Τάκης Βαρελάς: Περίπτωση Ιδιωνύμου

 

Σαν να μην άλλαξε μια μέρα από τότε. Το ιδιώνυμο του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν η αρχή της νομιμοποίησης της ταξικής καταστολής και ο «Προλετάριος» στο χρονογράφημά του οφείλει να οπλίσει την εργατική τάξη, να την προστατεύσει από το χαφιεδιλίκι και το αστυνομικό ταξικό κράτος της εποχής και έρχεται με ένα εκπληκτικό μουσικό έργο, «Μπαλάντα για τους ασφαλίτες», ο αγαπημένος μας Θάνος Μικρούτσικος, 75 χρόνια μετά το Ιδιώνυμο, να μας υπενθυμίσει ότι το χαφιεδιλίκι, το αστυνομικό κράτος είναι εδώ και οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και όχι μόνο

Τάκης Βαρελάς

***

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ «ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΙΔΙΩΝΥΜΟΥ» (Ριζοσπάστης, 12 / 1/ 1930) Η χαφιέδικη «πρακτική» μας απέδειξε, καθώς είπαμε χθες, ότι μπορεί κανείς να παραβαίνει το ιδιώνυμο με το να πηγαίνει τρόφιμα στους φυλακισμένους. Αλλά νομίζετε ότι θα σταθεί ως εδώ; Με την ένταση των ταξικών αγώνων και με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών έχουμε να δούμε τα πιο περίεργα πράγματα. Αληθινά! Ένας χαφιές που βλέπει κάποιο φτωχό εργάτη να πηγαίνει στο δρόμο σκεφτικός και κατσούφης έχει κάθε λόγο να πιστέψει πως ο εργάτης αυτός φέρνει μαζί του και «ανατρεπτικάς» ιδέας, που τις διαδίδει καθώς πάει στο δρόμο του. Γιατί; Είναι φανερό πως ο εργάτης αυτός σκέφτεται! Να, κιόλας η αρχή του κακού: Η σκέψη. Ένας άνθρωπος που αρχίζει να σκέφτεται γίνεται μ’ αυτό και μόνο επικίνδυνος. Ο χαφιές το ξέρει καλά και τον παρακολουθεί. Βλέπει που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος. Φαντάσου τι κτήνος! Δεν μπορεί να καταλάβει τον αστικό παράδεισο που τόνε τριγυρίζει κι έχει αυτό το μισοκακόμοιρο ύφος που να τόνε δει μόνο κανείς μπορεί να σχηματίσει τη χειρότερη ιδέα για το καθεστώς. Τον πλησιάζει. Του γλυκομιλάει: – Γεια σου, φίλε... – Γεια σου! – Πού πας; – Ε, στο δρόμο μου. – Κάτι στενοχωρημένο σε βλέπω. – Τι να κάμω! Βάσανα! – Μπα! Έχεις βάσανα; Τι; – Αψιλιές, αδερφέ μου... – Δε δουλεύεις; – Αν δουλεύω λέει! Η πίστη μου βγαίνει... Ο χαφιές ρωτάει ειρωνικά: – Σ’ εκμεταλλεύονται; – Μωρέ, μου βγάζουν το ζουμί μου! – Και μεροκάματο; – Μούντζωσ’ τα! Πεινάω. Εγώ κι η γυναίκα μου και τα παιδιά μου... Ο χαφιές αρχίζει πλέον να σχηματίζει την πεποίθησή του. Ασφαλώς, αυτός ο φτωχός διάβολος είναι ένα οργανέτο της Μόσχας, που πληρώνεται για να επιδεικνύει τη φτώχεια του. Και εξακολουθεί την ανάκριση: – Όλο τον κόσμο, λέει, τόνε βλέπω ευχαριστημένο! Μόνο συ γυρίζεις με κατεβασμένα τα μούτρα. – Γιατί να ’μαι ευχαριστημένος, αδερφέ μου; Εγώ δε σε βλέπω από την αδεκαρία... – Όλο αυτά κι αυτά λες. – Τι να πω! Μ’ ετρέλανε η φτώχεια. – Μα ο Βενιζέλος θα κάνει αγνώριστη την Ελλάδα! – Αμ, δε θα προφτάσω να δω το θέαμα! Ως τότε θα ’χω ψοφήσει της πείνας. Τώρα πλέον ο χαφιές δεν έχει καμιάν αμφιβολία. Θα στήσει την τελευταία παγίδα για να πιάσει αυτό το σκυλόψαρο της Μόσχας. – Δε θα ήθελες μεγαλύτερο μεροκάματο; – Ποιος στραβός δε θέλει το φως του... – Λαμπρά! Ώστε θέλεις και λιγότερες ώρες δουλειά! – Αμ, δε θέλει φιλοσοφία! – Μπράβο! Ώστε αν έκανες μαζί με τους άλλους καμιάν απεργία! – Απεργία πρέπει να κάνουμε. – Κι αν το κράτος σας χτυπήσει; – Θα το χτυπήσουμε και μεις. – Λοιπόν, ωραία!... Εν ονόματι του νόμου... – Τι έκαμε ο νόμος; – Σε συλλαμβάνω... – Τι είσαι συ; – Αστυνομικός. – Και τι σου ’κανα; – Είσαι μπολσεβίκος. Η σύλληψη γίνεται μ’ όλους τους τύπους. Το αδίκημα είναι αυτόφωρο. Ο εργάτης πάει στην Εισαγγελία. Γιατί; Γιατί, καθώς γράφει η έκθεση, «περιφερόμενος ανά τας οδούς διεσκόρπιζεν εις τους δαβάτας ιδέας έχουσας ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν...».

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