Συνέντευξη με την Πολυξένη Καράκογλου

 

Πολυξένη Καράκογλου:

 

«Εγώ θα κάνω αυτό που μου αναλογεί!»

 

Μια συνέντευξη με την άκρως ταλαντούχα και δραστήρια νέα ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό.

 

"Όταν εγώ σας έδειχνα τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα, εσείς κοιτάζατε το δάχτυλο" θα έλεγα εάν ήμουν κακός και αλαζόνας αλλά δεν είμαι και γι' αυτό δεν το λέω, παρόλο που ήδη από το 2019 η ίδια είχε αρχίσει να δείχνει δείγματα του ερμηνευτικού της ταλέντου. Δεν μπορεί, κάποιο λόγο είχε ο Θάνος Μικρούτσικος που την καθοδηγούσε με τόση ζέση επί σκηνής στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα τραγούδια του, και βέβαια κάποιο λόγο είχαν οι άνθρωποι της Μικρής Άρκτου που της άνοιξαν την πόρτα στη δισκογραφία. Πλέον, η ίδια ετοιμάζει τον δεύτερο προσωπικό δίσκο της και με τραγούδια όπως το "Της Άνοιξης κολώνια" και "Παίρνω εγώ την ευθύνη" δείχνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνθετική πτυχή της. Παράλληλα, με μια συνεχή παρουσία σε διαδικτυακές συναυλίες εν μέσω των lockdown και σε μαζώξεις με έντονο πολιτικό αποτύπωμα, δείχνει ότι διατηρεί ανοιχτές τις αντένες της έναντι της κοινωνίας. Η κυρία Πολυξένη Καράκογλου!

τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου 

 

- Πώς προέκυψε το «παιχνίδι» με το Bohemian Rhapsody; Πώς είναι να κάνεις cover στα …ιερά και τα όσια της μουσικής φυλής μας;

 

Στην προηγούμενη καραντίνα πέρα από τον εγκλεισμό και το φόβο έτυχε να αλλάξουν και πολλά κεφάλαια στη ζωή μου. Η αδερφή μου που μέναμε μέχρι τότε μαζί παντρεύτηκε και μου χάρισε μετά από κάποιους μήνες τον μελένιο ανιψιό μου, αποφάσισα να παρουσιάσω τη μουσική και το στίχο μου και να ετοιμάσω το άλμπουμ που κυκλοφορεί σύντομα χωρίς δισκογραφική εταιρεία, μετακόμισα σε άλλη περιοχή σε καινούργιο σπίτι με τον σύντροφο μου. Οπότε όλα ήταν καινούργια και από την πρώτη στιγμή που άκουσα το Bohemian Rhapsody στην εφηβεία μου, μιλούσε για την αλλαγή, αυτό σημαίνει για εμένα αυτό το τραγούδι. Το να ακολουθείς τον άνθρωπο που είσαι και θες να είσαι χωρίς να σου καίγεται καρφί σε πολλές περιπτώσεις η γνώμη των άλλων. Θα μπορούσα να πω πως, αν μου επιτρέπεις, τη λέξη «παιχνίδι» θα την άλλαζα με τη λέξη «κάθαρση»…

 

Τεχνικά ήταν μια αρκετά απαιτητική διαδικασία καθώς έφτανα να έχω την ίδια στιγμή να ηχογραφώ έως και 22 φωνές, διαφορετικά κανάλια…αλλά το πιο δύσκολο ήταν εάν θα έβαζα η όχι την προσωπική μου πινελιά σε αυτό το τραγούδι-θρύλος.

 

- Προφανώς και τη βάλατε. Παράλληλα, κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο «Σημεία Στίξης», όπου εκτός από την ερμηνεία υπογράφετε και στίχους και μουσική. Εν τέλει, εκτός από ερμηνεύτρια, όπως μας συστηθήκατε στις «Πολύχρωμες ζακέτες», είστε και τραγουδοποιός; Και τι να περιμένουμε από τον δεύτερο προσωπικό δίσκο σας;

 

Παρότι γράφω μουσική από την εφηβεία μου, όταν διακρίθηκα στην Μικρή Άρκτο, αυτή μου η ιδιότητα πάγωσε…όχι γιατί δεν έγραφα αλλά γιατί μπήκε μπροστά η ερμηνεύτρια Πολυξένη για πολλούς λόγους… Μου έλειψε πολύ να μοιραστώ αυτή μου την πλευρά και όταν ξεκινήσαμε με την Αθηνά Σπανού να κουβεντιάζουμε, προέκυπταν στίχοι και μελωδίες

 

Ο δίσκος που θα κυκλοφορήσει σύντομα είναι ένα αποτέλεσμα αβίαστου γραψίματος το οποίο το απήλαυσα και συνεχίζω να το απολαμβάνω. Είναι η πορεία της ζωής ενός ατόμου που συστήνεται, πέφτει, σηκώνεται, ρισκάρει, προχωρά, ερωτεύεται, ορίζει και καθορίζεται από τις ρίζες του…

 

- Και ενός ατόμου που …παίρνει και την ευθύνη, αν κρίνω από το πολύ ωραίο τραγούδι σας – πρόγευση του δίσκου. Νοιώθω όμως ότι η δική σας ευθύνη ελάχιστη σχέση έχει με την …ατομική ευθύνη με την οποία μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες. Πώς την ορίζετε, Πολυξένη την ευθύνη μας σε αυτή την τόσο περίεργη συγκυρία;

 

Καμία σχέση δεν έχει με την ατομική ευθύνη… Αλλά έχει με την ευθύνη ζωής. Υπάρχει μια στιγμή που βρίσκεις το κουράγιο να πεις «Δεν γίνεται να συνεχιστεί, πρέπει κάτι να κάνω, με όποιο κόστος». Μου είπε μια μέρα η Αθηνά μια ιστορία και μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα πλήρως. Πιάνει φωτιά στο δάσος. Όλα τα ζώα έντρομα τρέχουν να σωθούν μακριά από τη φωτιά. Κάποια στιγμή βλέπει ο ελέφαντας το κολιμπρί να πετάει αντίθετα, και μια να πηγαίνει στη λίμνη και να παίρνει νερό με το μικρό του ράμφος, μια να πηγαίνει στις φλόγες. Τον ρωτάει λοιπόν: «Τι κάνεις εκεί κολιμπρί; Θα καείς» και απαντάει το κολιμπρί «Εγώ θα κάνω αυτό που μου αναλογεί». Αυτός είναι ο λόγος που γράφτηκε αυτό το τραγούδι σε συνδυασμό με την παρότρυνση να γίνουμε πολλά κολιμπρί που θα συνεργάζονται για έναν κοινό σκοπό…

 

Μιλήστε μου λίγο για τη στιχουργό-συνεργάτιδά σας Αθηνά Σπανού, τη γνωριμία και τη συμπόρευσή σας. Ομολογώ ότι έχει πολύ δυνατές στιγμές η συγκεκριμένη στιχουργός, αν κρίνω π.χ. από το συγκλονιστικό «Οι μάχες μου» από τον προηγούμενο δίσκο σας.

 

Χτύπησες φλέβα. Αυτό το τραγούδι ήταν ο λόγος που έγιναν οι «Πολύχρωμες Ζακέτες». Τη γνώρισα μέσω της Μικρής Άρκτου. Είχαν φέρει με τον Γρηγόρη Πολύζο τα τραγούδια τους στην εταιρεία με ελπίδα συνεργασίας χωρίς να έχουν στο νου τους ποιος θα μπορούσε να τα τραγουδήσει. Με κάλεσαν λοιπόν στη εταιρεία να διαβάσω και να ακούσω αυτή τη δουλειά και είπα κατευθείαν το ναι. Έπειτα ξεκίνησε ένα παιχνίδι με τους στίχους της που προέκυπταν μέσα από κουβέντες μας, άρχισα να γράφω μουσική, προέκυψαν τραγούδια, προέκυψε και μια υπέροχη φιλία που έχει καταλήξει σε οικογενειακά επίπεδα. Είναι υπέροχα αυτά που προκύπτουν χωρίς να τα προγραμματίζεις - δε συμφωνείς; Νοιώθω πως έχω βρει την φίλη και τη συνεργάτιδα που ήθελα σε όλες τις πλευρές. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και τη θαυμάζω απεριόριστα.

 

- Ποια μουσικά ερεθίσματα και ποιες προσωπικές παραστάσεις σας οδήγησαν το 2013 στην 4^η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου; Πότε και πώς αποφασίσατε ότι θα …εισβάλλετε στον κόσμο της μουσικής;

 

Είχα μόλις τελειώσει το σχολείο και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω έναν δάσκαλο φωνητικής που να με εμπνέει. Μετά από πολλά δοκιμαστικά, βρέθηκα με τον Γιάννη Φίλια ο οποίος από το πρώτο τέταρτο με κέρδισε. Στο τέλος του μαθήματος λοιπόν μου είπε «Γίνεται αυτή η ακρόαση, το ξέρεις; Να στείλεις γιατί λήγει σε 2 μέρες» και κάπως έτσι χωρίς να ξέρω τίποτα έστειλα. Τώρα όσον αφορά το πότε αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική, νομίζω πάντα το ήξερα ότι ο μόνος τρόπος που έχω μάθει να αδειάζω από συναισθήματα είναι αυτός. Ήταν και είναι μονόδρομος για εμένα.

