1.
έχω πολλά σκεφτεί, πάρα πολλά. τα περισσότερα χωρίς θυμό, ήρεμα. άλλα πάλι με θυμό, σαν άνεμος μες στο μυαλό μου ανάποδα, σαν θύελλα εξωγήινη, σκληρή. και το μυαλό μου το μικρό τότε γαλαξίας ολόκληρος, με πολλές, πάρα πολλές παραπάνω από μία Γη, Διάστημα όλο θόρυβο κι εκρήξεις εκκωφαντικές, Σύμπαν ο νους μου άγριο, άναρχο, ανόητο τελείως. κι όμως: ήρεμος εγώ είμαι τώρα, με τις ήττες όλες όλες νίκες.
στη Γη, λοιπόν, κι εγώ έζησα. και πιο πολύ απ’ όλα τα νερά της μ’ άρεσαν, ο αέρας της ο δροσερός ο άνεμος, πάντα προς τα μπροστά μαζί τους πήγα, με τα πόδια μου οριζόντια μ’ όλο μαζί το σώμα μου να τα φυσάει και να με κρατάει ψηλά ο άνεμος, τη ζωή μου όλη ως τώρα, ωραίο πίνακα μ’ εμένα μέσα του φτιάχνοντας, κι η κίνησή μου όλη σινεμά, ταινία, κινηματογράφος. μα πίσω τα χρώματα σαν μέρες και μήνες και χρόνια περνώντας κι αφήνοντας, σαν σκελετός πια και μαυρόασπρο σχέδιο έμεινα, φεύγω.
δεν έχω απάντηση. μόνο χαρά. κι εκτός από χαρά και για των εικόνων τις πιο απόκρυφες γωνίες ξέρω, έχω να πω. τα υπέροχα σκοτεινά τους σημεία και μέσα μου το ίδιο έντονα, το ίδιο καθοριστικά. γιατί στις άκρες, στις γωνίες ολοκάθαρα τα πράγματα τα πιο σημαντικά, η σιωπή, η αγωνία, η μοναξιά αυτή εδώ τώρα. εγώ όπως κάθε άνθρωπος με τις δυνάμεις του πλήρεις, με τα περιγράμματα των φτερών μου τα μετά θάνατο εκεί ωραία ακουμπισμένα. και τα όσα πολύ βαθιά μείνανε και να τα πω δεν θέλω, καθόλου πια δεν με νοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου