Γιοβάννα: "Ο Μίκης ήταν σταθμός. Μπροστάρης. Αφύπνιση"

Ήρθε η μέρα, η ώρα του. Ο Μίκης έφυγε. Γύρισε στο σπίτι του, στον Ουρανό. Ήρθε με την εντολή να θυμίσει στην Ελλάδα το δρόμο της, την αποστολή της. Να την ξυπνήσει, να της θυμίσει ποια είναι. Μια Ελλάδα πανέμορφη που καθημερινά, εμείς, τη ντύνουμε με κουρέλια, την πήρε την έβαλε στα φτερά του και τη γύρισε στον κόσμο, την έσπειρε στην Οικουμένη.

Πριν δυο τρία χρόνια, πήγα να τον δω στον τρίτο όροφο των λίγων τετραγωνικών του σπιτιού του, πίσω και πολύ κοντά στην Ακρόπολη. Μεγαλοπρεπής στη μαύρη και βαριά δερμάτινη πολυθρόνα του, με τα κάτασπρα μαλλιά του ανυπότακτα πάντα, να ανεμίζουν όπως τα χέρια του όταν διηύθυνε τις ορχήστρες, μου προξένησε δέος. Δεξιά κι αριστερά του δυο μικρά τραπεζάκια με τα όσα θα χρειαζόταν, κάποιος που δεν ήταν εύκολο να μετακινηθεί. Μια μεγάλη τηλεόραση μπροστά του, στερεοφωνικά, μεγάφωνα και έπιπλα στο χρώμα του έβενου, απόλυτα ταιριασμένα με το εσωτερικό περιβάλλον, ακριβή δείγματα της προσωπικότητάς του. Πίσω του, σε ψηλότερο επίπεδο, το πιάνο. Παντού βιβλία, δίσκοι. πίνακες. Στο απόγειο της πνευματικότητάς του, μια κυκλική τεράστια τζαμαρία αντί για τοίχο, του πρόσφερε μια μοναδική θέα. Μια θέα που ταίρι της, εκτός από εκείνον δεν θα υπάρξει πια στον κόσμο: Πεύκα έξω, μόνο πεύκα, που από τις μαύρες, μέσα στη νύχτα, κορφές τους αναδυόταν πάμφωτος, περίλαμπρος ο Παρθενώνας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, την αρμονία ψυχής και πνεύματος που δέχθηκαν τα μάτια μου.

Ο Μίκης ήταν σταθμός. Μπροστάρης. Αφύπνιση. "Είμαστε Έλληνες! Γυρίστε επιτέλους να το δείτε" μας φώναξε με την πρώτη του νότα. Με την καταλυτική του μουσική αλλά και τη γενικότερη παρουσία του, δίδαξε την παράδοσή μας στη νεολαία μας, στην Υφήλιο απ άκρου εις άκρον. Την ψυχή και το Ελληνικό Πνεύμα ταξίδεψε, τα κληροδότησε. Μας χάρισε, κι ας μη γελιόμαστε, ένα ακόμα Νόμπελ.

Εμείς, της δημιουργικής εποχής του, τον ζήσαμε και ήταν δώρο από ψηλά. Πρώτος - μαζί κι ο Χατζιδάκις - έβαλε την Ποίηση στα στόματα του λαού. Με τις ώρες δίδασκε τη γλώσσα της στους λαϊκούς τραγουδιστές πριν την τραγουδήσουν με τη μουσική του.

Ήμουν κι εγώ από τους τραγουδιστές που έπρεπε να μάθουν τη ρίζα τους. Να τη μάθω και να την προσκυνώ. Όλους μας δίδαξε. Άνοιξε πόρτες, άνοιξε παράθυρα ζωής που ήταν κλειστά κι έστησε σκάλα για να ανέβει ο λαός μας όλο και ψηλότερα, τραγουδώντας στους δρόμους, στις ταβέρνες, στο σπίτι του, τους μεγάλους ποιητές

Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του, σε συναυλίες, Κι είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί το " Αν θυμηθείς το όνειρό μου" τη "Μυρτιά" το "ροδιά μου εσύ τετράκλωνη" που πρώτη εγώ τραγούδησα στην Ελλάδα. Τώρα που έχω λαξευτεί στο τελικό μου σχήμα, μπορώ να καταλάβω τι μας έδωσε. Κλαίω.

Έφυγε. Άλλος ένας αετός, μάζεψε τα φτερά του. Δεν έπεσε στη γη. Ανελήφθη. Όμως δεν είμαστε μόνοι. δεν μας άφησε χαμένους στους ορίζοντες. Όταν τραγουδάμε συνειδητά το έργο του γινόμαστε κι εμείς αετοί, κρατάμε το κόσμο μας στα χέρια μας. Ας τον κρατήσουμε. Σήμερα που η κάθε μέρα, μας πληγώνει με την ανικανότητα, την τυφλή, τη δόλια λόγω αρρώστιας για την εξουσία, δράση των κρατούντων, ας τραγουδάμε το "Είμαστε δυο, είμαστε τρεις" του Μίκη μας, κι ας κάνουμε τα όνειρά του, όνειρά μας για να έχουμε κι εμείς ένα Άξιον Εστί, στις αποσκευές μας.

Γιοβάννα