Κατι για τον Μητροπανο
Κυριακη 3/4/22
Μια μερα μετα τα γενεθλια..
Ανοιξη του Δεκα
Στη Θεσσαλονίκη τον είδα τον κήρυκα του ελληνικού αισθήματος, στο κέντρο που τραγούδαγε, δυο χιλιάδες κόσμος, ημέρα Παρασκευή, πρώτο τραπέζι πίστα, εκείνος ακίνητος στη σκηνή μ’ ένα γκρι κοστούμι, τραγούδαγε απανωτά του χάρου, ζεϊμπέκικα, και στο τελευταίο ξεκούμπωσε ένα κουμπί κι έφερε τρεις βόλτες καθαρόαιμες και μπήκαν είκοσι γκολ απανωτά. Κόμπλαρα.
Τι να του γράψω εγώ. Πού να το πιάσω αυτό το σήμα. Πήγα δειλά και άφησα στη Βένια, τη γυναίκα του, λίγες μέρες μετά, 5 τραγούδια, της τηλεφώνησα και βγήκε από την πίσω πόρτα των καμαρινιών και της έδωσα το σι-ντι. Και είπαμε «άντε, καλορίζικα». Μετά άρχισε ο Δικαιόπολις. Πόσο μου άλλαξε την πίστη ο Δικαιόπολις, τη ζωή μου ίσως. Είπε ο Μητροπάνος στους δικούς του, μην του κολλάτε του Σταμάτη τώρα, έχει Γολγοθά, άστε τον να γράψει με την ησυχία του, έτσι άρχισα να του γράφω, ανάμεσα Αριστοφάνη και Θεσσαλονίκη και Επίδαυρο και περιοδεία, φόρτωνα συνέχεια χαρτάκια με στίχους και νότες στο άθλιο νεσεσέρ με τα κολλύρια, τα αντισταμινικά και τα φυσιομέρ.
Αυγουστος
Γράφω Μητροπάνο, και δεν ξέρω τι να πούμε στον κόσμο μ’ αυτή την κατάσταση, έχω ευθύνη, είναι σαν να γράφω το λόγο του πρωθυπουργού, και ποιου πρωθυπουργού εδώ που τα λέμε, ενός πρωθυπουργού που έχει χρόνια τα παράσημα της ευρείας πίστης του ελληνισμού απανταχού».
Οκτώβριο μπήκαμε στο στούντιο. Πρώτο τραγούδι το «Όταν έχω εσένα», ήδη πολυαγαπημένο από την παράσταση
Στη διαδρομή, ανακάλυπτα βήμα βήμα τον τραγουδιστή μου, μια πλατιά αντρική έρημος, με μοναδική όαση τη στιγμή της αλήθειας,
Ο Μητροπάνος δεν έχει όρια την ώρα της κατάκτησης, βούταγε στα μαύρα νερά σαν μεγάλο σιδερένιο καράβι με την ύστατη κραυγή του ανθρώπου αποτυπωμένη στο ντι εν έι του, Έλληνας πρώτης κοπής, και γω δίπλα με όρθια την κρίση μου, όσο μπορούσα, να φωτίζω μ’ ένα φακό την έξοδο, φράση φράση όπως στη ζωή, περίμενα ν’ ακούσω αυτό που θα μου ξεσηκώσει την πίστη μου για το τραγούδι από την αρχή. «Αν δεν με σταματήσετε, θα γράφω συνέχεια» είπα, «κορόιδα είμαστε να σε σταματήσουμε;» είπε. Άλλη μια φορά μου είπε «εγώ το βαριόμουν το στούντιο, αυτό μ’ αρέσει, δεν βλέπω την ώρα».
Τη μέρα που τραγούδησε το «Μοίρασα», από τα αγαπημένα μου, στη φράση «κι έζησα εφτά θανάτων ερημιά» τον ένιωσα τον κραδασμό, αυτή τη δροσιά που σου ’ρχεται στο διάφραγμα, πριν ξεσπάσει σε βροχή, το ξεστόμισε μ’ όλη του την ενέργεια, και γύρισε και μου ’στειλε ένα φιλί.
Γράψαμε δίπλα δίπλα στον πάγκο της κονσόλας, δεν πήγε μέσα, πίσω από το τζάμι, ποτέ! Δεν ήθελε, με ήθελε δίπλα, εκεί, στον πάγκο «και ξανά στην κουκέτα, δεν γουστάρω ετικέτα», τα είδα όλα, με τυφλή ησυχία, όλο το σώμα να στέλνει το σήμα στο λαρύγγι.
Άψογος. Μερσεντές πρώτης γενιάς που λέει ο λόγος.
Με εντυπωσιάζει η γνώση του ανθρώπινου αισθήματος που έχει αποθηκεύσει» μου είπε η Λίνα Νικολακοπούλου όταν της έστειλα το «Γεια»
Έκλαψα πολύ εκείνο το μεσημέρι, ειδικά με το «Υποβρύχιο», νόμιζα ότι άκουγα όλους τους Έλληνες εργαζόμενους που ξεγελάστηκαν και βρέθηκαν μ’ ένα μπλου τουθ και μια κωλοκάρτα βιζού να κυνηγάν την αυτυχία!
Τωρα ακουγοντας το ,μετά απο καιρό,νιωθω ο τι αφησαμε ενα ιχνος στην εποχη.
Ηταν η τελευταια του ηχοληψια.
Ηθελα πολυ να κανουμε αλλο ενα,στο καπακι.
Δεν ηθελε ο Θεος.
Χαραματα στο ινμποξ
η Ρούλα Γεωργακοπούλου,μουγραψε
"πεθανε ο Μητροπανος;"
"Μισο λεπτο να το τσεκαρουμε"
Κανεις δεν ηθελε να το καταπιει.Κλαψαμε.
Εκλεισε την πορτα του λαικου τραγουδιου πισω του.
Ετσι ενιωσα.
"Τουδωσες χαρα",μουπε λακωνικά η Λίνα."αυτο να σκεφτεσαι".
Δεν εχει πια σημασια.
Εχω παντα την αισθηση,ο τι βαρεθηκε να προσεχει,να μην πινει,να μην παθιαζεται.
Μοναχικος και στρεττος.Καθαρος.
Παληκαρι.
Μια γη ελληνικη
απατητη απ τον εχθρο εσαει.
Το Ζωη Νταλικα Κοκκινη του τοχα γραψει σ ενα σι ντι πριν.
Μ αφησε ενα μυνημα οταν το ελαβε
"Ευχαριστω για το ποιημα που μου χαρισες".
"Ακουνε τα ζειμπεκικα σαν το πατερ ημων"
Τοχε βαλει ο Ηλιας ο νταλικιερης ο φιλος απ τη Λαρισα μεσα στην Εθνικη στα Τεμπη νυχτα ωρα στη διαπασων με τη νταλικα του την κοκκινη και βγηκε και το χορεψε.
Δεν εχω αλλα.
Μητροπανος Εσαει.
Καλη Κυριακη αστερια μου.
Σταμάτης Κραουνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου