτυπώσει και να διαφυλάξει στη μνήμη του το περιεχόμενο της εικόνας, πέρα από το ορατό και το προφανές. Έτσι, τα έργα λειτουργούν ως ενθύμια οπτικά, επαναφέροντας στο θεατή συναισθήματα παλιά και γνώριμα, καταγεγραμμένα από τις αισθήσεις του, που φθίνουν και σταδιακά χάνονται για πάντα.
Όπως περιγράφει και η ίδια: «Τα έργα μου είναι χάρτες με ίχνη, από μνήμες που επιζούν μέσω των αισθήσεων. Επιθυμώ να μην ξεχαστούν οι μυρωδιές μετά τη βροχή, η αληθινή γεύση των φρούτων, η ολόμαυρη σκιά του βουνού μέσα στη νύχτα, το κλεμμένο παιδί και οι όμορφες λέξεις».
Η Κατερίνα Ασλανίδου γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Απoφοίτησε το 2003 από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή το Χρόνη Μπότσογλου. Από το 2005 εργάζεται ως καθηγήτρια εικαστικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει διοργανώσει κι εμψυχώσει εργαστήρια σχετικά με δημιουργική γραφή ,τέχνη και θεατρική έκφραση για παιδιά κι ενήλικες. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 10 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.
Η mezzo soprano Ελένη Βουδουράκη ερμηνεύει το νέο τραγούδι του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη, με τίτλο «Κι όταν σε ρώτησα», σε στίχους της Μαρίας Σπυράτου.
Η καταξιωμένη σολίστ του λυρικού θεάτρου συναντά για πρώτη φορά τη μουσική του ποιοτικού συνθέτη και μας χαρίζουν ένα τραγούδι υψηλής αισθητικής, με υπέροχη μελωδία και πλούσια ενορχήστρωση, με την αύρα της κλασικής παιδείας των συντελεστών του και την αισθητική παράδοση των συνθετών του ελαφρού τραγουδιού.
Συμμετέχει η 25μελής Athens Chamber Orchestra υπό τη διεύθυνση του συνθέτη.
Το video clip σκηνοθέτησε ο Αντώνης Μανδρανής.
Το τραγούδι «Κι όταν σε ρώτησα» που μόλις κυκλοφόρησε, θα παρουσιαστεί στις επερχόμενες παραστάσεις των καλλιτεχνών σε μουσικές σκηνές και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Κι όμως: το ποδόσφαιρο σαν να μην είναι πια τέχνη, σαν να ’χει γίνει σαν την Τέχνη. Δηλαδή, βιομηχανία αντί βιοτεχνία, πρόσοψη αντί εσωτερικό, ταχυγεύματα αντί εστιατόριο της προκοπής, αντί μαγέρικο ταπεινό αλλά πεντακάθαρο.
Παλιά, μιλώντας για ποδόσφαιρο, μπορούσε κανείς να το εντάξει στην ελαφρά τότε αντι―βιομηχανία της Τέχνης. Κι οι ποδοσφαιριστές, ακόμα και στα ξερά τότε ελληνικά γήπεδα, μαζί με τις νίκες και τα γκολ, σε κάτι παραπάνω με τις ικανότητές τους στόχευαν, σε καλλιτεχνία κάποτε ιδανική επιδίδονταν. Κι ονόματα πραγματικά μεγάλων βιρτουόζων της μπάλας, ο Πέλέ, ο Μπεστ, ο Κρόιφ, ο Βερόν, ο Παπαϊώννου, ο Κούδας, ο Δεληκάρης, ο Χατζηπαναγής, στα γήπεδα μέσα με το ρήμα τότε ζωγραφίζω στα πόδια τους όντως ζωγράφιζαν, οι ντρίπλες τους, οι κινήσεις τους, οι πάσες τους, προς κάτι παραπάνω από το ποδόσφαιρο πήγαιναν το ποδόσφαιρο, το ταλέντο, την τέχνη τους.
Ο ύμνος της ΑΕΚ με τον Παπαϊάννου
Σήμερα; Μες στον ανοικονόμητο πλούτο τόσων υπερομάδων ―όχι στην Ελλάδα, εδώ πια είμαστε σε φτώχια σκληρή κι αμετανόητη―, μες στα άχρηστα και διαρκή τρεχαλητά τόσων παικτών σε συστήματα και υποσυστήματα μόνο πια εκπαιδευμένων αλλά για τη μπάλα ανεπαρκέστατων, παικτών που άμπαλοι τελείως θα χαρακτηριζόντουσαν άλλοτε, σαν τη μύγα μες στο γάλα ποιος; Ο Μέσι. Μα μόνο αυτός; Ναι, ίσως αυτός μόνο. Ακόμα και τώρα στης Παρί Σαν Ζερμέν το τσίρκο, πάμπλουτοι δίπλα του αλλά υπερκτιμημένοι άλλα αντ’ άλλων κάνουνε στο παιχνίδι, κι αυτός άρχισε ήδη να τους κοιτάει έκπληκτος, προβληματισμένος.
Μεταμοντέρνο άρα και το ποδόσφαιρο πια. Σαν το σινεμά, σαν το θέατρο, σαν τη μουσική, σαν τη λογοτεχνία. Όσο πιο απόμακρο από την ουσία γίνεται, όσο πιο ναρκισσιστικό, όσο πιο μακριά νυχτωμένο.
Με τους πρωταγωνιστές του κι αυτούς ανώτερους από το ίδιο το άθλημα, σαν σκηνοθέτες, σαν συνθέτες, σαν συγγραφείς, σαν ηθοποιούς ανίκανους πια να πούνε την ελάχιστη πια φράση κανονικά.
Σαν Νεϊμάρ. Σαν Εμπαπέ. Σαν Ντεμπελέδες.
Σωτήρης Κακίσης
Πηγή: "Τέχνη και Ποδόσφαιρο", ΤΑ ΝέΑ, Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021
Το σχεδιαστικό ημερολόγιο «Αποτυπώματα 1967-1975» του Κυριάκου Ρόκου, ίσως το πρώτο «ενήλικο», πολιτικό κόμικ που φιλοτεχνήθηκε από Έλληνα καλλιτέχνη, άρχισε να δουλεύεται «εν θερμώ» το 1973 στο Παρίσι, σχεδόν ταυτόχρονα με τα γεγονότα της Νομικής, της πρώτης μαζικής φοιτητικής κινητοποίησης στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας. Ξεκίνησε με μια διάθεση γελοιοποίησης της τριάδας των επικεφαλής της χουντικής κυβέρνησης συνταγματαρχών, Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου, αλλά στη συνέχεια, καθώς τα γεγονότα πύκνωναν και βάραιναν με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως έκφραση οργής για τη στέρηση της ελευθερίας που επέβαλε στον ελληνικό λαό μια συμμορία αδίστακτων ακροδεξιών. «Όχι όμως μιας οργής που στρεβλώνει την όραση και παραλύει το πνεύμα», όπως χαρακτηριστικά γράφει στο επίμετρο της έκδοσης ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Κουκουλάς, αλλά μιας οργής «που γίνεται λόγος και αφήγηση, έστω και με λιγοστές λέξεις ή και χωρίς αυτές, και αποτυπώνεται σε παραισθητικά, ψυχεδελικά, υπερρεαλιστικά ξεσπάσματα στο χαρτί».
Θραυσματική ή ολοσχερώς επινοημένη γλώσσα, πενάκι ελεύθερο και σχέδιο ρευστό, εικονογραφικά επεισόδια με υψηλό συμβολικό περιεχόμενο συνθέτουν ένα έργο μοναδικό για την εποχή του, ένα έργο που συνδυάζει την αντιδικτατορική στάση με την ψυχεδέλεια και χρησιμοποιεί την ειρωνεία, τη σάτιρα, τον υπαινιγμό αλλά και την ευθεία καταγγελία ως όπλο ενάντια στη φίμωση και την καταδυνάστευση ενός ολόκληρου λαού. Η επανακυκλοφορία των «Αποτυπωμάτων» σήμερα, σαράντα τρία χρόνια μετά την πρώτη τους έκδοση το 1978, δεν είναι απλώς η υπενθύμιση μιας από τις πλέον πρωτότυπες μορφές που πήρε η αντίσταση των καλλιτεχνών στη χούντα. Δεν είναι απλώς μια επίκληση μνήμης. Είναι μια εμπράγματη εναντίωση στη λήθη, στη διαστρέβλωση, στην παρερμηνεία αυτού του βαθύτατα τραυματικού, για τη δημοκρατία, γεγονότος. Μια εναντίωση στην ιστορική αφασία, που θέτει σε διακινδύνευση το δημοκρατικό φρόνημα και εν δυνάμει απεργάζεται πολιτικά δεινά.
Μάνος Χατζιδάκις - Μίκης Θεοδωράκης (Αρχείο - Η Αυγή)
Χατζιδάκις, Θεοδωράκης
του ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΚÍΣΗ
Τα τρία πρώτα Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού έγιναν στην Αθήνα, στον
Ιππόδρομο του Φαλήρου τότε, το ’59, το ’60 και το ’61.