 

- Τι πήρατε σαν μαθήτρια μουσικού σχολείου; Ποια η εμπειρία των σπουδών σε έναν τέτοιο παιδαγωγικό οργανισμό;

 

Ήταν η πιο υπέροχη περίοδος της ζωής μου. Μέχρι να μπω στο γυμνάσιο ήμουν και ένοιωθα παράταιρη. Θες γιατί ποτέ δεν συμβάδιζα με την ηλικία μου, θες γιατί δεν μπορούσα να βρω εύκολα φίλους να ταιριάξω; Όλα αυτά όμως εξανεμίστηκαν όταν πάτησα το πόδι μου στο Μουσικό Σχολείο του Πειραιά: μουσική, όργανα ανοιχτοί δάσκαλοι και παιδιά. Υπήρχε μια ονειρική αθωότητα και ακόμα και αν απαιτούσε από εμένα περισσότερες ώρες διαβάσματος αλλά και παρακολούθησης δεν το αλλάζω με τίποτα.

 

- Κάπου διάβασα ότι το πρωί απασχολείστε σε μια άσχετη δουλειά. Πόσο εύκολο ή δύσκολο, πρακτικά, είναι να συνδυάζεις την τέχνη σου με τον εκτός τέχνης βιοπορισμό;

 

Ναι το πρωί εργάζομαι σε εκτελωνιστικό γραφείο μαζί με τον πατέρα μου. Δεν είναι εύκολο σε καμία περίπτωση και αν δεν ήμουν και με τον πατέρα μου θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Είναι φοβερά υποστηρικτικός με αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου και έχω την άνεση να «κλέβω» πού και πού για στούντιο, γυρίσματα και συνεντεύξεις όταν αυτά προκύπτουν. Επίσης πέρα από την πρωινή δουλειά διδάσκω και τραγούδι, κάτι που το απολαμβάνω πολύ. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν έψαξα να βρω δουλειά πάνω στο πτυχίο μου, ως γεωπόνος. Θέλω να διδάσκω και να κυνηγήσω τη μουσική μου. Μέχρι τότε με τον πατέρα και χίλια κομμάτια…

 

- Ποιες είναι οι σκέψεις σας αναφορικά με τις πολυάριθμες καταγγελίες για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο της τέχνης που έχουν προκύψει τώρα τελευταία;

 

Οργή και θλίψη. Είναι μια μαύρη σελίδα που έπρεπε να αποκαλυφθεί για να χτιστεί το μετά σε πιο υγιή θεμέλια. Παρόλα αυτά διαφωνώ με τον διασυρμό στην πρωινή ζώνη. Τα θύματα θυμούνται ξανά την κακοποίησή τους ούτως η άλλως. Ας μην τους βασανίζουμε περαιτέρω.

 

- Η πρώτη φορά που σας άκουσα ήταν στη σκηνή του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, σε μια συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου. Πώς αντιδράσατε στο άκουσμα της είδησης της απώλειάς του;

 

Ένοιωσα σαν να έχω χάσει έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Πριν συνυπάρξουμε πάνω στη σκηνή τον είχα γνωρίσει μονάχα μέσω του έργου του αλλά είχα ταυτιστεί και τον θαύμαζα πολύ. Όταν τον γνώρισα και μετά έφυγε ήταν πολύ σκληρό. Εθνική απώλεια.

 

- Πολιτικά τραγούδια όπως αυτά του Μικρούτσικου γιατί άραγε γράφονται τόσο σπάνια στις μέρες μας; ΟΚ, υπάρχει το χιπ χοπ, αλλά στην κατεξοχήν έντεχνη σκηνή τα ψάχνουμε με το …τουφέκι!

 

Γιατί είναι τέτοιες οι ιστορικές συνθήκες όπου ο κόσμος στη πλειοψηφία του είναι σε υποχώρηση των απαιτήσεων του σε πολλά ζητήματα. Εκπτώσεις στο τι δικαιούμαι ως εργαζόμενος, εκπτώσεις στις σχέσεις μου, εκπτώσεις στον προσωπικό ελεύθερο χρόνο μου. Επομένως, πώς γίνεται η τέχνη να πηγαίνει συνειδητά και στην πλειοψηφία της κόντρα στην τάση της εποχής; Υπάρχουν καλλιτέχνες που το κάνουν και είναι οι ασυμβίβαστοι και αυτοί που δεν αντέχουν τα στενά όρια που σχεδόν πάντα τους επιτάσσει η κοινωνία και η ζωή. Ευτυχώς υπάρχουν.

 

- Ελπίζω να μην ακουστώ ιερόσυλος, αλλά σε κάποιες live ερμηνείες σας με παραπέμπετε στη Μαρία Δημητριάδη. Μαντεύω ότι την έχετε μελετήσει κι ίσως έχετε εμπνευστεί κι απ’ αυτήν. Ευρύτερα, μνημονεύετε κάποιες γυναικείες φωνές που υπήρξαν σημεία αναφοράς για σας και την τέχνη σας;

 

Τη θαυμάζω, με συγκινεί βαθιά, αλλά να την έχω μελετήσει με την έννοια της μίμησης σε καμία περίπτωση. Από όταν ξεκίνησα να τραγουδάω και να νοιώθω σίγουρη σε ένα ποσοστό για τον τρόπο μου, αναζητούσα τα δικά μου συναισθήματα πάνω σε ό,τι τραγουδούσα, τι μου γεννούσε η εκάστοτε ιστορία του τραγουδιού, η εποχή που γράφτηκε, και πως αυτό όλο έχει λόγο στο σήμερα πέρα από μια απλή αναφορά. Θαυμάζω πάρα πολύ τη Βικυ Μοσχολιού και την Τάνια Τσανακλίδου. Με συγκλονίζουν.

 

- Κι εγώ θαυμάζω, ξέρετε, την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική σας παρουσία. Δεν έχει να κάνει με την όποια κομματική μου προτίμηση – απλώς παραδέχομαι τους ανθρώπους που συνδέουν την προσωπική τους ευημερία με τη συλλογική δράση. Τι σας παίρνει και τι σας δίνει αυτή η συλλογική διάσταση;

 

Θα έλεγα πως μόνο μου δίνει. Έρχομαι σε επαφή και συνυπάρχω με τόσο υπέροχους ανθρώπους, βαθιά σκεπτόμενους, που ακόμα και αν είχα την πιο κουραστική μέρα της ζωής μου μέχρι να τους βρω στο δρόμο ή σε μια κουβέντα για κάποιο σημαντικό θέμα, ξεχνάω κάθε κόπωση και φεύγω με μια ελπίδα πως δεν είμαι μόνη μου. Μου περνάει πολύ συχνά η σκέψη «Ωραία, γεννήθηκες και τώρα τι κάνεις;». Απαντάω λοιπόν: «Αυτό που μου αναλογεί».

 

- Μεγαλώσατε στη Νίκαια. Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος εκεί; Και ποιο είναι το ιδανικό σάουντρακ της συνοικίας σας;

 

Δεν έχω αγαπημένο μέρος στη Νίκαια αλλά αγαπημένη αίσθηση. Μπροστά από το πατρικό μου και στην ευρύτερη περιοχή έχει φυτεμένες νεραντζιές, και κάθε Άνοιξη μοσχοβολάνε. «Της Άνοιξης κολόνια» το τραγούδι που θα είναι στο καινούργιο άλμπουμ σε στίχους της Αθηνάς Σπανού και μουσική δική μου.

 

«Τι κι αν περνούν οι εποχές τι κι αν περνούν τα χρόνια

κι αν το χαρτί παλιώνει και σβήνουν οι γραμμές

Στη μυρωδιά μιας νεραντζιάς της Άνοιξης κολόνια

Κοντά σου θα με φέρουνε χαρτάκια προσευχές»

 

- Και τι όνειρα ανεκπλήρωτα έχουν τα δικά σας χαρτάκια προσευχές, Πολυξένη; Υπάρχει κάποιο προσωπικό, καλλιτεχνικό ή άλλο απωθημένο που θέλετε οπωσδήποτε να εκπληρωθεί;

 

Να τραγουδώ και να τραγουδάμε, να πάψουμε να νοιώθουμε μόνοι ή να γκρινιάζουμε γι’ αυτό και να φροντίσουμε να βρούμε κι άλλους σαν εμάς. Να κυνηγάμε το καλύτερο και όχι με την υλιστική έννοια αλλά με τη βαθιά ανθρώπινη. Και πολλά ακόμα που δεν έχουν γραφτεί ακόμα.