Νίκος Τουλιάτος: "Ο κόσμος πήγε μπροστά από τους ουτοπιστές" (Μια ομιλία από το 2004)

 

Παραθέτω μια ομιλία σε προεκλογική εκδήλωση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εκλογές του 2004 που ήμουν υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Αθήνας.

Αγαπητές φίλες και φίλοι

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι αξίες, τα οράματα, τα όνειρα φαντάζουν ισοπεδωμένα,και πλακωμένα, από την καθημερινή αναξιοπρέπεια, την ανασφάλεια, την απογοήτευση, την παραίτηση, τον συντηρητισμό, τα αδιέξοδα, που έχει οδηγήσει αυτή η νεοφιλελεύθερη δηλ. στην ουσία δεξιά πολιτική - και από κάθε είδους υποκρισίες της εξουσίας που έχουν οδηγήσει τους νέους ανθρώπους σε απομάκρυνση από την πολιτική σκέψη και δράση.

Ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει μια φρικτή επιθετική καθημερινότητα που όμως έχει ντύσει με τόσο φανταχτερό τρόπο που σχεδόν την κάνει αόρατη.

Έχουμε εγκλωβιστεί όλοι με δάνεια, έχουμε υποθηκεύσει μέχρι και τα εγγόνια μας, έχουμε μια υπερβολική καταναλωτική καθημερινότητα με 2 - 3 αυτοκίνητα, 2 - 3 τηλεοράσεις, με πράγματα άχρηστα που φυλακίζουν τη ζωή μας και την σκέψη μας σε ένα κυνήγι της ζωής χωρίς ουσία, και βέβαια χωρίς όραμα. Οι φτωχοί δανείζονται. Και με τον φόβο της απόλυσης γίνονται συμμέτοχοι της καθημερινής αναξιοπρέπειας που τους επιβάλλουν, και που είναι έτοιμοι να σκύψουν το κεφάλι σε κάθε προσβολή της αξιοπρέπειας τους. (η περηφάνια σήμερα κοστίζει ακριβά).

Μέσα σε ένα περιβάλλον καθημερινής τρομοκρατίας μην χάσουμε την δουλειά μας, μην μας κλέψουν το αυτοκίνητο, μην μας κλέψουν το σπίτι, μην κάνουμε έρωτα γιατί θα πεθάνουμε, μην κάτσουμε στον ήλιο γιατί θα πάθουμε καρκίνο, μη φάμε αυτά ή εκείνα τα φαγητά γιατί είναι μολυσμένα, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυνηγάμε το χρήμα σαν μοναδική αξία, όπου κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, όπου καθημερινά χάνεται όλο και περισσότερο ή επικοινωνία, ο έρωτας, το φλερτ, όπου αρχίζει να κυριαρχεί ένας ιδιότυπος ρατσισμός, δημιουργώντας ανθρώπους πολλών ταχυτήτων.

Ζούμε στην εποχή του πολιτισμού της παρακολούθησης, του ηλεκτρονικού φακελώματος, της ανεργίας, με πτυχίο ή όχι, στον πολιτισμό της καταστροφής του περιβάλλοντος και της μόλυνσης, στον πολιτισμό των μεταλλαγμένων, της καθημερινής προσβολής του ανθρώπου σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, της αποθέωσης της ελαφρότητας και της χυδαιότητας που πηγάζει από την αντίληψη της εύκολης ανόδου μέσω των τηλεοπτικών παιχνιδιών έστω και με ημερομηνία λήξης, αντίληψης που δυστυχώς έχει ποτίσει και διαβρώνει καθημερινά την σκέψη των νέων παιδιών και κυρίως τους στόχους τους, στον πολιτισμό του σκυλάδικου τρόπου διασκέδασης - εκτόνωσης αλλά και ζωής, στον πολιτισμό που μετατρέπει τον άνθρωπο σε δίποδο αναλώσιμο είδος στα ματωβαμένα χέρια των κάθε είδους συμφερόντων, στον πολιτισμό της ρεμούλας που έχει γίνει η επίσημη συναλλαγή με το κράτος, στον πολιτισμό της ατομικότητας σε βάρος της συλλογικότητας και των κοινών οραμάτων, στον πολιτισμό της πλαστής επικοινωνίας των μηνυμάτων με τα κινητά τηλέφωνα, του φόβου της δήθεν τρομοκρατίας που μας έχει κάνει δέσμιους και συνενόχους στην καταπάτηση των ατομικών μας ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΣΦΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΤΟ.