Ο Μάνος Χατζιδάκις πήρε το πρώτο βραβείο και στα δύο πρώτα Φεστιβάλ,
με το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» το ’59 και με το «Κυπαρισσάκι» και την
«Τιμωρία» του το ’60. Μου έλεγε, μας έλεγε και σε επήκοον ίσως και
κάποιων άλλων, δεν θυμάμαι πια, πως στο τρίτο εν σειρά φεστιβάλ ο ίδιος
είχε το «Κουρασμένο παλικάρι» και τον «Κυρ-Αντώνη», και πως του το κατέταξαν
δεύτερο και τον «Κυρ-Αντώνη», πάλι αν θυμάμαι καλά, δεν τον αξιολόγησαν
θετικά καθόλου. Το πρώτο βραβείο δόθηκε στην «Απαγωγή» του Μίκη Θεοδωράκη.
«Εγώ είχα τότε δυσαρεστηθεί, είχα καταλάβει επιτέλους τι ρόλο παίζουν
αυτές οι επιτροπές, που οδήγησαν άλλωστε το Φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια
όπου το οδήγησαν, και στεκόμουν παράμερα κάπως. Τότε, με πλησίασε
ένας από εκείνους τους μίμους μας στο τραγούδι, θέλοντας να μου πουλήσει
εκδούλευση, και μου έλεγε:
— Μάνο μου, απαράδεκτο! Τι είναι αυτά τα πράγματα!; Με τέτοια τραγούδια
που υπέβαλες εσύ, να σου φερθούν έτσι;
Κι εγώ τότε τον απέπεμψα σκαιώς και του είπα:
— Φύγε από ‘δω! Ο Θεοδωράκης είναι συνθέτης. Εσύ δεν είσαι!»
Pavlos Pavlidis - The Lost Engine / Παύλος Παυλίδης - Ο Χαμένος Κινητήρας
10 years of Horror & Romance: Music inspired by Stefanos Rokos’ exhibition
Released: December 11, 2020
Since the release date of the musical compilation Horror & Romance On Another Planet, which accompanied my art exhibition of the same name, my mind has been seeking ideas for future events celebrating its anniversary. It’s something that I often catch myself doing – making long-term plans before I even finish what I’ve been working on. Of course, back then I couldn’t imagine that 10 years would go by so quickly, or that in 2020 humanity would be overwhelmed by an uncontrollable pandemic called COVID-19. I’d have two children at the most, I thought. “And nothing has changed, Everything has changed” David Bowie sings on Sunday, who has passed in the last ten years that have taken place.
Therefore, from early on I was thinking of choosing 3-4 songs from the compilation’s original 18, and asking the musicians to rework them to release an EP vinyl celebrating 10 years of Horror & Romance. I wanted to do the same with the cover art, in other words do my own kind of remix, aiming for a new approach to the same subject, by featuring a new heroine who comes head-to-head with a squid instead of an octopus. A change so simple, but by nature carrying a different tone.
The major difficulty of the project was deciding which songs to choose, given that all 18 of the previous release have a special meaning to me. I love them all regardless, and no matter how many times I listen to them they always touch me and honor both myself and my paintings.
The Fiery Furnaces rearrange their 8-minute psychedelic epic, this time with Eleanor Friedberger on the vocals. I also like how Another Romance on Planet Horror in 2010 was the last record released by the Friedberger Siblings as The Fiery Furnaces before their break, and that today’s adaptation of the song coincides with their official reunion.
Steven’s Dream by Manolis Aggelakis becomes Το όνειρο του Στέφανου (To oniro tοu Stefanοu), and gives the most personal touch to the compilation, with a piece that could be one of my visual works.
With the dance remix of Between Atoms, Krista Muir changes the tone of the original composition, which fittingly ended the compilation in 2010. A slow, sensitive, intensely emotionally charged song takes on a new stance.
A surprise on the release of “10 Years of Horror & Romance” is “The Lost Engine” by Pavlos Pavlidis, a song which Pavlos didn’t manage to produce in time when we were putting together the final material for the album’s mastering. It is therefore the missing track, the lost 19th unreleased song from the album and now is part of the project – altered and reworked.
I want to thank again all the artists and partners of the initial release, as well as everyone who supported this ambitious idea, the realization of which was for me one of the most important steps I’ve taken to best explore both my artistic vision and my love of music.
Today, ten years later, I am happy that we are still here, creating and being moved in different ways, even under such difficult conditions. Eleanor, Matt, Pavlos, Krista, Manolis, Manolis, Manolis, Chrisanthos, Constantina, Anastasia, Chronis, Despina, Chryssa, Aris, Kormoranos, Maria, Harry, Panagiotis, Ypatios, Theodore, Iro, Kostas and all the United We Fly team, thank you from all my heart. Maybe someday we can do something again for 150 years of Horror & Romance.
Stefanos Rokos,
September 2020
The art exhibition Horror & Romance On Another Planet and the first presentation of the musical compilation of the same name took place in November of 2010 in the art gallery “Agathi”. The CD was released in 1.700 numbered copies and includes 18 original songs written by both Greek and international musicians, inspired by the aforementioned collection of works by Stefanos Rokos.
