Τάκης Βαρελάς: "Ιδεολόγος της Φακής"

 

Tο έργο «Ιδεολόγος της Φακής» του Τάκη Βαρελά είναι εμπνευσμένο από το χρονογράφημα του "Ριζοσπάστη" 5/3/1933 στη στήλη "Κόκκινες Πινελιές"

***

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ

«ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ» ΤΗΣ ΦΑΚΗΣ

(Ριζοσπάστης, 05.03.1933)

Οι «αναστηλωτές» των αρχαιοτήτων της αστικής «ιδεολογίας», που εξαπολύουν τις «ιδεολογικές» τους ρουκέτες, καλούνται σε μερικές πρόχειρες εξετάσεις:

– Πιστεύεις στην Πατρίδα; – Πιστεύεις στη Θρησκεία; – Πιστεύεις στην οικογένεια;

Αυτά τα ενοχλητικά ερωτήματα μπαίνουν μοιραία στο κεφάλι και του πιο καθυστερημένου δασκάλου, που λαβαίνει τώρα φλογερές «εντολές» ν’ ανάψει φλόγες και φωτιές για τα «προαιώνια ιδανικά εις τας ψυχάς των ελληνοπαίδων»...

Γιατί, αλήθεια, είναι κι αυτή ακόμα η άποψη: Ανεξάρτητα από τη χρεοκοπία των αστικών «ιδανικών», που λέγαμε χθες, ανεξάρτητα από κάθε άλλο στοιχείο που τα κάνει ανίκανα να ζήσουν στην εποχή μας, μπαίνει το ζήτημα για την προσωπική υπόσταση αυτών που έρχονται σήμερα να τα «διακηρύξουν»:

Καμιά δε θ’ αγγίξετε καρδιά,

– Ποιοι είστε σεις; Μας λέτε να πιστέψουμε. Αλλά σεις τι πιστεύετε; Είναι καιρός, αλήθεια, να θυμηθεί κανείς έναν ποιητή, κάθε άλλο παρά επαναστάτη, τον Γκαίτε, που έβαλε επιγραμματικά το ζήτημα της υποκειμενικής υπόστασης του ανθρώπου που ζητάει να μεταδώσει μια πίστη. Είπε: αν ο λόγος δε βγαίνει απ’ την καρδιά σας.

«Πιστεύουσιν!» Και τότε, λοιπόν, ας τους «ερωτήσωμεν» και μεις με τη σειρά μας:

Με ποια προσωπικά εφόδια έρχονται οι «αναστηλωτές» των αστικών «ιδανικών»; Υπάρχει καμιά πίστη μέσα τους; Ενδιαφέρονται αυτοί για τη διάδοση των «ιδανικών» τους, βλέπουν οι ίδιοι αυτοί καμιάν εσωτερική αξία στα «ιδανικά» της μπουρζουαζίας; Με τη μεγαλύτερη υποκρισία σπεύδουν κιόλας ν’ απαντήσουν. – Ναι, ναι, βεβαίως! Πιστεύομεν! Πιστεύομεν! – Πού είναι οι πράξεις που μαρτυρούν την πίστη σας; Αν πιστεύετε, ορίστε, δώστε μας τους τίτλους της «πίστης» σας...

Σε αυτό θα σταθούνε πάσο. Όλοι εμείς, που δεν έχουμε καμιά πίστη στα «ιδανικά» της μπουρζουαζίας, έχουμε –αλίμονο– τους τίτλους... Χρόνια φαντάροι, πληγές στα κορμιά μας, σκοτωμένοι δικοί μας, όλ’ αυτά είναι κι άλλοι τόσοι «τίτλοι» για μια πίστη που δεν έχουμε... Για την πατρίδα. Και συμβαίνει η αναποδιά ώστε μεις, που δεν έχουμε την πίστη, να ’χουμε τους τίτλους και αυτοί, που «έχουν» την πίστη, να μην έχουν κανένα τίτλο. Τους θέλετε στο «ιδανικό» της πατρίδας; Όταν ήτανε για να στρατευθούν πάσχιζαν ν’ απαλλαγούν κι όταν δεν το κατάφερναν –ώρα καλή σαν τους λιποτάκτες της «Εστίας»– λιποτακτούσαν από το στρατό. Στη φορολογία, που χρωστούνε στη «φίλτατη πατρίδα», κοιτάζουν πώς να τυλίξουν τον έφορο και να του ξεφύγουν. Στα «θρησκευτικά τους καθήκοντα»; Εδώ είναι κι αν είναι! Η πρώτη εντολή του «Υψίστου» που θα παραβούν χωρίς καμιά τύψη είναι η εντολή «ου μοιχεύσεις». Κι η δεύτερη: «Ου κλέψεις»...

Τους θέλετε στο «ιδανικό» της οικογένειας; Κοιτάζουν πώς με κάθε τρόπο θα διαλύσουν την οικογένεια του φιλτάτου «πλησίον» τους όταν έχει ωραία γυναίκα και δε διστάζουν να εξοντώσουν την ίδια τους τη μάνα αν είναι να τους φέρνει εμπόδιο στο δρόμο τους. Δε διστάζουν να πέφτουν στα δικαστήρια με τ’ αδέρφια τους και με τους πατέρες τους αν είναι να ’χουν διαφορές. Τι πιστεύουν, λοιπόν, όλοι αυτοί που έρχονται να δώσουν πίστη στους άλλους; Τίποτα! Είναι τσαρλατάνοι και, σαν τους ψευτοπαλικαράδες, ιδεολόγοι της φακής... Αλλά θα μου πείτε: Μήπως αυτοί ενδιαφέρονται να δώσουν καμιά πίστη; Όχι! Εκείνο που ενδιαφέρονται είναι να μην έχουν πίστη επαναστατική. Ο ιδανικότερος πολίτης του αστικού κράτους είναι αυτός που λέει:

– Δεν μπορώ, δε θέλω να πιστεύω σε τίποτε, αδερφέ! Ωχ, αφήστε με ήσυχο.