Θέλω να τα πω

 

Πριν από ένα ή και μισό αιώνα το τραγούδι ήταν στιχάκια του δημοτικού της λογοτεχνίας με μουσική ανάλογη «πάρε με Αντριάνα μου να σε βοηθώ στην πλύση και να σου κουβαλώ νερό απ’ το βατραχονήσι». Κουβέντες χωρίς «βάθος» αλλά και «τεχνική» αντιπαραγωγική. Ασφυκτικά μέτρα με ομοιοκαταληξίες που σπάγανε το κεφάλι τους να «σκαρώσουν» οι ποιητές, όπως σπάγανε το κεφάλι τους οι αρχιτέκτονες να σκαρώσουν «αρμονικά» διακοσμητικά να στολίσουν τα κτίρια μέσα κι έξω. Φταίνε βέβαια και οι «γλωσσονόμοι» που γράφανε στα λεξικά και εξακολουθούνε να το γράφουνε πως «ποίηση είναι η λογοτεχνική δημιουργία σε στίχους».

Έπειτα ήρθε η «προοδευτική» εξέλιξη κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Η μουσική «τέχνη» χωρίστηκε σε «άτεχνη» και «έντεχνη». Μουσική μαθηματική, εξευγενισμένη, γραμμένη επιστημονικά με φθόγγους «ειδικούς». Ντυμένο μ’ αυτή τη «νέα» μουσική «πέρασε» κι έγινε προσιτό το μεγαλειώδικο έργο των πολλών μεγάλων.

«άξιον εστί το κάμα που κλωσάει

στο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνια

τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα»

«τούτη η κολώνα έχει μια τρύπα

βλέπεις την Περσεφόνη;»

- Δεν είναι τραγικό αν σε καταλάβουν και δεν σε δεχτούν, τραγικό είναι να σε δέχονται χωρίς να σε καταλαβαίνουν - Τούτο το τελευταίο δεν είναι «ποίηση» είναι ένα απ’ τα πιστεύω μου.

Τα τραγούδια που υπάρχουν σ’ αυτό το δίσκο είναι «απλοϊκά τραγουδάκια» με «άτεχνη» μουσική και στίχους με θέματα που καίνε εμένα κι όσους δεν τη «βρίσκουν» καθόλου - ποτέ - και με τίποτα.

Φοβάμαι πως θα «σοκάρουν» όσους τη «βρίσκουν» με την τρύπα της κολώνας, την Περσεφόνη, την πράσινη μύγα και τα σκατά των παιδιών.

 

Άκης Πάνου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ, 1982