To Arleta and her Horoscope (1945-2017)
Manolis Aggelakis - Steven’s Dream / Μανώλης Αγγελάκης - Το όνειρο του Στέφανου
Ήταν ένα όμορφο ξανθό κορίτσι με γυαλιά γύρω στα είκοσι. Όταν γελούσε ένιωθες τη γλύκα ενός ευγενικού και ευαίσθητου παιδιού με καλή ανατροφή. Τότε που ήρθε να εργαστεί στη Cinetic, που στεγαζόταν στην οδό Ρεθύμνου 10 πίσω από το Aρχαιολογικό Mουσείο, σπούδαζε στην Πάντειο και τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Έγραφε στη γραφομηχανή τη μικρή αλληλογραφία του γραφείου- κυρίως με διαφημιστικές εταιρείες και την ΕΡΤ- και διεκπεραίωνε τις εξωτερικές εργασίες που ήταν συγκεκριμένες. Μετέφερε δηλαδή τα φιλμ- η Λίνα δεν έζησε την ψηφιακή εποχή στη Cinetic- στα εργαστήρια των αδελφών Ρουσόπουλου στην οδό Φυλής, στην Φίνος Φίλμς της οδού Χίου και στο ιστορικό studio ERA της οδού Σταδίου στο οποίο γινόταν η ηχητική επεξεργασία των ταινιών μας. Συχνά πήγαινε στην ΕΡΤ για να παραδώσει τις έτοιμες εκπομπές και σε κάποιες διαφημιστικές εταιρείες που συνεργαζόμασταν τότε.
Ίσως αυτές οι διαδρομές της Λίνας να ήταν και εσωτερικές διαδρομές καθώς είχε χρόνο να επεξεργαστεί μέσα της τους ήχους και τους ρυθμούς της πόλης. Αν σημείωνες σε έναν χάρτη της Αθήνας τις διαδρομές της, θα έβλεπες πώς χαράκωνε με τη μικρή μοτοσυκλέτα της το κέντρο- κυρίως- της Αθήνας. θα σχηματιζόταν χαρούμενες χορευτικές γραμμές ή μυστικά σχήματα που δεν θα μπορούσες ίσως να τα αποκρυπτογραφήσεις με απόλυτη ακρίβεια αλλά θα ένιωθες τη συνάντηση ενός νέου ανθρώπου με το πλήθος και την πόλη.
Μολονότι χρειαζόταν μόλις πέντε λεπτά με τη μηχανή της για να έρθει από τον Άγιο Παντελεήμονα που κατοικούσε, στη Cinetic, κάθε πρωί στις εννιά ζοριζόταν. Έφτανε πρώτη για να ανοίξει το γραφείο και τον χειμώνα για να ανάψει τη μεγάλη πολύπλοκη σόμπα πετρελαίου που μας ζέστανε. Η δουλειά στο γραφείο δεν την κούραζε, αντιθέτως φαινόταν να της αρέσει. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια η Cinetic ήταν σαν ένα άτυπο καφενείο όπου σύχναζαν σημαντικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι. H Λίνα μας φρόντιζε όλους προσφέροντας πολύ καλό καφέ και κρύο νεράκι.
Σε αυτό το στέκι ακούγονταν πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις που ο καθένας μπορούσε να συμμετάσχει ή σιωπηλά να παρακολουθεί ενδυναμώνοντας την παιδεία του. Έμοιαζαν αυτές οι συναντήσεις, κατά κάποιο τρόπο, σαν ένα προφορικό Πανεπιστήμιο, που, έτσι ελεύθερο, άτσαλο και ακωδικοποίητο που ήταν, σε βοηθούσε να κάνεις τη δική σου σύνθεση. Πιστεύω πως η καθημερινότητά της στη Cinetic τη βοήθησε, σε ένα βαθμό, να συγκροτήσει την υποδομή της δικής της ιδιαίτερης προσωπικότητας ξεκαθαρίζοντας απόψεις, δημιουργώντας προσωπικό κώδικα αξιών, και πραγματοποιώντας νοητούς διαλόγους με τόσα και τόσα πρόσωπα που πέρασαν από εκεί ή και με άλλα που το Παρασκήνιο κατέγραψε στο σελιλόιντ. Ίσως πάλι το καλλιτεχνικό της μέταλλο να ήταν τόσο ισχυρό που σε οποιεσδήποτε συνθήκες θα έβρισκε τον δρόμο της.
