Εφτά αγαπημένες στιγμές από την πρόσφατη δισκογραφική παραγωγή του ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΥ

 

Μάνος Μοναστηριώτης & Δέσποινα Ραφαήλ - Τα τρένα

Ένα ντουέτο-έκπληξη του Μάνου Μοναστηριώτη και της Δέσποινας Ραφαήλ που έρχεται από πολύ μακριά. Έντονη άρθρωση σε κάθε λέξη και κάθε συλλαβή, απόλυτη πειστικότητα, ταχεία εναλλαγή στιγμών από το τρένο της μνήμης, ένα τραγούδι σαν κλασικό - από τον δίσκο "Μολυβένια τρένα".

Ελένη Λαγού & Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου - Φως

Το τσέλο δίνει την απαραίτητη τραχύτητα κι απόσταση για να αντισταθμίσει την παιδική φλόγα της χορωδίας που συνοδεύει την Ελένη Λαγού σε μια feel-good μπαλάντα χωρίς όμως σάχλα ή μελό. Τρυφερότητα και οικειότητα που υπνωτίζει - ένα ευπρόσδεκτο φως από τον επερχόμενο δίσκο "Κάτι να δώσω".

Έρρικα Πατρικίου - Υποκατάστατα

Φρέσκο αεράκι σαν να άνοιξε κάποιος επιτέλους το παράθυρο, βασισμένο στους σοβαρότατους στίχους που προκύπτουν από το γνώριμο αυτο-σαρκαστικό προσωπείο της Ευσταθίας. "Δεν αντέχω το περίπου, θέλω το ακριβώς", ένα αίτημα επίκαιρο κι ας είναι απόλυτο, κομμένοι οι συμβιβασμοί, δεν μας πήγαν και πολύ μακριά ούτε σε προσωπικό ούτε σε κοινωνικό επίπεδο. Από τον δίσκο "Τα μετεξεταστέα". 

Απόστολος Ρίζος & Χρύσα Κωττάκη - Σχεδία

Ένα τραγούδι για καλό σκοπό, αλλά δεν είναι κιόλας ότι έχει ανάγκη τον καλό σκοπό για να το ακούσουμε, στέκει αυτόνομα κι αντάξια χωρίς καλοσύνες, με μπόλικο νόημα, μπόλικο ρυθμό, μπόλικο δυναμισμό, για τις "μεγάλες ευκαιρίες" και τις "μικρές ελευθερίες".

Βασίλης Γισδάκης - Δεν απαντάς

Ένα μοναδικής εσωτερικής δύναμης παράπονο με όπλα μοναχά το πιάνο του Νεοφυτίδη και τη φωνή του έμπειρου Γισδάκη, και τη μουσική να ισορροπεί την ισορροπία του τρόμου, μεταξύ ισχύος ("θεριό", "αστραπές", "ριπές του ανέμου") και άρνησης ("σιωπηλός σαν άγαλμα") όπως ακριβώς επιτάσσει το ποιητικό κείμενο. Από τον δίσκο "Αλκίνοος".

Πάνος Μπούσαλης - Το βαλς της λήθης

Δεν είμαι κι ο πιο αντικειμενικός κριτής του Γιώργου Σταυριανού, κι ούτε και ισχυρίζομαι ότι η νέα του δισκογραφική σοδειά ("Λύκε, λύκε είσαι εδώ;") είναι η κορυφαία της δισκογραφίας του - είναι όμως μια ευπρόσδεκτη υπενθύμιση της κατοχυρωμένης ευαισθησίας και μελωδικότητάς του, μια πάγια πρόσκληση "στου ονείρου τον πιο μεγάλο χορό" που μόνο ο μεγάλος μας συνθέτης ξέρει να απευθύνει.

Βαγγέλης Κατσούλης - Unseen

Για τις πιο πρωινές ώρες και τις πιο μοναχικές στιγμές, όταν τα ηχεία κλείνουν και τα CD μπαίνουν σιγά σιγά στις θήκες τους, μια ατμοσφαιρική τζαζ κατάθεση από τον Βαγγέλη Κατσούλη και τον Τάκη Φαραζή - δύο ονόματα που τρομάζουν. Από τον δίσκο Allusion.