Μια καθημερινότητα όπου όλοι ή έστω οι περισσότεροι έχουμε και μια δικαιολογία για να την στηρίξουμε όταν πρέπει να πάρουμε θέση, που μπορεί να μας βγάλει από το βόλεμα μας. Μια πραγματικότητα που (τι ειρωνεία) αποκαλούμε κυνικά ''πολιτισμένος κόσμος'' και που λίγο - πολύ μας γοητεύει να είμαστε μέλη του. Να γιατί πολλές φορές ανεχόμαστε την κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας, γιατί είμαστε βολεμένοι μέσα σε αυτήν, γιατί εάν οι καπιταλιστές είναι οι κλέφτες του πλούτου της Αφρικής - της Ασίας ή όπου αλλού εμείς οι πολίτες του δήθεν πολιτισμένου κόσμου είμαστε οι κλεπταποδόχοι.

Οι Κινέζοι λένε ότι

ΕΑΝ ΡΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ ΘΑ ΣΚΥΨΕΙΣ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΡΕΙΣ. Αγαπητοί φίλοι σε αυτή την πραγματικότητα έχουν ευθύνη μόνο οι κυβερνώντες; όχι βέβαια. Πεποίθηση μου βαθιά είναι ότι είμαστε όλοι συμμέτοχοι. Εκτός από το κλασικό πλέον ότι οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν το σίγουρο είναι ότι κάνουμε σοβαρή προσπάθεια και οι ίδιοι να διαμορφωθούν με το καλύτερο τρόπο οι συνθήκες της αυτοκαταστροφής μας. ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΛΕΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ.

Ακόμη χειρότερα βέβαια όταν τα μέτρα τα παίρνεις μόνος σου. Είμαστε θύματα αλλά και θύτες αυτής της κατάστασης, με την συμπεριφορά μας με την ανοχή μας αλλά και με τις επιλογές μας, οι αληθινές ανάγκες πολλές φορές μας αναγκάζουν σε συμβιβασμούς αλλά όταν διαμορφώνουν και τις επιλογές της ζωής μας, τότε η πραγματικότητα παίρνει της διαστάσεις θρίλερ. Κάποτε επικρατούσε η άποψη ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή τώρα πρέπει να το ξανασκεφτούμε, γιατί η δουλειά μας μπορεί να γίνεται όχημα τις διαμόρφωσης της καθημερινής μας υποτέλειας. Είναι ντροπή να δουλεύεις στα ΜΑΤ, είναι ντροπή να πηγαίνεις μισθοφόρος στον στρατό, είναι ντροπή να δουλεύεις σε διαφημιστική εταιρεία και να πουλάς ψέματα που παγιδεύουν τον κόσμο συνειδητά, είναι ντροπή να δουλεύεις στο σκυλάδικο και να γίνεσαι φορέας της χυδαιότητας, είναι ντροπή να δουλεύεις σε τράπεζα και να κοροϊδεύεις συνειδητά τον πελάτη για να φέρεις κέρδη και να πάρεις πχ μπόνους, ή να οργανώνεις χυδαία τηλεπαιχνίδια κλπ - κλπ δραστηριότητες όπως και άλλες πολλές που δηλητηριάζουν την καθημερινή ζωή που καταστρέφουν ψυχές που διαμορφώνουν συνειδήσεις κατάλληλες να στηρίζουν αυτού του είδους τις εξουσίες. Υπάρχει μια αριστερά στον αντίποδα όλων αυτών, μια αριστερά της αυτοανατροπής και της ανατροπής δεδομένων, αντιλήψεων, μια αριστερά οραμάτων ακόμα και μάταιων και ουτοπικών που θα διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο και στην φαντασία, με σκληρό λόγο ακόμη και απέναντι σε αυτόν τον λαό που διαμαρτύρεται επί τέσσερα χρόνια και στο τέλος σε μια ομαδική παράκρουση τους ξαναψηφίζει μαζοχιστικά, απέναντι σε αυτόν το λαό που δάκρυζε και διαδήλωνε μαζικά για τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών δολοφόνων στο ΙΡΑΚ και ξέχασε ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι με την Αμερική μας ενώνει κοινή πορεία και κοινοί στόχοι. Είμαστε συνυπεύθυνοι, και για να μην είμαστε μόνο ένας δρόμος υπάρχει, ο αγώνας ενάντια στο βόλεμα μας, ο αγώνας ενάντια στον φιλήσυχο εαυτό μας, ο επαναστατικός δρόμος που για μένα σημαίνει καθημερινή πάλη με τον εαυτό μας και τη συνείδηση μας, και βέβαια η συμμετοχή μας σε ένα κίνημα που θα είναι ενάντια σε αυτούς που βομβαρδίζουν κάθε μέρα τα μυαλά μας.