Η Λίνα ζούσε από κοντά τη διαδικασία της εκπομπής αναλαμβάνοντας και την πολύ υπεύθυνη εργασία να κόβει το νεγκατίφ των ταινιών. Τη θυμάμαι πάρα πολλά βράδια, μέχρι το ξημέρωμα, μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο 1,20 X 1,20, φορώντας βαμβακερά άσπρα γάντια και ένα κολλητό καλτσόν, να είναι συγκεντρωμένη στο μοντάζ του αρνητικού. Δίπλα της ξενυχτούσαν στη μουβιόλα ο σκηνοθέτης και ο μοντέρ της εκπομπής μέσα σε σύννεφα πυκνού καπνού από εκατοντάδες τσιγάρα. Παρά την ένταση και την πίεση χρόνου, το χιούμορ δεν έλειπε ποτέ από τη Λίνα… «Με τόσα τσιγάρα και σε θάλαμο αερίων να με βάζανε εγώ είμαι τόσο προπονημένη που σκασμό δεν θα είχα»!
Το καλοκαίρι του 1980 γύρισα "Τον καιρό των Ελλήνων", την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους και θέλησα να είναι η Λίνα βοηθός σκηνοθέτης. Τη θυμάμαι να κοιμάται φορώντας ένα κόκκινο μπλουζάκι, μαύρο παντελόνι και ψηλοτάκουνες καφέ μπότες, δίπλα σε ένα βράχο στην Πάρνηθα, περιμένοντας να ξημερώσει για να ξαναρχίσουμε το γύρισμα. Μόλις τελείωνε κάποιο πλάνο πάντα γύρισα και την κοιτούσα, ήθελα την επιβεβαίωσή της. Καταλάβαινα αν συμφωνούσε ή όχι από τον τρόπο που με κοιτούσε. Την εμπιστευόμουν χωρίς πολλά λόγια και σε αυτή την κάπως αφαιρετική επικοινωνία τα κενά τα γέμισε η αγάπη και ο θαυμασμός που της είχα. Γνωρίζαμε κι οι δύο πως τα πιο σημαντικά είναι ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στα πλάνα, σε αυτά που δεν λέγονται. Αυτό δεν είναι και η ουσία της ποίησης;
Στην αρχή η Λίνα δεν μιλούσε για τους στίχους που έγραφε. Όταν το κατάλαβα ήθελα να τη γνωρίσω σε δύο στενούς μου φίλους, τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Μάνο Λοΐζο. Σήμερα σκέφτομαι πως καλύτερα που δεν έγιναν τότε αυτές οι γνωριμίες γιατί ο μεν Σαββόπουλος έγραφε πάντα ο ίδιος τους στίχους των τραγουδιών του, εκτός από μια-δυο εξαιρέσεις, ο δε Λοίζος συνεργαζόταν τότε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Μανώλη Ρασούλη γράφοντας τις γνωστές μεγάλες επιτυχίες. Φαντάζομαι πως για τον αξέχαστο Μάνο οι στίχοι της Λίνας θα έπεφταν σαν βόμβες από άλλο κόσμο όχι πολύ συμβατοί με τη λογική και την αισθητική του. Ένιωθες τότε πως η Λίνα ξεκινούσε από την αρχή. Δεν θύμιζε τίποτα, δεν στηρίχθηκε σε κανέναν ήδη διαμορφωμένο δρόμο. Η ίδια καθόριζε την πορεία της.
Η συνάντηση με τον Σταμάτη Κραουνάκη και η κοινή τους πορεία έγινε ευτυχώς στην αφετηρία και των δύο. Ο ένας γεννούσε τον άλλον και αντιστρόφως. Αυτές οι συναντήσεις στο ξεκίνημα εμπεριέχουν το πρώτο φως του κόσμου, το παρθενικό βλέμμα στα πρόσωπα και τα πράγματα. Εκ των υστέρων απεδείχθη πως η Λίνα επρόκειτο να γίνει μία σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού. Και άλλον όμως δρόμο αν ακολουθούσε θα ήταν πάντα για εμάς η αγαπημένη μας Λίνα, με τη μεγάλη ευαισθησία και την ανθρωπιά.
...Mixing their passion for the blues (which continues to remain their prime raw material of their compositions) with different elements from other musical genres, the Small Blues Trap still manage to create an extremely personal sound that characterizes them as it is not only unique but also identifiable.
Paul Karapiperis: vocals, harmonica, rhythm & resonator guitar, percussion
Panagiotis Daras: rhythm & lead guitar, vocals, violin, percussion
Keyboards on ''My Loneliness'': George Ahas Lignos
Ο Spy Das (γεννημένος στην Αθήνα το 1993) είναι ο κιθαρίστας/ τραγουδιστής των The Vulcan Itch, Mama Sings Fire ενώ παλιότερα υπήρξε μέλος των Blame Kandinsky, Citizen Jim και Press Esc. Ξεκίνησε να παίζει ηλεκτρική κιθάρα σε ηλικία 14 ετών και από την ηλικία των 18 ετών καταφέρνει να γίνει επαγγελματίας μουσικός έχοντας στο ενεργητικό του πολυάριθμες μουσικές εμφανίσεις και συνεργασίες με διάφορα μουσικά σχήματα και καλλιτέχνες. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Επαγγελματικό Πρόγραμμα του Lab Music Education και του London College of Music με μεγάλες διακρίσεις και επιδόσεις. Έχει διδαχτεί από σπουδαίους μουσικούς όπως ο Γιώργος Καλαβρέζος, Παναγιώτης Κραμπής, Γρηγόρης Ντάνης, Τεό Γκουτσίδης, Aλέξανδρος Φλούρος, Γιώργος Δάφνος.
Με τον τίτλο «Κακή φωτιά» κυκλοφόρησε το νέο ψηφιακό άλμπουμ του ερμηνευτή Θανάση Χουλιαρά που περιλαμβάνει έντεκα ποιήματα σημαντικών Ελλήνων ποιητών σε μελοποίηση του συνθέτη και τραγουδοποιού Θοδωρή Καρέλλα και τη συμμετοχή του Μίλτου Πασχαλίδη και αποτελεί το πρώτο μέρος μιας ολοκληρωμένης συνθετικής εργασίας του Θοδωρή Καρέλλα, με γενικό τίτλο «Δοκιμασία».
Πρόκειται για μια προσπάθεια νέας ανάγνωσης των μεγάλων ποιητών μέσα από την μελοποιητική εφευρετικότητα, την τόλμη αλλά και τον σεβασμό των συντελεστών του άλμπουμ.
Ο Θανάσης Χουλιαράς μέσα από το άλμπουμ αυτό, αποδεικνύει ότι ενώ ανήκει στην κατηγορία των ερμηνευτών που βαδίζει πάνω στο βαθύ ίχνος των μεγάλων μας τραγουδιστών, καταφέρνει να προσθέτει διαρκώς νέα ερμηνευτικά στοιχεία, αποτέλεσμα της πολυσχιδούς καλλιτεχνικής του δραστηριότητας. Τον γνωρίσαμε ως τραγουδιστή του συγκροτήματος «KollektivA», μέσα από μουσικοθεατρικές παραστάσεις και musical αλλά και από την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά «Δεν έχει θαύματα εδώ».
Ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας γράφει: «Μέχρι στιγμής, οποιαδήποτε κι αν ήταν η αναζήτησή μου, λίγο έως πολύ, η ποίηση με έχει λυτρώσει. Και πολλές είναι οι φορές που με πηγαίνει πολύ «μακριά». Κι επειδή αυτό το «μακριά» δεν είναι μονάχα προσωπική υπόθεση - δεν θα έπρεπε - αυτός είναι και ο λόγος που καταθέτω αυτά τα τραγούδια. Βρες τα μηνύματα, ψάξε την ποίηση, ζήσε ποιητικά».
Οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών, άλλοτε επιβλητικά πληθωρικές και άλλοτε απέριττα απογυμνωμένες, είναι του Δημήτρη Ανδρονιάδη, ενώ στο άλμπουμ ξεχωρίζει και η συμμετοχή του αγαπημένου τραγουδοποιού και τραγουδιστή Μίλτου Πασχαλίδη στο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Ο γυρισμός του ξενιτεμένου».
«Φρέσκος Πηλός» (μέρος πρώτο) τιτλοφορείται το νέο άλμπουμ που κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο, σε στίχους Θωμά Ψήμμα και μουσική Θοδωρή Καρέλλα. Πρόκειται για το πρώτο μέρος ενός ολοκληρωμένου μουσικού έργου, που δημιουργήθηκε μέσα στην περίοδο της πανδημίας και μεταμορφώνει σε τραγούδια τα σημαντικότερα γεγονότα του 2020, μέσα από την προσωπική και ευαίσθητη ματιά των δημιουργών του.
Η σπαρακτική θανάτωση των 17 εκ. μινκ στη Δανία, η Μάγδα Φύσσα και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής, η διάσωση της μικρής Ελίφ στη Σμύρνη από τα χαλάσματα, ο διασώστης-σκύλος που σώζει κοάλα από τις πυρκαγιές στην Αυστραλία, οι ουρές στις τράπεζες τροφίμων στο Μιλάνο, η μοναξιά των ΜΕΘ, οι Αρμένιοι που καίνε τα σπίτια τους πριν εγκαταλείψουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες που βοηθούν τους κατοίκους της Καρδίτσας, το νεογέννητο μωρό που τραβάει τη μάσκα του γιατρού Samer Cheaib σε μαιευτήριο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, οι συναυλίες στα μπαλκόνια στη γειτονιά της Σβώλου στη Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα, είναι μόνο λίγα από τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα του 2020 που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στις ζωές μας.
«Ο Φρέσκος Πηλός προέκυψε μέσα από αυθόρμητες συζητήσεις, με το τηλέφωνο να καταργεί τις αποστάσεις του χάρτη και τους περιορισμούς μετακινήσεων που επέβαλε η πανδημία. Ήταν αιτία κι αφορμή για δημιουργικό αναστοχασμό πάνω στις πρωτόγνωρες και διαχρονικές δυστοπίες του ασφυκτικού 2020.