Πόσες πορείες κάναμε για την καθημερινή διαφθορά που έχει γίνει μάστιγα, πότε φωνάξαμε για τους κάθε λογής big brother που μας προσβάλλουν, για τις παρακολουθήσεις όλων των συνομιλιών με τα τηλέφωνα - κινητά - internet και κάθε είδους επικοινωνίας.

Πότε εναντιωθήκαμε στο κάθε μορφής ηλεκτρονικό φακέλωμα με τις πιστωτικές κάρτες, ή με τη χυδαιότητα της τηλεόρασης ή για το σοβαρότατο πρόβλημα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων.

Για το εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν με τις εξετάσεις DNA που θα προβλέπουν ποιοι είναι ικανοί για δουλειά, ποιοι θα είναι άρρωστοι κλπ. κλπ. διαμορφώνοντας από την γέννηση ενός παιδιού το μέλλον του.

Αυτά τα καθημερινά είναι που με την υπερκατανάλωση και την τρομοκρατία στοχεύουν να μην ασχολούμαστε φθείροντας τις συνειδήσεις και δημιουργώντας λαούς απολιτικούς, και επί της ουσίας συνένοχους.

Ακούγεται ΟΥΤΟΠΙΚΟ όλο αυτό; Αυτό που έχω να απαντήσω είναι ότι Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΗΓΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΤΟΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ. Αγαπητές φίλες και φίλοι δεν υπάρχει χαμένη ψήφος - χαμένες ψυχές υπάρχουνε, η ψήφος είναι συνέχεια της ψυχής μας, των αγώνων μας, των οραμάτων μας, δυστυχείς είναι αυτός που το μετανιώνει έξω από την κάλπη και όχι αυτός που πράττει αυτό που επιτάσσει η καρδιά ακόμα και εάν το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο.

Ο αριστερός άνθρωπος είναι φωτεινό παράδειγμα στάσης ζωής και μπορεί να μην βρίσκεται πολιτικά στον χώρο μας, σε αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να απευθυνθούμε και να του δείξουμε ότι η ψήφος στον Συνασπισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς σημαίνει το δικαίωμα του στη διεκδίκηση αυτού του διαφορετικού οράματος που ήδη ο ίδιος έτσι ή αλλιώς αποδεικνύει με την ζωή του, σημαίνει το δικαίωμα στο όνειρο, εξάλλου και ο Συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι ο χώρος της διαφορετικότητας στο ίδιο το εσωτερικό του άρα εγγύηση της καθημερινής αλλαγής, ο χώρος της σκέψης, της αισθητικής, του πολιτισμού, που απευθύνεται στο πιο δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας, ένας χώρος ιδιαίτερα γοητευτικός.

Γιατί χωρίς όνειρο, χωρίς παραμύθι η ζωή είναι στείρα και μουντή.

Και εάν δεν μπούμε στην βουλή θα είμαστε ευτυχισμένοι γιατί θα έχουμε διεκδικήσει το διαφορετικό, θα έχουμε στηρίξει την αλήθεια μας, θα έχουμε κρατήσει στην ψυχή μας το φως αναμμένο. ΕΞΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΑΛΛΑ ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΝΕΙ ΚΑΤΩ

Ευχαριστώ πολύ

Νίκος Τουλιάτος