Το συλλογικό αυτό έργο φιλοδοξεί να αναδείξει τη σκοτεινιά και τις φωτεινές εκλάμψεις της καθημερινότητας σε διάφορα μέρη του πλανήτη και, συνάμα, να ανοίξει το παράθυρο προκειμένου να ατενίσουμε και να πλάσουμε μια πιο ελπιδοφόρα επόμενη μέρα σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο».
Οι Ρεβάνς, έχοντας στις αποσκευές τους ήδη ένα album (“Οι κύκλοι των πουλιών”, εκδόσεις Μετρονόμος 2019), κυκλοφορούν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Τσάι στο Παλέρμο» από τις εκδόσεις Aganda Music Productions.
Πρόκειται για έναν κύκλο 11 τραγουδιών, όπου το συγκρότημα παρουσιάζει το ιδιαίτερο μουσικό του όραμα, με το κλαρινέτο και την ηλεκτρική ατμόσφαιρα να διαμορφώνουν τον indie ήχο του δίσκου.
Οι στίχοι είναι αφηγηματικοί, εικονοπλαστικοί και συμβολικοί, έχοντας συνήθως πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, ενώ δεν λείπουν και δύο τραγούδια ερωτικών εξομολογήσεων. Ιδιαίτερο σημείο του δίσκου είναι οι φιλικές συμμετοχές της Ρίτας Αντωνοπούλου (“Μια μάνα”), του Σπύρου Γραμμένου (“Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ”) και του Αλέξανδρου Κτιστάκη (“Στον Μαρίνο Αντύπα”). Η μουσική και οι στίχοι των τραγουδιών υπογράφονται από τους Αστέρη Κωνσταντίνου και Χρήστο Ελ. Παπαδόπουλο.
δεν προλαβαίνω να τα θυμηθώ όλα. ούτε
πολλών άλλων πόλεων τις βροχές που με δρόσισαν, ούτε καν της Αθήνας που ζω τόσα
και τόσα. θυμάμαι και της Θεσσαλονίκης απογεύματα με ήλιο και κερασάκι γλυκό
μπροστά στη θάλασσα, αλλά του Όλυμπος-Νάουσά τους μόνο ένα γερασμένο γκαρσόνι
τώρα θυμάμαι, και μια τρύπα σε καθαρό κατά τ’ άλλα, σιδερωμένο τραπεζομάντιλο.
θυμάμαι και περπατήματα υπέροχα κοριτσιών στο δρόμο, έτσι θυμάμαι, αλλά και
δρόμους που τα ονόματά τους πια μου διαφεύγουνε.
"Πότε βάζεις τελεία, πότε κόμμα και πότε αποσιωπητικά; Τελεία τέλος ή τελεία καινούρια αρχή;"
Μία πόλη ξένη που μας συστήνεται μέσα από 12 τραγούδια. Αναρωτιέται, αμφισβητεί, πολεμάει, ερωτεύεται, αγαπάει, ταυτίζεται, απορρίπτει, διεκδικεί, πέφτει και ξανασηκώνεται χωρίς όμως να σταματήσει ποτέ να κινείται σε μία σπειροειδή κίνηση που την οδηγεί λίγο πιο μπροστά κάθε φορά γιατί η κάθε απόφαση της ζωής την οδηγεί σε αυτό που είναι σήμερα και η ξένη γίνεται γνώριμη.
Η Πολυξένη Καράκογλου, εκτός από εξαιρετική ερμηνεύτρια μας συστήνεται πλέον και ως δημιουργός του album «Σημεία στίξης» αφού υπογράφει τη μουσική σε στίχους κυρίως της Αθηνάς Σπανού αλλά και δικούς της.
Η δημιουργία του κάθε τραγουδιού από τα Σημεία Στίξης κρύβει στην απαρχή του μια κουβέντα με την Αθηνά Σπανού που έριξε τα απαραίτητα πυροτεχνήματα και πυροδότησε την ανάγκη και των δύο να γίνει τραγούδι. Γι' αυτό και είναι μια ιστορία, πολύ προσωπική.
Προάγγελοι του album ήταν τα τραγούδια «Παίρνω εγώ την ευθύνη» και «Της Άνοιξης κολώνια».
Την ενορχήστρωση των τραγουδιών υπογράφουν οι Μάριος Ιβάν Παπούλιας και Αλέξανδρος Κούρος, η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering έγιναν από τον Κώστα Παρίσση στο Studio Praxis, ο προγραμματισμός από τον Αλέξανδρο Κούρο ενώ έπαιξαν οι μουσικοί Γιώργος Βεντουρής (κoντραμπάσο), Ρήγας Βοργιάς (ηλεκτρικό μπάσο), Αλέξανδρος Ζουγανέλης (φλάουτο), Χρυσόστομος Καραντωνίου (κλασσική κιθάρα), Κωνσταντίνος Κεφαλάς (τρομπέτα, φλικόρνο), Αλέξανδρος Κούρος (πιάνο, τύμπανα, κρουστά, keyboards, ηλεκτρικό μπάσο), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο), Μάριος Ιβάν Παπούλιας (βιολί, βιόλα, μαντολίνο, φλάουτο, μεταλλόφωνο, μπαλαλάικα, μπουζούκι, μπαγλαμά, φωνητικά), Κώστας Παρίσσης (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα), Δέσποινα Σπανού (τσέλο), Νίκος Σταδιάτης (ακορντεόν), Αλέξης Στενάκης (κλαρινέτο), Ξενοφώντας Συμβουλίδης (όμποε), Γιώργος Ταμιολάκης (τσέλο) και Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν). Την χορωδία αποτέλεσαν οι Χρυσόστομος Καραντωνίου, Πάνος Παπαϊωάννου, Μάριος Ιβάν Παπούλιας και Κώστας Παρίσσης. H φωτογραφίες είναι του Αποστόλη Πλατανιά, make up artist η Νατάσσα Μάλλη και γραφιστική επιμέλεια η Πηνελόπη Ραφαέλα Πατσέλλη.
Νέα κυκλοφορία από το project διασκευών Mitosis του Ιωσήφ Πρίντεζη (ΝΤΠ), με τη funky διασκευή του "Απόκληρου" του Βαγγέλη Γερμανού.
"Ο απόκληρος κάποτε γεννήθηκε ολόκληρος. Είναι ο καλλιτέχνης που βλέπει την τέχνη του να λοιδορείται. Όπως και κάθε μορφή έκφρασης. Το μελάνι του απλώνει στο χαρτί και ξεθωριάζει. Σαν τη ζωή του στον κόσμο αυτό. "
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος η βιογραφία του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιάννη Μωραΐτη όπως την κατέγραψε ο Γιώργος Αλτής, μελετητής του λαϊκού τραγουδιού και μπουζουξής ο ίδιος.
Mε περισσότερα από εξήντα χρόνια, στο πάλκο και τη δισκογραφία, ο Γιάννης Μωραΐτης έχει διαγράψει λαμπρή καριέρα, παίζοντας δίπλα σε μεγάλους τραγουδιστές και συνθέτες, όπως οι Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Λαύκας, Σταύρος Τζουανάκος, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Σωτηρία Μπέλλου, Στράτος Διονυσίου, Στράτος Παγιουμτζής κ.ά.
Μέσα από τις σελίδες της βιογραφίας του με τίτλο Η νύχτα είπε καληνύχτα. Το λαϊκό τραγούδι όπως το γνώρισα οι μνήμες, τα πρόσωπα, τα μαγαζιά και οι καταστάσεις δίνουν το άρωμα μιας ξεχωριστής εποχής του λαϊκού τραγουδιού.
Η έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.
Από το επίμετρο του Δημήτρη Μανιάτη:
«Υπάρχει ένα κλειδί στην αυτοβιογραφία του Γιάννη Μωραΐτη. Αυτό δεν είναι άλλο από την γλώσσα του δημιουργού. (…) Η επιτυχία του Γιώργου Αλτή είναι πως δεν διαμεσολαβεί με προκατάληψη ή ιδεολογισμό στις μαρτυρίες του Γιάννη Μωραΐτη. Αφήνει αυτήν την σε πρώτη φάση λαϊκή, ρέουσα, άτεχνη, αυθόρμητη γλώσσα να κομίζει και τον κόσμο της. Κι εδώ είναι η επιτυχία του Μωραΐτη. Πως βρήκε έναν καταγραφέα που δεν σκέφτηκε με σημερινούς όρους για την «εντεχνοποίηση» της γλώσσας αυτής, αλλά μόνον με όρους καταγραφής και διάσωσής της. Μα για μπουζούκια μιλάμε. Για νύχτα. Για την Ομόνοια. Για τον αγώνα ενός μεγάλου μουσικού που ζυμώθηκε στην αγορά. Που ξεκίνησε απ’ το Μπραχάμι για να φτάσει να τον ακούει ο Τσακ Νόρις ή να παίζει με τον Διονυσίου. Μιλάμε για ένα σπάνιο τεκμήριο λαϊκής ζωής. Που δεν πρέπει στιγμή να το βάλεις ως άλλος Προκρούστης στην μοντέρνα κλίνη. Είναι σαν ποτάμι που κυλάει ο λόγος αυτός. Και ο μόχθος του Γιώργου Αλτή είναι η κοίτη που βρήκε για να πέσει ορμητικός στην θάλασσα των αναγνωστών.»
